Geplaatst:18 apr 2007 09:56 - Gewijzigd: 18 apr 2007 09:56

Waar blijven de doopnamen?

„Die heb ik niet!” zei eens een belijdeniscatechisant, toen ik iedereen naar zijn of haar doopnaam vroeg. Ik wist het, want hij moest nog gedoopt worden. Ik heb hem gewoon met zijn roepnaam gedoopt en zo is het goed. Wie gedoopt wordt, wordt immers bij de doop door God geroepen.

In de belijdenisdiensten horen we de doopnamen van al de belijdeniscatechisanten weer voor Gods aangezicht genoemd worden. Die namen werden hun bij de doop gegeven. Wat jammer toch dat veel jongelui de namen verder weer vergeten. Trouwens, de ouders doen daar tegenwoordig dikwijls aan mee. Laat ik proberen het te verduidelijken.

Het gebeurt nogal eens dat je een trouwkaart krijgt waarop alleen de roepnamen staan, zodat je voor de huwelijksdienst nog op zoek moet gaan naar de doopnamen van het bruidspaar. Je wilt ze voor Gods aangezicht toch aanspreken zoals God ze aansprak bij hun doop.

Er is niets op tegen als de roepnaam ook ergens -bijvoorbeeld op de voorkant- van de trouwkaart staat. Er is veel op tegen als de doopnamen er helemaal niet op staan.

Wie zal het fijn vinden als de doopnaam van ons kind nooit meer terugkomt, zelfs niet op de trouwkaart? Bij sommigen komt hij zelfs niet terug op de rouwkaart…

Wat de ouders betreft: de laatste vijf jaar zie je de merkwaardige gewoonte ontstaan om een kind een heel andere roepnaam te geven dan de doopnaam. Door de eeuwen heen werd de roepnaam van de doopnaam afgeleid, als een verkorting, maar de laatste jaren zijn er ouders die de doopnamen kennelijk niet mooi genoeg vinden of er geen roepnaam naar hun zin uit af kunnen leiden. Dan nemen ze maar een naam als roepnaam die niets met de doopnaam heeft uit te staan. Zo’n kind is bij de doop met een andere naam geroepen dan waar de ouders het mee roepen. Ik vind het wat pijnlijk om hier voorbeelden te noemen van de talrijke geboortekaartjes die ik krijg.

Mijn vrouw zegt dan: je kunt het beter positief zeggen bij een kraamvisite, in de zin van: „Fijn dat jullie de doopnaam terug laten komen in de roepnaam!” Laat de roepnaam toch altijd afgeleid worden uit de doopnaam. Dan wordt ”Timotheüs” ”Tim”, ”Johannes” ”Johan” en ”Andreas” bijvoorbeeld ”André”.

Wil je zo graag je kind toch met een andere naam noemen dan die van degene naar wie je wilt vernoemen, voeg dan die andere naam ook toe aan de doopnamen. Dan wordt het kind ook in de kerk genoemd zoals het later heet.

Op zendingsvelden leggen dopelingen bij de doop hun heidense namen af. Ze nemen graag een christelijke naam aan.

Wij kennen de goede gewoonte om ouders en andere familieleden te vernoemen. Dat hoeft overigens geen verplichting te zijn, zo weten we uit de geschiedenis van de geboorte van Johannes de Doper. Dat was overigens na een bevel van hogerhand! Gods Woord leert dat de gedachtenis des rechtvaardigen tot zegen zal zijn, terwijl de naam des goddelozen zal verrotten (Spreuken 10:7).

Laten we daarmee rekening houden bij het geven van namen. Wie meer adviezen wil lezen over een christelijke wijze van namen geven, moet het boekje van Koelman eens lezen over ”De plichten der ouders om de kinderen voor God op te voeden”.

Ik wil me hier voornamelijk beperken tot het advies: laat de roepnaam toch doorklinken in de naam waarmee de Heere het kind al roept bij de doop.

Goes, ds. C. J. Meeuse