Geplaatst: 8 aug 2007 09:30 - Gewijzigd: 8 aug 2007 09:30

Trouwtekst

De tekst voor een trouwdienst zoek ik meestal pas op als ik het huwelijksgesprek heb gehad. Dan ken je de jongeren en hun families en dan weet je of er bijvoorbeeld veel kinderen of veel onkerkelijken bij de dienst zullen zijn.

Nu voerde ik vroeger het huwelijksgesprek meestal in de week voor het huwelijk. Om bepaalde redenen heb ik dat veranderd en nu doe ik het meestal voor de ondertrouw. Toch heb ik nog steeds de gewoonte om pas in de week van het huwelijk de trouwtekst op te zoeken en de preek voor te bereiden.

Dat het niet ongevaarlijk is om dat eerder te doen, heb ik in Vlaardingen een keer heel gevoelig moeten ervaren. Een week of zes voor de huwelijksdatum vroeg een kennis van het bruidspaar naar de tekst waarmee ik het huwelijk zou bevestigen. Ik deelde hem mijn werkwijze mee, maar deze man was vasthoudend en wilde de tekst toch echt al weten. Hij wilde de tekst op een houten paneel laten branden en daar zouden die zes weken zeker voor nodig zijn.

Uiteindelijk gaf ik toe en ik zei hem dat ik hoopte te preken over de bekende tekst uit Exodus: „Indien Uw aangezicht niet medegaan zal, doe ons van hier niet optrekken” (Exodus 33:15). Maar wat gebeurde: ik had de tekst niet op de goede plaats opgeschreven en preekte bij het huwelijk over een heel andere tekst.

Dat heb ik geweten! Meteen na de trouwdienst had ik een boze man aan de telefoon. Hoewel hij geen lid bij ons was, zat hij kennelijk wel eens onder mijn gehoor, maar ik zou hem daar nooit meer zien. Na wat schamele verontschuldigingen van mijn kant heb ik hem maar voorgesteld de gebrande tekst van hem over te nemen en te betalen. Dan kon hij een andere laten maken. Zo gebeurde. Hij kwam de tekst brengen in omstandigheden die noch hij noch ik had kunnen voorzien.

Ik liep met een beroep van Nunspeet, dat me zwaar drukte. Toen dit kwam, was ik er meteen al heel onrustig onder. We waren als gezin een paar dagen in Terwolde geweest en daar had ik van John Knox gelezen dat hij zich ervan beschuldigde dikwijls het genoegen van weinigen gesteld te hebben boven de nood van velen. Eenmaal thuis in Vlaardingen kwam de man de trouwtekst brengen die ik niet als trouwtekst gebruikt had. Ik las: „Indien Uw aangezicht niet medegaan zal, doe ons van hier niet optrekken.”

Ik liep naar de keuken en zei tegen mijn vrouw: „Ik denk dat we toch hier blijven, want zonder de Heere kan ik niet gaan.” Evenwel: een paar dagen later mocht ik in Rotterdam-Zuid een huwelijk bevestigen. Ik dacht nu dan toch maar over die tekst uit Exodus te preken. In de voorbereiding op die trouwpreek, waarbij mijn gedachten nog steeds naar Nunspeet getrokken werden, las ik Gods antwoord op Mozes’ woorden: „Toen zeide de Heere tot Mozes: Ook deze zelfde zaak, die gij gesproken hebt, zal Ik doen, dewijl gij genade gevonden hebt in Mijn ogen, en Ik u bij name ken” (Exodus 33:17). Toen wist ik dat naar Nunspeet gaan de weg van de Heere was en dat ik het beroep moest aannemen.

De laatste woorden van die tekst waren me evenwel het rijkst. Over genade vinden in Gods ogen en bij name door Hem gekend worden! Met Hem kon ik vrijmoedig gaan. Laat het voor ons allen een blijvende les zijn dat we alleen daar mogen gaan waar Gods aangezicht met ons mee zal gaan.

Goes, ds. C. J. Meeuse