Geplaatst:16 apr 2007 12:29 - Gewijzigd: 16 apr 2007 12:29

COLUMN OFER: IJsbeer

Duitsland is in de ban van een nieuwe ster. Het is geen zanger, geen acteur, geen prins, geen graaf. Duitslands nieuwste beroemdheid woont in een dierentuin, is een ijsbeer en luistert naar de naam Knut.

Het pluizige diertje werd in december geboren en direct na de geboorte door z’n moeder verstoten. Een drama natuurlijk, dat bij het volk in het land direct de tranen deed vloeien. Gelukkig besloot de leiding van de Berlijnse dierentuin het verstoten beestje zelf op te voeden. Iedere dag kreeg Knut van een oppasser zijn flesje. Het sprookje was compleet.

Totdat een dierenorganisatie roet in het eten gooide. Volgens de dierenbeschermers was het volstrekt onnatuurlijk dat het diertje door een mens werd opgevoed. Het kon maar beter afgemaakt worden.

Terwijl de Duitsers zich nog de tranen uit de ogen boenden na het zien van de journaalbeelden van een door mensen geknuffelde Knut, stak er tot in de verste uithoeken van het land een storm van verontwaardiging op. Hoe durfden ze, die dierenbeschermers. Komt er voor stervende zwervers of geaborteerde kinderen niemand in de benen, Knut mobiliseert de massa. Knut is een ster. Knut is hot. Knut is een voorbeeld. Knut is zelfs een spreekwoord geworden. „Knut geht’s gut”, zeggen de oosterburen tegen elkaar als hun gevraagd wordt hoe het met hen gaat.

Honderdduizenden trokken de laatste weken naar de dierentuin van Berlijn om getuige te zijn van de verschijningen van Knut, zoals de luchtuurtjes van het beertje al genoemd worden. Alsof het om iets bovennatuurlijks gaat. ’s Ochtends tussen 11 en 12 en ’s middags tussen 2 en 3 uur verschijnt Knut aan het volk. Hij geeft dan een korte voorstelling door alleen maar zichzelf te zijn.

Sinds het eerste openbare optreden van Knut, op 23 maart, zijn er in de Berlijnse dierentuin al ruim 300.000 bezoekers meer geteld dan anders. Maar: niets veranderlijker dan de mensengunst. Zo meldde een onderzoek vrijdag dat veel Duitsers alweer op het diertje zijn uitgekeken.

Hoe dan ook: in talkshows raken deskundigen nog steeds niet uitgepraat over het fenomeen. Want wat is het toch dat onze nuchtere oosterburen zo in extase brengt voor dit pluisje op pootjes? Is het z’n spierwitte vacht? Is het zijn speelgoedformaat? Is het z’n hoge aaibaarheidsfactor? Is het schuldgevoel? Angst dat straks dit soort dieren uitsterft omdat wij niet goed met het milieu omgaan?

De experts komen er niet uit. Hier en daar wordt al gesuggereerd dat de hype rond Knut te maken heeft met het feit dat de Duitsers een nationaal symbool missen. Over de geschiedenis praten ze liever niet, over de politiek worden ze het niet eens en wie de president is, weten veel mensen amper. De vlag is besmet, de taal ligt niet lekker, dus wat is er mooier dan je met elkaar te scharen rond een pasgeboren ijsbeer? Discussiëren over zijn voedingstijden, over de inhoud van zijn flesje; het is allemaal zo heerlijk onschuldig. Nog nooit heeft het nationale debat zo weinig om het lijf gehad.

De Oranjes zijn trouwens ook dol op Knut, zo wordt gefluisterd. Sinds de geboorte van de ijsbeer is de Duitse boulevardpers namelijk al weken niet meer in Nederland gesignaleerd. Want welke Duitser zit er nog te wachten op een verhaal over de nieuwe baby van Máxima nu ze Knut hebben?

OFER