Petra Jongeneel -  6 jul 2007 18:58 - Gewijzigd: 6 jul 2007 18:58

Kanongebulder op de Noordzee

Wendelien (17) actief als brandweervrouw op marineschip

„De verbinding met de wal wordt nu verbroken, uit.” De stem galmt door de intercom van Hr. Ms. De Ruyter, een van de vier luchtverdedigings- en commandofregatten van de marine. De trossen worden losgegooid, de loopplank wordt ingehaald. Het 144 meter lange en 19 meter brede schip zet koers richting de Noordzee. Met 150 meiden aan boord.

Werken bij de marine zien ze nog net niet zitten. Maar een dagje meevaren op een marineschip, vinden ze wel stoer. Wendelien van Weelden (17) uit Lunteren en Nelleke de Kruif (17) uit Langbroek stappen na een tweeënhalfuur durende treinreis aan boord. De wind waait woest, regen slaat de meiden om de oren. Niets kan de pret bederven. Wendelien: „Dit is toch gaaf, man. M’n broer was megajaloers, die wilde ook mee. Maar alleen meiden zijn vandaag welkom bij de marine.”

De motoren ronken. Op het helidek zijn mariniers in werkpak bezig met een grote kluwen touw. Nelleke en Wendelien lopen kordaat op hen af. „Wat bent u aan het doen?” De marinier: „Wij leggen alvast alle trossen klaar voor het aanmeren. Ook al duurt het nog een paar uur, alles moet hier op een vaste plek paraat liggen.”

Om een kijkje te nemen op het voordek lopen de meiden door een smal gangetje. Niemand valt het luik in de wand op. Totdat plotseling een marineman als uit het niets verschijnt en uit het luik springt. Er is nog net een glimp op te vangen van vele computers, voordat het onzichtbare luik dichtklapt.

„Elk verborgen gaatje wordt volgens mij gebruikt”, reageert Wendelien verbaasd. De marineman lacht. „Dat moet ook wel als we met 160 mariniers op missie zijn. Alleen de vluchtroutes mogen niet bezet zijn.” Hij wijst naar een felrode cirkel op de vloer. Daaronder bevindt zich een nauwe gang die in verbinding staat met de verdieping eronder.

Kanon
Op de brug -de stuurhut van het marineschip- is de roerganger druk met het opvolgen van de bevelen van de commandant. Matrozen assisteren bij het bepalen van de koers. Het schip vaart geheel op schema.

Eenmaal op volle zee wordt het kanon in gereedheid gebracht. Nauwgezet speuren mariniers via satellieten en verrekijkers of zowel in de lucht als op het water geen verkeer aanwezig is. Dan is het aftellen geblazen. Drie, twee, één, nul. Het blijft ijzig stil. „Missie faalde”, schalt een stem door de intercom. Er is in de richting waarin het kanon zou worden afgeschoten een bewegend voorwerp gesignaleerd.

Vijf minuten later volgt poging twee. „Hou je oren maar dicht.” Het is een enorme klap, de trilling zul je hier aan het dek voelen”, zegt marinier Stefan Vogelpoel. Hij overdrijft niet. Met een enorme, doffe klap wordt het kanon vanaf het voorschip bakboord afgevuurd. Rook stijgt op en pijlsnel verdwijnt het projectiel kilometers verder aan de linkerkant van het marineschip. Wendelien schreeuwt het uit. „Ahh, m’n oren.”

Over het dek gaat de rondleiding verder. Rechtuit lopen is er niet meer bij. Het schip slingert heen en weer. Nelleke grijpt om zich heen, zoekend waaraan ze zich kan vastklampen. Even trekt ze wit weg. Wendelien weet met water haar vriendin weer wat op te peppen. Stefan: „Nu varen we nog maar met windkracht 4 en met een hoek van 5 graden. Vorig jaar heb ik een rondje om de wereld meegevaren. Tijdens die reis konden we op de zijwanden lopen.”

Brandje blussen
Een brandoefening staat op het programma. Wendelien laat zich gewillig in een pak hijsen. Een marinier bindt een brandblusapparaat op haar rug vast. Het zuurstofmasker moet nog voor het gezicht en een brandweerhelm op het hoofd. Wendelien krijgt het Spaans benauwd als ze het zuurstofmasker omdoet. „Ik kan niet meer ademen, weg met dat ding.”

Eenmaal bepakt en bezakt kan ze zich amper meer bewegen. „Ik kan me niet voorstellen dat je hiermee door de gangen moet rennen.” De marinier lacht. Koud kunstje, zie je hem denken. Ook het aantrekken van het pak vindt hij gemakkelijk. „Ons record ligt op 1 minuut en 40 seconden.”

Buiten scheert een helikopter pijlsnel over. Een drenkeling redden is de opdracht voor de bemanning. In het water ploetert een man. Met lichtsignalen seint hij dat hij te water is geraakt. De helikopter daalt. Het water sproeit omhoog door de snel draaiende rotoren. De piloot gooit een reddingslijn uit. Binnen no time hangt de drenkeling boven het wateroppervlak. Missie dit keer geslaagd.

Dit is de eerste aflevering in een zomerserie. Volgende week deel 2.