Gerald Harbers -  5 mei 2007 09:21 - Gewijzigd: 5 mei 2007 09:21

Miljoenen luisteraars

Karen draagt eigen gedicht voor bij Dodenherdenking op de Dam

SOEST - Een lijster fluit keihard op de achtergrond als Karen van der Aalst (18) uit Soest haar gedicht ”Hoop” uit het hoofd opzegt voor de telefoon. Vrijdagavond waren er meer toehoorders. Ruim 15.000 mensen op de Dam en volgens de organisatie enkele miljoenen televisiekijkers luisterden naar haar voordracht bij de Dodenherdenking.

KAREN

Ze zit midden in een verhuizing en probeert zich voor te bereiden op haar examens. Toch heeft vwo-6-scholiere Karen even tijd om Magneet deze woensdag te woord te staan.

Wat wil je zeggen met het gedicht?
„Mensen die het moeilijk hebben, moeten moed houden en nooit de hoop opgeven. Er komt een tijd dat het weer beter zal gaan.”

Heb je al zin in het optreden op de Dam?
„Absoluut. Het lijkt me leuk omdat het bijzonder is. En ik heb veel positieve reacties gekregen vanuit de omgeving. Iedereen wil wel mee. Helaas mag ik maar vier vrienden, mijn zusje en mijn ouders meenemen.”

Al zenuwachtig?
„Nu nog niet. Ik denk dat ik kort voor het optreden wel zenuwachtig ben. Maar als ik er eenmaal sta, zal het wel meevallen. Ik heb de winnares van vorig jaar gebeld, zij zei dat het alleen maar ontzettend leuk is.”

Hoe bereid je je voor?
„Ik ken het gedicht uit m’n hoofd, maar ik zet het vooraf nog wel even op een papier. Verder probeer ik erop te letten dat ik sommige stukken niet geforceerd opzeg.”

Waarom mag jij je eigen gedicht voordragen?
„Mijn docent Nederlands hoorde van een wedstrijd die de stichting ”Doe maar dicht maar” uitschreef. Die organisatie zorgt ervoor dat een jongere een gedicht voordraagt tijdens de Dodenherdenking.

Ik heb een gedicht geschreven en dat opgestuurd naar de stichting. Een paar weken later bleek dat mijn gedicht een van de vijftien beste was. De makers daarvan zijn allemaal uitgenodigd in Utrecht. Daar kregen we een workshop van een dichter. Hij legde ons uit hoe we een gedicht moeten voordragen. Uiteindelijk heeft een jury op grond van de inhoud van het gedicht en de voordracht mij uitgekozen.”

Was het dichten moeilijk?
„Niet echt. Op school kregen we een stencil met woorden die met de oorlog te maken hebben, bijvoorbeeld ”vuur, ”verbrokkelen” en ”sluipen”. In de les heb ik de eerste strofe van vier regels geschreven. Thuis heb ik het gedicht op mijn bureau gelegd. Wanneer ik inspiratie had, schreef ik verder. Al met al kostte het dichten me ongeveer 2,5 uur.”

Is dichten een hobby van je?
„Dit is m’n eerste gedicht in jaren. Op de basisschool moest ik bij elke gelegenheid, zoals de feestdagen, een gedicht schrijven. Ik was blij dat het daarna niet meer hoefde.”

Je doet binnenkort examen. Ga je daarna verder als dichter?
„Nee, ik hoop geneeskunde te gaan studeren. Ik beschouw dit vooral als een leuke herinnering voor mezelf.”

Hoop
Hoop verbrokkelde,
tot het puin in de straten,
de getuige onderwierp,
aan zijn laatste verhoor.

Zijn zwijgen overstemde,
wat hij niet had willen horen,
wat hij niet had willen zien,
maar wat deel was van hemzelf.

Eén laatste zucht,
werd door het stof geblazen.
om dat wat was verbrokkeld,
hoog op te laten waaien.

En zich -opnieuw- op te bouwen,
in de harten van de mensen.