Gerald Harbers - 28 jul 2007 00:47 - Gewijzigd: 28 jul 2007 00:47

Pubers met flippers

Marieke en Anette wonen training dolfijnen bij

Iek! Iek! Spetterend en blazend steekt dolfijn Ramsxi z’n grijze snuit boven water. Het lijkt alsof hij glimlacht naar trainer Jurriën Wouterse, die op z’n knieën aan de rand van het bassin zit. Marieke Barten en Anette van Emous zitten aan weerszijden van hem. De twee vriendinnen wonen met Magneet een training in Dolfinarium bij.

Het zonlicht schittert in het glasheldere water van een trainingsbassin in het Dolfinarium in Harderwijk. Drie dolfijnen bewegen zich rustig voort. Op en neer gaan de staarten. Op en neer. Wanneer Marieke en Anette voor een raam zwaaien, zwemmen ze even langs. Dolfijn Femke kijkt geïnteresseerd vanachter het glas naar de twee meiden. Regelmatig duikt ze even op, haar blaasgat opent zich en een stoot lucht komt naar buiten. Haar soortgenoten Ramsxi en Xarissa, allebei mannetjes, trekken zich van het bezoek niet veel aan.

De dieren worden actief wanneer een deur opengaat en de trainers naar buiten komen. In totaal zijn er deze ochtend vijf trainers in touw om met de drie dieren te oefenen. Volgens Wouterse zal de oefensessie niet langer dan tien minuten duren. „Vergelijk dolfijnen met kleine kinderen. Ze zijn enorm nieuwsgierig, maar hun concentratie verslapt na tien minuten.”

Het belangrijkste ’gereedschap’ dat Wouterse en zijn collega’s gebruiken, is een beloning voor de dieren. „Dat kan van alles zijn. Een knuffel, een visje, of even z’n favoriete oefening doen. Soms mag een dolfijn als beloning even bij z’n vriendje zwemmen.” Hij pakt een fluitje dat om zijn nek hangt: „En elke goede oefening wordt afgefloten, een teken voor de dolfijn dat die voorbij is.” Straf krijgen de dieren niet. Wouterse: „We werken met de positieve leermethode. Alles wat een dier goed doet, belonen we en op negatief gedrag reageren we niet.”

Wouterse pakt een lange stok met een rode punt erop. Hij houdt die Anette onder de neus: „Dit is de target. De dolfijnen leren dat ze die moeten volgen in het water. Als ik er een rondje onder water mee maak, zal het dier een salto maken. Eerst voorover, later achterover. Op den duur beweeg ik de target boven water en zal de dolfijn een sprong maken.”

Donkere vlek
Tijd om de dolfijnen aan het werk te zetten. Drie trainers oefenen met Ramsxi een draai om z’n as. Een trainster stuurt hem met een handgebaar naar de andere kant van het bad. De kop verdwijnt onder water en als een donkere vlek schiet het dier weg. Halverwege het bassin, ter hoogte van de tweede trainer, komt Ramsxi omhoog. De trainer maakt met z’n arm een draaiende beweging. De dolfijn volgt die, z’n ogen strak gericht op de handen. Na enkele rondjes is het genoeg. De dolfijn gaat verder, richting de derde trainer. Als hij daar opduikt, klinken er lovende woorden. De trainster knuffelt het dier en gooit hem enkele visjes toe. Ramsxi hapt die uit de lucht, met een glimlach op z’n snuit.

Een ’collega’ van het dier moet vandaag proberen zo hoog mogelijk op z’n staart te gaan ’staan’. Een trainer pakt er een target bij. Als het dier bij hem uit het water komt, beweegt hij de target omhoog. De dolfijn volgt, hoger en hoger, totdat-ie op z’n staart staat. Na enkele seconden zakt het dier terug. De trainer blaast op z’n fluitje. De dolfijn zwemt verder naar een andere trainer. Zij spreekt hem goedkeurend toe en beloont het dier met een paar knuffels en wat visjes. Marieke: „Wauw, echt ontzettend knap dat een dier zoiets kan aanleren.”

Dolfijn nummer drie mag een salto boven water maken. Als een speer spurt het dier weg, na een handgebaar van een trainster. Halverwege het bassin schiet hij omhoog en maakt een draai door de lucht. Klabats, het water spat hoog op als het dier neerkomt. De twee vriendinnen kijken met een brede glimlach toe.

Kotsen
Marieke en Anette mogen na afloop van de training even kennismaken met de dolfijnen. Voordat ze de dieren aanraken, moeten ze hun handen wassen en ringen en armbanden afdoen. Wouterse: „We zijn zuinig op onze dieren en zien niet graag dat ze ziek worden of iets inslikken. Wanneer dat gebeurt, moeten we het eruit halen. Een dolfijn opensnijden kan niet, dus moeten we ’m laten kotsen. En dát is voor niemand leuk. Een andere optie is er niet, anders gaat-ie dood.”

Wouterse knielt neer op een matje op de rand van het bassin. Marieke gaat rechts van hem zitten, Anette links. De trainer slaat met zijn hand op de rand van het bad, ten teken dat de dolfijn moet komen. Femke komt als eerste. Wouterse maakt een gebaar en het dier draait zich om en toont z’n buik. Wouterse: „Dat is een onderdeel van onze medische training. Elke dag inspecteren we de dieren op wonden en voelen we aan de buik of er niets geks onder zit.” Femke legt haar staart even later op zijn schoot. Wouterse pakt die en laat de meiden voelen. Anette raakt die voorzichtig met een vinger aan: „Het voelt heel gek. Best hard, maar ik kan het vel een beetje indrukken.” Wouterse: „Als we bloed prikken, doen we dat hier, want de bloedvaten liggen in de staart, dicht onder de huid.”

Femke draait zich om. Als beloning voor de inspectie krijgt ze een knuffel en een paar visjes. Ramsxi is aan de beurt. Wouterse: „Ha mannetje, kom ’s hier.” Hij buigt zich voorover en laat de dolfijn z’n bek openen. Hij tikt met zijn vinger op de lichtroze tong. „Goed zo, je ziet er goed uit.” Hij beweegt zijn handen: „Doe nu je bek maar dicht.” Klap. „En open, en dicht.” Klap. Weer gaat de snuit dicht. „Hier heb je een visje.” De dolfijn vangt de dode inktvis keurig op. Tegen de meiden: „Aai ’m maar eens.” Marieke aait Ramsxi over z’n kop. Die geniet ervan. Een inspectie van de buik volgt. Annette geeft het dier een visje.

De twee meiden mogen de dolfijn een hand geven als teken van afscheid. Wouterse: „Doe deze handbeweging na.” Hij beweegt z’n arm in een zwaai omhoog. Marieke bootst hem na. De dolfijn komt omhoog uit het water en steekt haar zijn linkerflipper toe. Wouterse: „Geef ’m maar een hand.” Marieke grijpt de flipper en schudt die. Ramsxi krijgt geen genoeg van de meiden. Na het afscheid spettert hij hen nat. Wouterse: „Zie je? Echt pubergedrag.”