Geplaatst:21 jul 2007 13:43 - Gewijzigd: 21 jul 2007 13:43

Slapen zonder matras

Magneetredacteur Gerald Harbers leefde in juni drie dagen op een onbewoond eiland. Met één zelfopgelegde beperking, er mochten slechts tien zaken mee. Vandaag deel drie: de nacht.

Om maar met de deur in huis te vallen: zacht zand voelt na een nacht slapen keihard aan. Ook al zit er een tentbodem tussen.

Na aankomst op het eiland is het tijd om de tent op te zetten. Een dreigende regenbui zorgt ervoor dat ik er vaart achter zet. De eerste druppels tikken op het zeil als m’n onderkomen voor de komende drie dagen overeind staat. Hup, gauw de slaapzak erin en de rest van de bagage. Alleen de jerrycan blijft buiten.

Een zware bui dwingt me ’s avonds vroeg naar bed te gaan. Regen roffelt op het tentzeil. Oeps, een lamp was ook handig geweest, schiet het door me heen. Er zit niets anders op dan te gaan slapen. Uitkleden of tandenpoetsen is niet nodig. Pyjama en tandenborstel behoren niet tot de uitrusting. Ik houd het bij een slok water waarmee ik m’n mond spoel.

De rits van de tent weigert even dienst, maar gaat dan gewillig dicht. De slaapzak dient als matras. Deze is redelijk zacht om op te liggen. Buiten neemt de regen iets af. Opeens licht het aan de buitenkant van het zeil. Een donderslag kraakt door de lucht. Ik voel me eenzaam.

Ondanks het weer komt de slaap. Midden in de nacht word ik wakker, van de kou. De regen is voorbij. Een koor kikkers kwaakt. De verre roep van een gans klinkt. Met veel gewurm kom ik in de slaapzak. De grond voelt inmiddels een stuk harder aan.

De uren daarna schrik ik regelmatig wakker. Telkens draai ik me om, beide zijden tintelen inmiddels door de harde grond. Langzamerhand wordt het licht. Buiten klinkt een aanhoudend slobbergeluid. Twee eenden nemen voor m’n tent een ontbijtje.

Uiteindelijk schrik ik wakker van een geweldig kabaal. Snel rits ik de tent open. Een aalscholver gaat zo in z’n jacht op dat hij -of zij- mij niet opmerkt. Pas óp het strand, een meter of vijf van de tent, heeft het dier z’n prooi te pakken.

De zon schijnt, maar niet meer voor de vis die in de maag van de roofvogel zit. Een nieuwe dag is aangebroken. Alle spieren voelen aan alsof ze gemangeld zijn, maar goed, de eerste nacht zit erop. Tijd voor een bakkie koffie.

Volgende week: behelpen met alles.

Zie ook: Op een onbewoond eiland