Geplaatst:23 apr 2007 08:09 - Gewijzigd: 23 apr 2007 08:09

COLUMS MAX: Wonder

Veel tegeltjeswijsheden raken een kern. Bijvoorbeeld deze: Liefhebben is een voor anderen onzichtbaar wonder aanschouwen. Anders gezegd: hoe vervelend iemand ook is, degene die er jarenlang in liefde mee samenleeft, ziet meer dan de doorsneetoeschouwer. Ziet eigenschappen die voor anderen verborgen blijven, waardoor de akelige niet zo opvallen.

k maakte een afspraak met een vrouw van iets meer dan middelbare leeftijd. Ze is me aanbevolen omdat ze uit een ver land komt waar ik heen zal reizen. Door de telefoon klinkt ze allervriendelijkst en behulpzaam, de werkelijkheid zal niet anders zijn, daar vertrouw ik op.

Als ik op de bewuste dag even bel omdat het ’s avonds een halfuurtje later zal worden, tref ik haar man. Kil en afgemeten deelt hij mee dat hij ook bij het gesprek aanwezig zal zijn, omdat hij -hoewel zelf niet afkomstig uit dat verre land- er héél veel van weet. Ik vrees voor de ontmoeting.

Dat die huiver niet ongegrond is, blijkt vanaf het begin. Hij heeft zich grondig voorbereid, een stapel boeken op tafel, kaarten onder handbereik. Op zichzelf heel praktisch allemaal, maar het aplomb waarmee het college plaatsgrijpt, is bijna stuitend en daardoor ook weer lachwekkend.

Wat doe je bij zo’n gelegenheid? Proberen de boel wat te ontdooien, zijn woordenvloed te onderbreken door nadrukkelijk te vragen naar de zienswijzen en ervaringen van zijn vrouw, die tegenover hem zit en voornamelijk haar mond houdt. Soms lukt het me hem voor even het zwijgen op te leggen, maar in zo’n pauze hoor je de radertjes knarsen: bij de eerste de beste gelegenheid zal hij aanhaken en niet zomaar weer stilvallen.

Na het eerste uur wordt de sfeer wat gemoedelijker. Na twee keer koffie met baksel volgens receptuur uit haar geboorteland, proberen we ook de lokale borrel met bijbehorende vissnacks uit. Hij ontspant wat en het wordt bijna gezellig. Dat gebeurt vaker: als de journalist z’n opschrijfboekje neerlegt en wat achteruit gaat zitten, komen gesprekspartners verrassend los.

Graag wil ik die toon vasthouden, maar als het notitieblok opnieuw opengaat, gaat de man weer dicht: hij kruipt terug in zijn rol van fenomenaal deskundige die wel even zal vertellen hoe een en ander in elkaar steekt. Met Bert Klei, jarenlang vermaard chroniqueur bij dagblad Trouw, belijd ik dat de meeste mensen aardig zijn, maar deze zegsman doet ál z’n best om een uitzondering te vormen op die regel, wat hem wondergoed afgaat.

Mijn uiterlijk gedrag wijkt mijlen af van m’n innerlijk gevoelen: bliksemschichten en donderwolken. Was die man er niet bij geweest, dan had z’n vrouw haar eigen, aardige verhaal kunnen vertellen waar ik voor kwam.

Net als ik inwendig kreun: „Waar is hier de nooduitgang?” treft mij de blik van de vrouw die op haar man rust. Ogen vol liefde, een hart vol begrip, geen spoortje gekweldheid, geen enkele onderdanigheid of wat dan ook. Ze kijkt naar hem zoals een liefhebbende vrouw naar haar man kan blikken. Mij schiet acuut die kalenderblaadjesspreuk te binnen: Liefhebben is een voor anderen onzichtbaar wonder aanschouwen.

Zij ziet waar ik blind voor ben. Ik kan hen dus rustig achterlaten in hun riante villa. Een sterke, onafhankelijke, innemende vrouw naast die -voor mij- irritante man.

Liefde, wat een wonder.