Petra Jongeneel - 15 jun 2007 15:04 - Gewijzigd: 15 jun 2007 15:04

Ontspannen op een paardenrug

Jeugdreumapatiënte Karla (16) duikt elke middag in bed

Een kind optillen lukt soms niet. Lang schrijven op school evenmin. Continu zijn de gewrichten van Karla Messink (16) uit Ulft ontstoken. Sinds acht jaar lijdt zij aan jeugdreuma. „Paardrijden kan ik wel. Als ik met Misty op pad ben, voel ik me helemaal beter.”

Bij het maken van de afspraak voor het interview, rond vijf uur ’s middags, ligt Karla op bed. „Ik moet een uurtje bijtanken omdat ik ’s avonds een verjaardag heb”, verklaart ze. Toch is dit geen uitzondering voor de 4 vmbo-scholiere. „Ik probeer elke middag even te slapen. Door mijn ziekte ben ik snel vermoeid. Een uurtje liggen is dan het beste middel om er weer tegen te kunnen. Leuk is anders, maar het moet gewoon.”

Acht jaar geleden kreeg Karla de diagnose jeugdreuma, waar zo’n duizend kinderen in Nederland aan lijden. „Ik kan me nog herinneren dat ik veel last van buikpijn had en van pijn aan m’n gewrichten.” De huisarts constateerde ook bloedarmoede en stuurde Karla door naar een kinderarts. „Ik zag m’n moeder huilen toen ze tijdens een gesprek met de arts hoorde wat ik mankeerde. Zelf snapte ik er niet zo veel van.”

Al snel bleek dat Karla niet meer alles kon doen wat ze graag wilde. Ze was dol op gymen. „Ringen zwaaien, in de touwen hangen, ik vond het allemaal geweldig.” De gewrichten in Karla’s handen en armen werden echter te veel belast, waardoor ze met haar hobby moest stoppen.

Ook de gewrichten in haar nek en voeten gingen parten spelen. „Als ik mijn hoofd draaide, ging mijn hele lichaam mee. Zelf had ik dat helemaal niet in de gaten. Mijn moeder zag echter dat de wervels in m’n nek niet goed werkten.”

Kraken
Karla’s ziekte levert haar een nieuwe hobby op: paardrijden. „Dat blijkt heel ontspannend te werken. Daardoor worden m’n gewrichten juist soepel.” Elke week fietst Karla naar Mechelen -zo’n 5 kilometer verderop- waar haar paard Misty bivakkeert. „Ik kreeg haar cadeau van mijn vader. Geweldig toch? Op Misty’s rug ontspan ik volledig.”

Een keer per halfjaar moet Karla voor controle naar het ziekenhuis. Daar bekijkt een arts hoe de ziekte zich bij haar ontwikkelt en welke medicijnen zij het beste kan slikken. Helaas zorgt de medicatie nogal eens voor klachten. „Ik heb enorme bijwerkingen van de medicijnen. Ik voel me dagelijks duizelig en misselijk. Maar het schijnen de best werkende te zijn. Sommige medicijnen spuit ik, andere neem ik in tabletvorm.”

Karla kan hierdoor niet altijd de lessen op school volgen. „Vaak ging ik tussen de middag thuis even een uur slapen. Daarna wilde ik per se nog wat uurtjes naar school. Vooral dit jaar -m’n examenjaar- mocht ik echt niets missen van mezelf.”

Karla pakt haar glas sap van tafel. „Zie je m’n vingerkootjes?” Haar vingers zijn op de plaats van de vingerkootjes erg opgezet. Even voelen en je hoort de gewrichten kraken. „Er kan niks gebeuren, hoor. Dit ben ik gewend.”

Terrasje pakken
Karla vindt het lastig over haar beperking te praten met derden. „Volgend jaar hoop ik met de opleiding sociaal pedagogisch werk te beginnen. Ik zie ertegenop de klas te vertellen over mijn jeugdreuma. Maar ik zal wel moeten. Sowieso zien ze het aan mijn aangepaste stoel, met neksteun en wieltjes. Daarnaast gebruik ik op school de lift, want m’n stoel moet mee als ik van klaslokaal verwissel.”

Met haar vriendin Rowan durft Karla wél over haar reuma te praten. „Ik ben al jaren bevriend met haar. Zij snapt het als ik me te moe voel om ergens mee naar toe te gaan. Vaak oppert ze dan iets leuks wat we samen even kunnen doen en waarvan ik niet te moe word, bijvoorbeeld ergens een terrasje pakken.”

Elk jaar gaat Karla een weekend weg met lotgenootjes die ze heeft leren kennen via een stichting voor ouders van kinderen met jeugdreuma. „Een vriendin komt elk jaar bij me logeren. Geweldig is dat. Ik hoef niet uit te leggen dat ik ’s middags even op bed wil gaan liggen. Automatisch lopen we samen naar boven. We begrijpen elkaar zonder woorden.”

Hoe haar ziekte zich in de toekomst zal ontwikkelen, weet Karla niet. „Ga ik erop vooruit of ga ik erop achteruit? Geen idee. Ik leef bij de dag. En daar geniet ik van.”