Geplaatst:30 jul 2007 08:50 - Gewijzigd: 30 jul 2007 08:50

COLUMN MAX: Ringteen

Het is vrijdagmorgen vroeg, ik schuifel wat door het huis. Nog in negligé, zoals een gewaardeerde collega dat vroeger placht uit te drukken als we elkaar in het ochtendkrieken aan de lijn hadden. Ik raap een verse krant van de mat, zet een potje thee-privé. Een feestelijk moment, want er staat nergens druk op. Er hoeft deze morgen niet te worden gewerkt, ’k heb avonddienst. M’n liefje, m’n duifje, wat wil je nog meer.

Dan word ik hardhandig in mijn loop gestuit, nota bene door een eetkamerstoel. Wat doet zo’n stomme stoel daar te staan! Mijn linkerringteen raakt de achteruitstaande poot zoals geen van mijn tenen in mijn leven-tot-nu-toe ooit welke poot van welke stoel dan ook heeft geraakt. „Wat word je grauw”, zegt mijn vrouw. Dat klopt, de wereld verschiet van kleur, ik ga net niet van m’n graatje. Zij moet ervandoor.

Mijn ”Morgenstimmung” is danig omgeslagen: de thee smaakt nergens naar, de krant stinkt en m’n ringteen steekt. Zo’n teentje is slechts een klein onderdeel in de grote machinerie, maar als het hapert, zit je mooi onthand. Ontvoet, in dit geval.

Naarmate de ochtend vordert, gaat het teentje steeds gekker doen. ’t Is net een toverbal en de uiteindelijke kleur is donkerpaars. Hij klopt en hij veegt en hij zuigt. Mijn zorgen nemen toe, want er moet later die dag dus wel worden gewerkt, vervanging is er vanwege de vakantietijd niet of nauwelijks. Misschien nóg erger: de eigen vakantie wenkt ook, staat op de kalender voor over een enkele week. Dit jaar geen wandelschoenen aan, geen zonnehoedje op, geen ”paden op en lanen in”? Dat lijkt me heel verdrietig.

Na nog wat aarzelingen besluit ik toch de dokter te bellen, anders zit ik morgen in een lange wachtrij van een vage, verre huisartsenpost. (is0(

’t Is een foute tijd om te bellen, vrijdagmiddag na alle spreekuren, maar warempel, hij is nog in de praktijk en staat me toe om meteen te komen. Het bedienen van de koppeling met zo’n toverballenteen mag gerust een kwelling heten. Als het linker vijftal eenmaal is onthuld, hoef ik in elk geval het geraakte exemplaar niet aan te wijzen, da’s dan weer makkelijk.(is2m(

„Zo, die ziet er niet mooi uit.” Prachtig, we zitten op één lijn. „En gaat u nog op vakantie?” Daar heb je ’t al… „Doet dit zeer?” Ja, bar! „Is dit pijnlijk?” Ja, gruwel! „En dit dan?” Ja, machtig! „Als het bloed onder de nagel zat, zou ik er een gaatje in boren en het eruit laten lopen, dat zou de druk verlichten.” Het bloed zit overal, maar niet onder de nagel. „Het gewricht is ook gekwetst.” Zou zomaar kunnen, zo voelt het wel.

Toch: de uitkomst valt me alles mee. Want gebroken of gekneusd, de behandeling is eender, zegt hij. Een spalkje waarmee de ringteen onbeweeglijk aan de middelteen wordt geplakt, moet de oplossing vormen. Een deskundig bouwwerkje verrijst. Van meet af aan voelt het lekker stevig: de meeste beweging is eruit en daarmee is de pijn meteen een stuk minder, al blijft het kreupelen.

Inmiddels is er een week voorbij. Douchen lukt prima met een broodzak, lopen gaat aardig en mits verpakt in stevig schoeisel, kan er met de teen gewoon worden gewandeld, zegt de geneesheer. Da’s heel mooi!

Elk verhaal heeft een moraal. Blote tenen en stoelpoten verdragen elkaar slecht. Sinds de aanvaring zie ik overal potentiële pootgevaren en ontwijk ze zorgvuldig. Zeker barrevoets hoed ik mij voor elke stoelpoot. En helemaal in vakantietijd.