Geplaatst: 1 aug 2007 10:47 - Gewijzigd: 1 aug 2007 10:47

Twee herinneringen

Vanmorgen werd ik tweemaal aan iets uit mijn jonge jaren herinnerd. Voordat ik met mijn werk begon, zat ik zoals gewoonlijk te lezen in de Bijbelverklaring van Matthew Henry. Ik was toe aan Ezechiël 6. Daar las ik deze zinnen: „Niets smart één die waarachtig berouw heeft méér dan de gedachte dat zijn zonde God en de Geest van Zijn genade bedroefd heeft.” En: „Die in waarheid van de zonde walgen, kunnen niet anders dan van zichzelf walgen om de zonde; walging van zichzelf gaat steeds gepaard met waarachtig berouw.”

Dit herinnerde mij aan december 1974. Ik was toen zeventien jaar en las in de ”Redelijke Godsdienst” van ds. W. à Brakel, deel 2. Het ging over de wet van God. Hij legt daar de Tien Geboden uit. Ik las over mijn jeugdzonde en toen voelde ik voor het eerst in mijn leven: ik heb tegen God gezondigd!

Twee maanden daarvoor had ik ook wel een soort berouw over mijn zonden. Het was oktober en mijn grootvader stond boven de aarde. O, wat had ik een hekel aan mijzelf dat ik tóch zondigde, terwijl mijn lieve opa, van wie ik zo zielsveel hield, gestorven was en begraven zou worden. Maar dat berouw was toen zonder smart - en dus zonder liefde, zonder godsbesef. Ik had er geen notie van wat het was om tegen God te hebben gezondigd.

Dat besef kwam echter op die zaterdagavond in december: voor het eerst in mijn leven was er smart omdat ik God verdriet deed. Ik kende het tekstwoord niet waarover Matthew Henry de hierboven vermelde opmerkingen maakte, vers 9: „…omdat Ik verbroken ben door hun hoerachtig hart dat van Mij afgeweken is.” Maar ik mocht het beleven: ik doe God verdriet met mijn zondigen! Nu, bijna 33 jaar later, bid ik: O Heere, geef mij toch deze smart!

De tweede herinnering deze morgen kwam op bij het Bijbellezen na het ontbijt. We lezen in de weken van de schoolvakantie van de kinderen uit ”Uit de Bron. Bijbelse vertellingen voor kinderen”, van C. van Rijswijk, deel 4. Het ging over de roeping van Jeremia. Vervolgens lazen we het bijbehorende Schriftgedeelte, Jeremia 1, waarin we ook de tekstwoorden lazen: „Gij dan, gord uw lendenen, en maak u op, en spreek tot hen alles wat Ik u gebieden zal; wees niet verslagen voor hun aangezicht, opdat Ik u voor hun aangezicht niet versla.”

Hierover preekte ik tijdens een kennismakingsbezoek in Genemuiden, in februari 1981. In die preek heb ik onder meer gezegd: „Gemeente van Genemuiden, wees eens eerlijk: begeert u wel zo’n nasprekende prediker als Jeremia was? Eén die alles zegt wat God hem zegt en alleen maar zegt wat God hem zegt? Zeg het eens: Zou u een Jeremia als uw nieuwe dominee wensen? En mezelf moet ik de vraag stellen: Zou ik wel een Jeremia willen zijn, als ik predikant word? Waarom dan niet? Wel, omdat een prediker als Jeremia nu op evenveel tegenstand kan rekenen als Jeremia toen. Daarom zegt de Heere: „Jeremia, als je bang bent voor de mensen en daarom je prediking gaat aanpassen, kan Ik je niet gebruiken. Wanneer jij verslagen bent, bevreesd bent, zal Ik je verslaan, wegdoen!”

Een ernstige waarschuwing, pas op. Maar ook een lieflijke bemoediging: „Och, Mijn angstige knecht, je hoeft helemaal niet bang te zijn voor die mensen, want al zullen ze tegen u strijden, ze zullen tegen u niet vermogen! Want Ik ben met u.”

En is dat niet genoeg? Ja toch?! „Ik, de Almachtige, zal u uithelpen en redden.” Ruim 26 jaar later bid ik: „O Heere, maak mij toch zo getrouw.”

Garderen, ds. W. Pieters