Jacomijn Hoekman - 28 jul 2007 00:45 - Gewijzigd: 28 jul 2007 00:45

Trekken door de Afrikaanse bush

Scout Terence stond oog in oog met twee wilde honden

BAARN - Enthousiast begroet Amanda Sifunda (14) uit Zuid-Afrika met uitgestoken linkerhand de journalist. Amanda’s landgenoot Terence Vrugtman (16) schiet in de lach als dat wat onhandig gaat. „Zuid-Afrikaanse scouts begroeten mensen altijd met hun linkerhand. Dat was voor Afrikaanse stamleden de hand waarin ze hun schild vasthielden. Het is een eer om de linkerhand toegestoken te krijgen. Het betekent dat mensen je vertrouwen en hun schild hebben weggelegd.”

Tromgeroffel. Zangerige Zululiederen. Geschilderde negerhoofden op de muur tussen grommende leeuwen en rood-gele vlaggen. Buiten giet het van de regen, binnen hebben 150 Zuid-Afrikaanse scouts een zaal van het gehandicaptencentrum Sherpa in Baarn omgetoverd tot een stukje zonnig Afrika. De jongeren zijn op doorreis naar Engeland, waar ze volgende week met 40.000 andere scouts uit 160 landen het honderdjarig bestaan van de scouting vieren.

Amanda en Terence zijn doorgewinterde scouts met hun negen jaar ervaring als lid van een club in Zuid-Afrika. Hoffelijkheid staat bij de leden hoog in het vaandel. Terence geeft glimlachend voorrang wanneer een rolstoeler in slakkengang langs een rij stoelen in de aula rijdt. Hij raapt een tas voor een ander op en schuift de stoel voor een medescout aan.

De twee werden aangestoken door het enthousiasme van hun broers en zussen. Amanda: „Scouting is leuk en je leert er veel meer vaardigheden dan op school.”

Terence: „We leren kamperen in de wildernis, planten herkennen, dieren observeren en knopen leggen.”

Giftige slang
Beiden besteden per week ongeveer drie uur aan hun hobby. Amanda: „Elke week komen we een avond bij elkaar en leren we nieuwe dingen. Bijvoorbeeld hoe je een wond moet uitzuigen als iemand is gebeten door een giftige slang.”

Terence: „En hoe je gebroken armen en benen moet spalken. Ook hebben we geleerd wat je moeten doen als je leeuwen tegenkomt: stilstaan.”

De scouts oefenen regelmatig met het geleerde in de wildernis. Een enkele keer komen ze in een levensgevaarlijke situatie. Terence stond oog in oog met twee wilde honden. „Ik had geleerd dat ik doodstil moest blijven staan. Gelukkig bleef het bij grommen en vielen de honden niet aan.”

Het hoogste niveau dat een Zuid-Afrikaanse scout kan behalen is ”springbok”. Zowel Terence als Amanda gaat ervoor om dat te bereiken. Dat vereist vaardigheid. Terence: „Een springbok moet drie dagen in z’n eentje door de Afrikaanse bush kunnen trekken en zichzelf van eten en drinken voorzien. Ook moet hij voor een eigen onderkomen zorgen. Behalve een kompas gebruikt een springbok sterren en de zon als richtingaanwijzer.”

Beiden zijn voor het eerst in het buitenland. Amanda is vol lof over de Nederlandse vis. Welke vis? „Die met uitjes.” Ze houdt haar hoofd achterover en doet alsof ze een vis opslokt. „Haring?” Het woord komt wat verwrongen uit de mond van een meisje dat thuis Swazi spreekt.

Ook de nacht bij een Nederlands gastgezin is de twee scouts goed bevallen. „Ze hebben mij enorm verwend met eten en spelletjes”, zegt Amanda.

Terence: „De andere nachten kamperen we op een camping in Baarn.” Over het typisch Nederlandse weer willen de twee geen kwaad woord horen. Terence, nadrukkelijk: „I lóve rain.”

Wereldwijd 38 miljoen leden
Robert Baden-Powell ging in juli 1907 met 21 jongens kamperen op Brownsea Island, voor de kust van Engeland, iets wat in die tijd alleen zwervers en militairen deden. Daar werd de scouting geboren. Nu, na honderd jaar, is het een wereldwijde beweging met 38 miljoen leden, van wie 125.000 in Nederland.