Geplaatst:11 aug 2007 01:49 - Gewijzigd: 11 aug 2007 01:49

Malende gedachten

Magneetredacteur Gerald Harbers verbleef deze zomer drie dagen op een onbewoond eiland. Met één zelfopgelegde beperking. Er mochten slechts tien zaken mee. Vandaag deel zes van een serie: eenzaamheid.

Een grote stad betekent grote eenzaamheid, zei de Rotterdamse geleerde Erasmus ooit. Mee eens, maar wel met de kanttekening dat vrijwillig in je eentje op een eiland zitten óók eenzaam kan zijn.

Het is mooi om naar een libel met blauwe vleugels te kijken, maar terugpraten doet-ie niet. Net zo min als de vissen en de vogels. De meeste gaan er zo snel mogelijk vandoor wanneer ze me in de smiezen krijgen. De mieren? Communiceren met ze kan niet. En tegen bomen praten heeft geen zin.

Regelmatig betrap ik mezelf erop dat ik hardop denk. Gedachten malen rond. Hoe zou het met de Magneet van deze week gaan? Zouden er wel mensen te vinden zijn bij de onderwerpen? ’s Avonds, na het eten, als de zon langzaam wegzakt, vraag ik me af hoe het thuis is. Zou alles goed zijn? Op dit moment had ik in de tuin kunnen zitten bij een vuurpotje met een boek. Ik verman me. Op een onbewoond eiland gaan zitten, is m’n eigen idee. En wees nu eerlijk, wie mag dit voor z’n werk doen? Bijna niemand toch? Ik voel me beslist niet zielig.

Een ander effect van de eenzaamheid is niet anders dan met een voorbeeld te omschrijven. De geest van een mens is net een emmer met een paar gaatjes aan de onderkant. De hele dag stroomt er van alles in. Reclame, nieuws, gesprekken en problemen. Na een goede nachtrust is een deel weer weg. Verdwenen door de gaatjes, zeg maar. Op het eiland komt er bijna niets in de emmer. Er zijn weinig nieuwe indrukken. Daardoor leer ik genieten van kleine dingen. De zang van een karekiet, het opvliegen van een zilverreiger en de schoonheid van een spinnetje met een doorsnee van enkele millimeters.

Het gekke is dat de gedachten van een mens alleen zich snel vermenigvuldigen. Bij wie midden in de nacht wakker ligt om de een of andere pijn steekt al snel de gedachte de kop op: zou het geen levensbedreigende ziekte zijn? De volgende ochtend is meestal alles over. Het is licht en je bent niet meer alleen.

Zo gaat het ook op het eiland. Sommige emoties hebben de neiging om als een steeds sterker wordende echo na te galmen. Vooral die van angst. Bijvoorbeeld wanneer er ongewenst bezoek komt.

Volgende week: ongewenst bezoek.

Lees meer in het dossier Op een onbewoond eiland.