Petra Jongeneel - 27 apr 2007 15:51 - Gewijzigd: 27 apr 2007 15:51

„Hij wordt nooit mijn ex-vader”

Else (17) ervoer van dichtbij de breuk tussen haar ouders

’s Morgens voor schooltijd leek alles nog in orde. ’s Middags zat het gezin verslagen in de tuin. Elses vader was vertrokken. Definitief weg uit het gezin. Else (17): „Het kon niet waar zijn, papa hoorde gewoon bij ons.”

„Eigenlijk zit ik er gewoon tussenin. Ik houd van mijn moeder, maar óók van mijn vader. Ondanks alles.” Met betraande ogen vertelt Else haar verhaal. Het kost haar zichtbaar moeite. Toch zet ze door. „Het is goed om erover te praten. Misschien herkennen anderen dit.”

Else was dertien jaar toen haar ouders uit elkaar gingen. Van de periode daaraan voorafgaand kan ze zich weinig herinneren. „Voor m’n gevoel was het goed thuis. Er was geen ruzie, geen onenigheid. Wel merkte ik dat m’n moeder mijn vader soms wantrouwde. Hij was vaak ’s avonds weg, achteraf bleek hij niet op de plekken te zijn die hij aangaf. Hij leidde een dubbelleven. Uiteindelijk trof mijn broer mijn vader een keer aan op het strand. Met zijn vriendin. Hij bleek al jaren een relatie te hebben.”

Op een ochtend nam Elses vader met een briefje op de tafel afscheid van zijn vrouw en kinderen. En verdween. ’s Middags uit school kreeg Else de boodschap te horen. „Ik wilde er niet aan. Ik was boos en verdrietig tegelijk. Hoe kon hij ons zomaar in de steek laten? Hij hield toch van ons?” Ook voelde Else zich schuldig. „Waarom had ik nooit eerder iets gemerkt? Had ik misschien iets kunnen voorkomen?”

Opkroppen
Else wilde lange tijd geen contact met haar vader. Ze stortte zich op haar schoolwerk en wilde met niemand over de ingrijpende gebeurtenis praten. „Ik kropte gewoon alles op. Ik wilde er niet aan denken. En al helemaal niet dat het definitief was. Ik hoopte er nog steeds op dat het goed zou komen.”

Afstand nemen bleek moeilijk. „Al was het alleen al in de kerk. Mijn vaders naam werd afgelezen omdat hij onder censuur kwam te staan. Ik voelde dat alle ogen op ons werden gericht. Het was vreselijk.

In het gebed vroeg ik: God, waarom wij? Ik snapte deze weg niet en wilde het zo graag anders. Toch merkte ik dat God voor ons zorgde, juist in die tijd. Mijn moeder is een sterke vrouw, bij haar kon ik terecht. Ook zij hield toen nog van mijn vader. Op een wonderlijke manier werd mogelijk gemaakt dat wij konden verhuizen naar een ander deel van het land. De kerk bood daarnaast op diverse manieren hulp. Dat was echt fijn.”

Voor Else bleef het gemis. „Mijn vader hoorde bij ons, ik kon hem niet uit m’n leven wegdenken.” Na verloop van tijd zocht Else daarom met haar broers en zussen haar vader op. „Het was zo dubbel: aan de ene kant had hij ons in de steek gelaten, aan de andere kant ik wilde hem tóch zien.”

Foto
Het was voor Else ook moeilijk te verteren dat haar vader afstand had genomen van het christelijke geloof. „Zondags speelde hij op het orgel en zongen we met elkaar. Nu gaat hij niet meer naar de kerk en bidden doet hij volgens mij alleen als wij er zijn. Ik snap dat nog steeds niet.”

Eenmaal trof Else een foto van haar vaders vriendin aan. „Dat werd me echt te veel. Ik wil haar niet kennen. Mijn vader heeft voor haar gekozen, maar ik zie haar diep vanbinnen ook als iemand die mijn vader heeft ingepikt.”

Nu, vier jaar later, durft Else beter over de scheiding te praten. „Via school heb ik gesprekken met een vertrouwenspersoon en dat helpt.” Toch draagt Else de gevolgen van de scheiding altijd met zich mee. „Om één voorbeeld te noemen: toen ik voor de eerste keer bij mijn vriend over de vloer kwam, trof het me zo. Daar zaten zijn moeder én zijn vader. Samen.”

Else woont bij haar moeder, maar ziet haar vader op geregelde tijden. „Mijn moeder vond dat in het begin lastig. Maar nu is het goed. Mijn ouders hebben allebei een ex-man of ex-vrouw. Maar voor mij blijft de bloedband: hij wordt nooit mijn ex-vader.”

(Else heet in werkelijkheid anders.)


Per jaar krijgen 70.000 thuiswonende kinderen in Nederland te horen dat hun ouders gaan scheiden. Dat blijkt uit een deze week gepresenteerd onderzoek van de Raad voor de Kinderbescherming. Sinds 1998 geldt dat ouders na de scheiding gezamenlijk verantwoordelijkheid dragen voor de opvoeding van hun minderjarige kinderen. Sindsdien is het contact tussen kind en uitwonende ouder (meestal de vader) toegenomen. Het aandeel ”helemaal geen contact” daalde van 25 procent naar minder dan 20 procent. Het onderzoek, dat onder meer is verricht onder ruim 1600 kinderen van 12 tot 16 jaar, is gebundeld in het boek ”Scheidingskinderen”, geschreven door Ed Spruijt. Het boek wordt volgende week overhandigd aan minister Rouvoet voor Jeugd en Gezin.