Paraderen in het paars
Leerlingen Calvijn College organiseren bruidsshow voor ouderen
„Niet te snel, anders stap ik op m’n jurk”, fluistert Maartje van Haaften naar haar bruidegom. Statig schrijdt het ’echtpaar’ het podium op. De bewoners van zorgcentrum Ten Anker genieten hoorbaar. „Die is slank zeg”, zegt een bejaarde dame bewonderend. De japon -weliswaar zwart maar met diepe V-hals- stamt uit 1955. Jong ontmoet oud tijdens een bruidsshow in Tholen.
Evelien en Richard.
Het was donderdag de eerste keer voor het Zeeuwse Calvijn College dat vmbo-4-leerlingen van de gemengde leerweg een praktische opdracht uitvoerden. „Deze leerlingen krijgen vooral theorie voor de kiezen. Daarom laten we hen een praktische toets doen, waarin zij hun vaardigheden kunnen bewijzen”, zegt docent H. Dorst van de afdeling zorg en welzijn van de Thoolse school.
De jonge kapster steekt het haar op.
Samen met zijn leerlingen bedacht hij vorig jaar november het project ”Bruidskleding van de jaren ’40 tot nu”. „Ik heb me er weinig mee bemoeid. De scholieren hebben alles zelf gedaan: van het zoeken van de bruidskleding tot het maken van de begroting voor de bruidssuikers. Ook legden ze contact met de leiding van zorgcentrum Ten Anker en spraken ze met de bewoners. Ze hebben daardoor van hen zelfs oude jurken in bruikleen gekregen”, vertelt een enthousiaste Dorst. „Het is heel bijzonder dat ze twee jurken van voor de watersnoodramp van 1953 hebben gevonden.”
Zenuwachtig
De leerlingen in de kleedkamer zijn zenuwachtig. Colbertjes worden recht gestreken. Een jonge kapster steekt bij de meiden het haar op. Cees-Jan Koopman krijgt een laatste veeg rouge op z’n wangen, terwijl Richard stoer -met pet- in het marinepak van zijn oom rondloopt. „Ik vind het best spannend. Ik hoop dat het allemaal goed gaat”, zegt Angelina de Jong aarzelend.
Maartje van Haaften en Cees-Jan Koopman.
Er klinkt geroezemoes in de zaal als Evelien Kempeneers met haar bruidegom en twee bruidsmeisjes de zaal binnenloopt. De witte japon, uit 1961, is wat geel uitgeslagen en een stukje zoom hangt los. „De jurk heeft wat lang op zolder gelegen”, leest Corliene Janssen voor uit de door de leerlingen opgestelde tekst.
Over variatie in kleding hoeven de bewoners van Ten Anker niet te klagen. Een lichtpaarse jurk met witte roosjes. Een hardgrijze japon met daaronder blote voeten in sandalen. Kees-Jan Bruijnzeel draagt onder zijn blauwe colbert ijskoud een zwarte spijkerbroek met Nike-gympen.
Anoukha Verbruggen en Hubrecht van Harberden.
De kleding van de jongens is wat minder gevarieerd. „Die heeft al veel vrouwen gehad”, zegt een bewoner verbaasd als Hubrecht van Harberden met de zoveelste bruid aan zijn arm langs loopt.
Zelfverzekerd
De breedgeschouderde Cees-Jan Koopman blikt zelfverzekerd rond. De jacquetjas uit 1942 is duidelijk te krap, maar de gestreepte broek sleept over het podium. Het maakt het lopen er niet makkelijker op. Dat merkt ook Evelien. „Kiek nog ’s, wat een sleep”, roepen bewoners als ze met een enorme lap stof achter zich het podium bestijgt.
Bruidsmeisje Hanna.
Mevrouw C. P. Geuze (84) geniet van de middag. De oorspronkelijk Sint Maartensdijkse herkent een aantal japonnen uit haar Amsterdamse tijd. Toch kan ze de uiterlijke glamour van de show relativeren. „Psalm 103 is mijn lievelingspsalm”, zegt ze. „Gelijk het gras is ons kortstondig leven.”
Genieten van een advocaatje.
Het in een lichtroze jurkje gestoken bruidsmeisje Emilie Dekker komt los als ze voor de tweede keer mag showen. „Da’s Jordy”, zo begroet ze enthousiast haar broertje. Even later schudt ze mevrouw Geuze spontaan de hand, als een mini-Máxima.
Met een zakje vol bruidsuikers gaat mevrouw Geuze na afloop terug naar haar kamer. „Het was een fantastische middag.”
Er zijn nog geen reacties geplaatst.