Janita ten Voorde - 25 jun 2007 10:15 - Gewijzigd: 25 jun 2007 10:15

„De matras van m'n zoontje lag in de sloot”

TRICHT - „Alles werd donker. Ik keek uit het raam en zag een grote slurf door het dorp razen. Daken, meubels en stukken hout vlogen door de lucht. Zo gauw ik kon, ben ik met mijn man en kinderen de keuken in gevlucht.” Marie Koemans-Heikoop denkt nog regelmatig terug aan de krachtige windhoos die Tricht veertig jaar geleden trof. Maandagavond vindt de eerste officiële herdenking van de ramp plaats.

In de verte rommelt het. Mevrouw Koemans-Heikoop (77) kijkt onmiddellijk uit het raam. „Als het hard waait of onweert, denk ik altijd terug aan die zondag veertig jaar geleden. Dat raak ik niet meer kwijt.”

Het is warm en broeierig, zondagmiddag 25 juni 1967. Het hele gezin Koemans is thuis. Vader maakt in de keuken brood klaar voor de maaltijd. Moeder is met haar kinderen Marry (8) en Marinus (4) in de woonkamer. Opeens wordt de kamer donker. Mevrouw Koemans kijkt uit het raam en schrikt. „Ik zag een grote slurf door het dorp razen. Daken, meubels en stukken hout vlogen door de lucht. Mijn man riep: „Het lijkt wel een windhoos.” We pakten onmiddellijk Marry en Marinus op en zijn naar de keuken gerend. Daar hebben we hen in een hoekje tegen de grond geduwd.”

In vijftien seconden trekt het natuurverschijnsel door Tricht en laat een spoor van vernieling achter. Meer dan 50 woningen worden compleet verwoest en nog eens 91 huizen lopen zware schade op. „Toen we na een paar minuten opkeken, was alles kapot. Overal lagen glasscherven. Onze meubels stonden schots en scheef. Een gedeelte van het dak was weggewaaid. Al onze kleren en bankpapieren waren we kwijt. Wat ons vooral opviel was de oorverdovende stilte. Het leek alsof heel het dorp leeg was.”

Lees verder op refdag.nl.