Jacomijn Hoekman -  4 aug 2007 10:18 - Gewijzigd: 4 aug 2007 10:18

Dode wallaby’s, huilende baasjes en slangen

Mathilde en Arianne (beiden 13) rijden dagje mee met dierenambulance

Vol ontzag buigen Arianne Korteland en Mathilde van Uden (beiden 13) uit Papendrecht zich over een vette rat. Het beest scharrelt in zijn hokje bij de Dierenambulance Rotterdam (DAR) driftig heen en weer. Een jaar geleden liep het half dood rond in een café, maar daar is nu niets meer van te merken. De rat bijt agressief in alles wat hem wordt voorgehouden, of dat nu een vinger of brood is.

Arianne en Mathilde in een dierenambulance.

Voor de deur van het DAR-centrum staan zeven gele ambulances geparkeerd die voor het vervoer van de dieren worden gebruikt. Zelfs de zwaailichten ontbreken niet, al zijn ze dan buiten werking. „We gebruiken expres oude ambulances, omdat die er op berekend zijn zwaargewonde mensen te vervoeren”, zegt Piet van Berkel, eigenaar van het centrum. „Ze hobbelen en schudden minder hard dan gewone bestelbusjes.”

Van Berkel en zijn vrouw richtten 25 jaar geleden met hun eigen geld het centrum op. „Ik vind het leuk om te helpen waar ik kan. Als klein jongetje hielp ik de brandweer, nu zieke en gewonde dieren.”

Iedereen die in het centrum werkt, is vrijwilliger. Ook chauffeur John Henry. „Het is dankbaar werk, vind ik. Een tijdje terug hadden we een overreden hondje van vier maanden oud. Het baasje reageerde heel emotioneel. We moeten voor de dieren zorgen, maar ook de baasjes opvangen.”

Van Berkel: „Het is heel belangrijk om er voor de eigenaars te zijn. Wij willen niet bij hen wegrijden met „aju paraplu!” Die mensen moeten ook hun verhaal kwijt. Ik zeg altijd: Als je bij mensen binnenkomt huilen ze, maar als je weggaat moeten ze een lach om hun mond hebben.”

Muffe lucht
In de vrijwilligersruimte van het centrum sieren posters van honden en katten de muren. Net als een tegeltje met de spreuk ”Wie gromt heeft een hondenleven”. In de meldingskamer komt een oproep binnen. Bij een flatgebouw in Rotterdam ligt een dode kat die moet worden opgehaald. Terwijl de vrijwilligers zich in hun jassen hijsen, springen Arianne en Mathilde achterin de ambulance. Ze mogen mee om het beest op te halen.

Arianne: „Als hij maar niet aangereden is. De kat van mijn oom had dat ook. Die lag toen in duizend stukjes, over de hele weg.” Mathilde, met een grimas: „Dan kunnen we nog gaan puzzelen.” Arianne kijkt ontzet: „Misschien ligt hij er al drie dagen en stinkt-ie. Ik trek mijn benen omhoog hoor, als die kat in mijn buurt komt te liggen. Straks gaat hij schuiven.”

Nog voor Mathilde bij de flat uit de wagen stapt, ziet ze al een zwarte vlek naast de muur liggen. Dat moet de kat zijn. Enthousiast lopen de meiden erheen, achter de vrijwilligers aan. Eindelijk actie. Maar als ze dichterbij komen, is er van een kat weinig te zien: een zwart vod ligt bevuild in de modder. „Een overleden overhemd”, constateert chauffeur Toon droog. „Dat is in ieder geval beter dan een dood dier.”

De meiden beginnen trek te krijgen, maar willen nog wel even mee om een dode wallaby op te halen bij een dierenarts. De kleine kangoeroe wordt stevig verpakt in blauw plastic in de ambulance gelegd. „Het stinkt”, fluistert Mathilde benauwd, terwijl ze haar neus dichtknijpt. Arianne volgt haar voorbeeld om de muffe lucht niet in te hoeven ademen.

...stinkend pakketje...

„Dit is nog niets”, zegt Toon. „Wij krijgen regelmatig katten in de ambulance die al een week of vijf buiten hebben gelegen. Deze is nog maar vier dagen dood.” De chauffeur trekt zich van de rotte lucht maar weinig aan en begint vrolijk over broodjes zuurkool met warme worst te praten. Mathilde rolt wat met haar ogen, vertrekt haar gezicht en blijft haar vingers stevig op haar neus klemmen. Haar eetlust is met de komst van de rottende wallaby verdwenen.

Behaarde vogelspinnen
De twee worden afgezet bij het reptielenopvangcentrum, dat onderdeel is van het ambulancecentrum, om griezels in alle soorten en maten te bezichtigen. Dikke slangenlijven glibberen door grote glazen kooien, naast leguanen en zwartbehaarde vogelspinnen. Al deze dieren zijn in de buurt van Rotterdam gevangen, nadat ze waren ontsnapt of gedumpt.

...dikke slangelijven...

Eigenaar Van Berkel: „Als we een vogelspin moeten vangen, gooien we een bamibakje over zijn kop, schuiven het deksel eronder en klaar.” Van de spinnen moeten de meiden weinig hebben. Dieren zijn schattig, vindt Arianne, die thuis kippen, konijnen, duiven, geiten, schapen en katten heeft. Maar reptielen ziet ze toch liever achter het glas. Of de twee later ook dieren willen verzorgen? Mathilde knikt twijfelend. Arianne, die gefascineerd naar een leguaan staart: „Ik verzorg liever mensen.”