Geplaatst:14 mei 2007 11:24 - Gewijzigd: 14 mei 2007 15:09

Column MAX: Pijnlijk

Ze werd geschept door een vrachtwagen. Het gebeurde vlak bij haar huis, waarin ze met haar ouders en broertje sinds kort woonde. In de bijna twaalf voorgaande jaren zagen we haar opgroeien: van kleuter tot tiener. Ze was ons buurmeisje.

Een woensdagmiddag, vroeg in februari. Lessen op school vallen uit, ze gaat o peen ongewone tijd van huis, richting station. Steekt op de fiets de provinciale weg over, op een plaats waar een verdrijvingsvlak en een voorsorteerstrook de rijbaan extra breed maken. Het is de officiele route. Ze is secuur, doet nooit gekke of onverantwoorde dingen, draagt geen oordopjes met muziek die haar afleidt.

De chauffeur van de vrachtauto is onschuldig, deed niets fout, zo blijkt kort nadien uit het onderzoek. En daarmee is ook hij slachtoffer. Het ongeval gebéúrt, de ramp voltrekt zich voor zijn ogen. Opeens zit hij in die verschrikkelijk foute film. Zij heeft het gevaar niet zien aankomen, waarschijnlijk alleen in de laatste seconde.

Een automobilist uit de andere richting is het eerst bij haar. Ze leeft nog, maar contact is er niet meer. Traumahelikopter, ambulance, ze zijn er snel. Al het mogelijke wordt gedaan, maar bijna meteen is duidelijk dat haar verwondingen te ernstig zijn. ’s Avonds sterft ze, in een ver ziekenhuis. Binnen een etmaal nadat ze wegfietste, is ze weer thuis. Stil, smal, in een witte kist. Dochter, zus, kleinkind, nicht, vriendin. Zeventienjaar.

Grote verslagenheid, diep verdriet. In het gezin, de familie,de oude en de nieuwe buurt, op haar school. Velen leven mee, haar dood is dagenlang onderwerp van gesprek, overal. Wrange bijkomstigheid: zij is het derde dodelijke slachtoffer binnen een jaar op dat stukje weg langs de kom van het dorp. Een oudere man en een oude vrouw gingen haar voor. Naast de vele slachtoffers die er in eerdere jaren vielen.

Meteen de volgende dag barst in de media de discussie los. Politici komen de weg bezien. Standpunten worden ingenomen, bestreden, weer losgelaten, gewijzigd. De uitkomst, na veel verhitte gesprekken: de snelheid op de weg kan niet omlaag. Wel zal de inrichting van de dodelijke kruisingen worden aangepast.

Maanden verglijden tot de werkzaamheden beginnen. In die tijd wijkt bij de vader en moeder langzaam de verdoving. Het besef breekt door dat de gebeurtenissen niet zijn terug te draaien: hun dochter keert niet weer. Het ”nooit meer” wordt tastbare realiteit, al horen ze haar in gedachten nog vaak gewoon thuiskomen. We zien hen wandelen, van het verse graf -de begraafplaats grenst aandiezelfde weg- naar huis. Er moet een grafsteen komen. Inmiddels is het werk zo ongeveer klaar en ligt de weg erbij zoals hij er eigenlijk al jaren uit had moeten zien. Op beide kruispunten zijn de extra vlakken en stroken vervangen door vluchtheuvels, zodat wandelaars en fietsers halverwege de oversteek kunnen wachten. Een stukje fietspad, háár fietspad van die middag, is opgebroken en uitgewist: de officiële route loopt nu tussen twee veilige eilandjes door.

Op de een of andere manier lukt het me maar niet om er voluit blij mee te zijn, met deze prachtige verbetering. Hoe dat komt? Het kalf, de put. Ik ervaar het als zó pijnlijk voor de directe nabestaanden. Ongerijmd, dat gevoel? ’t Zou zomaar kunnen. Maar ”waarom nu pas?” is een vraag die zich nog even niet laat verdringen.

MAX