Geplaatst:17 aug 2007 22:51 - Gewijzigd: 17 aug 2007 22:51

„Wat jij doen hier?”

Magneetredacteur Gerald Harbers verbleef deze zomer drie dagen op een onbewoond eiland. Met één zelfopgelegde beperking. Er mochten slechts tien zaken mee. Vandaag deel zeven: ongewenst bezoek.

Op een avond zit ik op een punt van het eiland. Het waait, waardoor muggen geen kans krijgen om bloed af te tappen. In de verte komt een scheepje, met een blauwe opbouw, dichterbij.

Langzaam valt de schemer over het water. Het bootje tjoekt in een traag tempo voorbij. Aan boord bewegen enkele gestalten heen en weer. Ik kijk hoe het bootje verdwijnt.

Opeens -zie ik dat goed?- draait het bootje bij en zet koers richting de wal. Ai, ai, het zullen toch geen stropers zijn? Boswachter Bergman had ervoor gewaarschuwd. „Ze vangen zo veel mogelijk vis en jagen op de zilverreigers. Daarvan zijn de veren nogal gewild.” Zou het nu zover zijn?

Bewegingloos kijk ik toe hoe het scheepje honderden meters verderop de wal nadert en ten slotte erop botst. Enkele gedaanten springen eraf en lopen steeds heen en weer. In de schemer is moeilijk te zien hoeveel mannen het zijn. Eén is te herkennen aan zijn witte broek. De anderen dragen donkere kleding. „Ze brengen hun vismateriaal aan land”, schiet het door me heen.

Ik besluit poolshoogte te nemen en sluip van boom naar boom in hun richting. Gelukkig is mijn tent onzichtbaar voor hen achter enkele bomen. Ik twijfel. Zal ik me laten zien of niet? Zijn het stropers of wildkampeerders? Als ik me rustig houd, hoeven ze mij niet te zien en kunnen ze me geen kwaad doen. Aan de andere kant, een ontmoeting met hen is leuk voor de krant. Al snel blijkt dat ik zelf geen beslissing hoef ik te nemen.

De heren, het zijn er drie, sjouwen in mijn richting. Ik stap weg vanachter een boom. Het drietal krijgt me in het oog en springt onmiddellijk in de struiken. „Die hebben dus kwaad in de zin”, schiet het door me heen.

Op een draf ga ik terug richting m’n tent. Ik plof neer op een steen voor de ingang en wacht af. Doen alsof m’n neus bloedt is niet meer mogelijk. Hopelijk gaan ze niet verder. Die hoop blijkt ijdel. De drie mannen komen wél de hoek om. Zodra ze de tent in het oog krijgen draaien ze zich om. „Wat jij doen hier?” schreeuwt een van hen.

Volgende week: ongewenst bezoek (2).

Zie ook:
Op een onbewoond eiland.