Geplaatst: 2 jul 2007 09:16 - Gewijzigd: 2 jul 2007 09:16

COLUMN MAX: Naveltruitje

Lang vocht ik tegen het onderwerp. Omdat het zó voor de hand ligt. Wat mij betreft een beetje té. Het is al bijna twee jaar geleden dat het op het puntje van m’n pen lag. Dat was kort nadat we op een Edes terras pannenkoeken aten en er een dame van naar schatting zestig lentes langs m’n bord schoof met een ontblote navel. Nee, het toetje smaakte vervolgens nergens meer naar.

Met enige regelmaat denk ik aan dat moment terug. Het spookt door m’n hoofd en duikt op onverwachte momenten op. Niet die navel zelf, brrr, maar wel de vraag wat iemand -van díé leeftijd- bezielt om dat lichaamsdeel met voorbedachten rade te tonen. Ik bedoel: ’t was niet zo dat er per ongeluk iets opschoof, ze droeg werkelijk een naveltrúítje. Op zichzelf al een stapelgek woord als je erover nadenkt. Naveltruitje. Een truitje voor je navel. Die dan vervolgens onbedekt is.

Behoren ze nu een jaar of drie, vier tot het Nederlandse cultuurbezit, navels en doorboorde navels? Ik houd die dingen gewoonlijk niet zo bij, maar er zijn nu eenmaal ontwikkelingen die je niet gemakkelijk kunt ontwijken.

Een paar weken geleden kwam er een hoopvol verhaal langs in een krant. Bloot zou hoe langer hoe meer uit raken, de stranden zouden weer toegankelijk worden voor iedereen, de badmode zou terugevolueren zonder meteen helemáál victoriaans te worden. En, heel belangrijk: het naveltruitje werd in het slot van het artikel zo ongeveer passé verklaard. Een naveltruitje is heel erg 2006, in 2007 kan dat feitelijk niet meer. Mooi. „Tel je zegeningen”, denk je dan.

Gisteren in de trein ontdekte ik echter dat als je vandaag iets leest, het niet betekent dat het morgen meteen wordt ingevoerd of uitgebannen. Ook naveltruitjes moeten kennelijk worden afgedragen.

De tweede klas van de sobere dubbeldekker zit -het is ochtendspits- vol. Wat wil zeggen dat er in elk compartimentje van twee knalharde groene banken twee mensen zitten met hun tas naast zich. Met z’n vieren in zo’n bakje plaatsnemen schept meteen een ongewenste intimiteit. Ik loop door tot ik het laatste vak heb gevonden waar slechts één reiziger zit.

Na een wederzijds ”goedemorgen” zit ik kruiselings tegenover haar. Zij peutert aan haar mobieltje, ik heb mijn stapeltje treinkrantjes. Ik schat haar begin twintig, een klein beetje onderscheid zou ze toch al kunnen hebben. In elk geval de wijsheid dat je bepaalde dingen wel kunt maken en andere niet.

Een ferm decolleté, een minimaal wit topje -zo heet dat, ik heb het van horen zeggen, want ik draag ze zelf niet- en dan, oh boy, een ruime rol-met-navel en dat alles gehesen in het bovenstuk van een panty dat zich boven haar broek vertoont. Hoe ver mag je het incasseringsvermogen van het publiek op de proef stellen? Ze heeft zo’n gewoon, vriendelijk gezicht, waarom dan deze hele bizarre uitstalling? Op zo’n moment heb ik de neiging te vragen: „Meisje, weet je moeder dat je er hier zo bij zit?”

Op enig moment verschikt ze wat aan haar kleding: onder haar jas zit nog een zwart vestje waarvan ze het middelste knoopje vastmaakt. Het uitzicht wordt er niet minder treurig van.

In Utrecht loopt ze voor me uit over het perron. Op weg naar een sollicitatiegesprek? Kansloos, lijkt me. Onderweg naar haar werk? Zijn er collega’s die dit exposé een hele dag uithouden?

Ik ben heel, héél erg 2007.

MAX