Gerald Harbers en Petra Jongeneel - 15 jun 2007 14:59 - Gewijzigd: 15 jun 2007 14:59

Beslissend belletje

Jacobine en Gerline horen vol spanning examenresultaat aan

AMERSFOORT - „Wat? Ben ik geslaagd? Meent u dat echt?” Vol ongeloof klemt Jacobine van de Bosch (16) een mobieltje tegen haar oor. Amper uitgesproken wordt de eindexamenkandidaat overladen met bloemen. Docent Moen van het Van Lodensteincollege belde de 5 havo-leerlingen uit zijn mentorklas op over de uitslag. Magneet luisterde mee, bij leraar én leerling.

Jacobine is een en al onrust op haar werk. Al uren wacht ze vol spanning op haar examenuitslag. Expres is ze deze donderdag aan de slag gegaan op haar vakantiewerkadres, een babyzaak in Veenendaal. „Ik hoopte dat daardoor de spanning wat zou verdwijnen.”

Opeens gaat haar telefoon en spurt ze naar buiten.

„Met Gerline.”

„Dag Gerline, met meneer Moen, je mentor. Gefeliciteerd, je bent geslaagd.”

„Waaaat, ben ik echt geslaagd? Meent u dat?”

Haar ogen worden nog groter als opeens een verslaggeefster met fotograaf voor haar staat. „Wat is dit?” Leraar Moen, aan de andere kant van de lijn, grinnikt. Hij weet van het vooropgezette plan.

Jacobine vuurt de ene vraag na de andere op haar mentor af. „Wat heb ik voor economie. Een zes. Tjoh, dat had ik niet verwacht, ik vond dat examen heel moeilijk. En zijn er ook gezakten?”

Moen mag daar geen antwoord op geven. „Dat hoor je vanzelf wel.”

Collega’s staan al paraat om Jacobine bossen bloemen in de hand te drukken. De eerste felicitaties heeft ze binnen. „Nu ga ik m’n moeder bellen. Zij heeft zo meegeleefd tijdens de examenperiode. Als ik thuiskom, ga ik haar eerst zoenen.” Een paar minuten later. „Mam, weet je wat er is gepasseerd? Ik ben geslaagd.”

Gezakt
Niet alle telefoontjes die Moen pleegt, zijn leuk. Twee leerlingen zijn niet geslaagd voor de havo. Beiden zijn vrijwel onbereikbaar. Herhaaldelijk drukt een van de twee het contact weg. „Wie bent u? Sorry, ik versta u niet. Daag.”

Pas bij de vijfde keer lukt het Moen in gesprek te komen. Op de achtergrond klinkt een herrie van jewelste. „Kun je even een rustig plekje opzoeken?”

Gerommel aan de andere kant. „Ja, is het nu beter?”

Moen: „Ik heb geen goed bericht.”

Na een stilte: „Oké.”

„Er is niets meer aan te doen.”

Stilte. „Oké.”

„Ik vind het heel pijnlijk voor je. Je bent gezakt.”

„Om welke vakken ging het?”

Moen noemt die.

„Tja, daar zat ik over in, ik wist dat die moeilijk waren.”

Taart
Anders gaat het bij Gerline van Gent (17) uit Bennekom. Ze zit al even op de bank. Een telefoon ligt naast haar. Taart heeft ze al op. „M’n broertje had vanmiddag gebak gehaald. Toen zijn we er maar alvast aan begonnen.”

Tringgg, Tringgg de telefoon gaat.

„Met Gerline.”

„Met meneer Moen, je mentor. Durf je de uitslag aan te horen?”

Gerline: „Ja.”

„Mag ik je feliciteren? Je bent geslaagd.”

„Ooh echt? Geweldig. Echt fijn. Mag ik naar de cijfers vragen?” Gerline veert overeind als ze haar cijfer voor geschiedenis hoort. „Wat? Een 7,4? Zo’n hoog cijfer heb ik nog nooit voor dat vak gehaald.”

Voor wiskunde scoorde Gerline een 7,5. Haar moeder: „Wauw, dan heb je uiteindelijk een acht op je eindlijst.

Ondertussen haalt Gerlines zusje de vlag van zolder. Binnen no-time bungelt deze, mét Gerlines tas, aan de voorgevel van het huis.

Gerline heeft net het gesprek afgesloten of de telefoon rinkelt opnieuw. Het is haar vader. „Ja pap, ik ben echt geslaagd. Fijn he?”

Gaat Gerline deze avond nog wat doen? „Eerst m’n vriend sms-en en verder heb ik niks gepland.” Haar moeder: „Ik wel. We gaan met z’n allen uit eten.”