Geplaatst:18 jul 2007 09:54 - Gewijzigd: 18 jul 2007 09:54

Alleen

Eenzaamheid kan positief zijn, namelijk wanneer we alleen zijn met God. Een christen is hieraan te herkennen dat hij weigert in de massa onder te gaan, dat hij alleen durft staan. Omdat hij met God wandelt.

Het is een grote ellende van velen dat ze niet zelfs een uur alleen kunnen zijn. Er moet altijd afleiding zijn. Overal moet muziek aan, altijd moeten ze iets omhanden hebben.

Alleen zijn, wie durft dat? Dat durft een mens die God heeft leren kennen. Ook Henoch, die met God wandelde, was ”eenzaam met God gemeenzaam”. In gesprek met God, bezet voor de wereld.

Er is ook een negatieve kant aan eenzaam zijn. Dat merken we wanneer we ons door mensen in de steek gelaten voelen. Of wanneer we misschien veel mensen ontmoeten zonder ze echt te ontmoeten. Het gebeurt nogal eens dat we, mede door grote drukte, geen tijd hebben of maken voor echt contact. We openen ons hart niet. Er komt geen echte communicatie tot stand. We blijven in onszelf opgesloten. De omgang met anderen lijdt hieronder. En zo ligt eenzaamheid op de loer.

Het kan ook zijn dat wij ons emotioneel, psychisch of geestelijk niet durven blootgeven. Het valt immers niet altijd mee om hartsgeheimen op tafel te leggen. Je moet dat ook niet bij iedereen doen.

Niet lang geleden ontmoette ik iemand die met mij over zijn seksuele nood sprak. Dat gebeurt niet vaak. Men durft niet. En ik begrijp dat. Maar wanneer we nooit over de noden, vragen, zorgen, moeiten, zonden, vreugden, verwachtingen en blijdschap van ons diepste innerlijk een gesprek aandurven met vrienden of familieleden, worden we op den duur wel erg eenzaam.

Daar komt bij: de maatschappij waarin we leven, is individualistisch en gehaast. Het valt steeds minder mee om hartelijke vriendschap te geven of te ervaren. Hoewel, ook David, 3000 jaren geleden, klaagt in Psalm 25: Ik ben eenzaam. En hij vraagt de Heere: „Wendt U tot mij en wees mij genadig!” Over deze tekst schrijft ds. F. Bakker: „Iedereen -ook in het meest gelukkige huwelijk- is eenzaam, in het diepst van de zaak. Dat is een gevolg van de zondeval. In het paradijs waren God en mens één. Toen waren mensen één. Door de zondeval vervreemdde Adam van zijn vrouw en vervreemdden Adam en Eva van God.”

We mogen eraan werken om eenzaamheid in ons eigen leven en in het maatschappelijke, sociale en kerkelijke leven terug te dringen en te voorkomen. Alleen, we zullen er nooit in slagen dan alleen door geloofsomgang met God en de liefdevolle omgang met elkaar. Ook als christenen onderling, in de gemeenschap der heiligen. We moeten oog en hart voor de ander krijgen, en tijd voor de ander némen!

Een praktisch punt: ken je in je omgeving of familiekring een weduwe of weduwnaar? Bezoek die gewoon eens (wat vaker)… Ben je bang voor eenzaamheid? Denk dan niet dat trouwen de oplossing is. Zeker, een alleengaande kan eenzaam zijn (laten we oog voor zo iemand hebben). Maar als er geen goede basis voor een huwelijk is, solliciteer je naar een eenzaam huwelijksleven. Daarom: houd je ogen en oren wijd open en wees je altijd hiervan bewust dat eenzaamheid alleen wordt opgelost wanneer het weer goed komt tussen God en ons. Zo kan er een basis komen voor goede, echte en hechte vriendschappen en eventueel voor een goed, gezegend en christelijk huwelijk.

Garderen, ds. W. Pieters