Geplaatst:19 mrt 2007 12:05 - Gewijzigd: 19 mrt 2007 12:05

COLUMN MAX: Leesclub

In de trein naar Amsterdam komt een vrouw naast me zitten. De intercity tussen Amersfoort en de hoofdstad is sinds het nieuwe spoorboekje een pendel, met Duitse rijtuigen die twintig jaar geleden modern waren.

Je zit ook in de tweede klas lekker ruim, vaak drie-op-een-rij op roze kussens. Mevrouw Max zit bij het raam, we zijn onderweg voor een dag Amsterdam. Links van me strijkt die vrouw neer, in een felgroene jas die ze even later aan de kapstok hangt. Met ”net veertig” doe ik haar hopelijk geen onrecht. Lang van stuk, open gezicht. Haar reisgenote zit verderop - ook na de spits zijn treinen soms erg vol.

Tot Bussum leest ze dezelfde krant als ik. Ter hoogte van het Naardermeer verruilt ze haar tabloid voor een boek. Staat op m’n leeslijstje: ”Dewandelaar” van Adriaan van Dis. Ik ben niet echt een fan van Van Dis, maar ik las wat recensies over z’n nieuwste en ik wil het boek lezen omdat het in bekende Parijse straten speelt. Net voor Amsterdam vraag ik haar of ze ’t wat vindt, deze nieuwe. Een paar zinnen over en weer; een ultrakorte zitting van een minileesclub. Dan: Amsterdam-Centraal, de groene jas lost op in de menigte richting uitgang. Een leuke start is Smits koffiehuis, links tegenover het station. Trap af en dan bij het raam zitten, of buiten aan het water.

Helaas wordt het zicht richting Nicolaaskerk en Damrak al jaren verstoord door bouwputten. Vlak bij ons eet een kwabbige vrouw bosvruchtenkwarktaart. We lopen Smits uit, ik zie een felgroene rug bij de toiletten: dat kan er maar één zijn. Een stadswandeling uit een oud gidsje in onze boekenkast voert ons richting Zeedijk.

Vlak bij de Oude Kerk -volgend reisdoel- is iemand vanaf vierhoog uit het raam gesprongen.Een oorverdovend sirenekoor, een traumaheli die niet kan landen: horen en zien vergaat ramptoeristen en passanten. „Big city, you’re sopretty”, zong een liedjeszanger lang geleden. Da’s maar één kant van het verhaal.

Nieuwmarkt, Kloveniersburgwal, Oudemanhuispoort, Amstel, Blauwe Brug, de Herengrachtmet z’n uitgevershuizen. Op de hoek met de Utrechtsestraat scoor ik een tweedehands Bernlef. Iets verderop: Scheltema aan het Koningsplein. In een hoekje van het immense pand sta ik bij een kast vol boeken over Amsterdam. Opeens komt, warempel, de groene jas langs, ’t is uren later. We lachen. „Ik koop Van Dis hier. Als jij nog geld hebt: ”Op slot”, de nieuwe Bernlef, is een aanrader.”

NIOD, Bijbels Museum, Krijtbergkerk, dan doorsteken naar het Spui. Bitterballen bij Hoppe, die onze ober al achttien jaar uitserveert, zegt hij. Zicht op het Lieverdje, het Maagdenhuis. Een oude bekende bij Athenaeum Boekhandel. Serene rust op het Begijnhof, de Engelse Kerk. En dan opeens weer de onvermijdelijke massa’s in de Kalverstraat.

Mijn vrouw wil een kledingzaak in, ik hang tegen een etalage, zon op het gezicht, bijna eind van de middag. En denk: Als die groene jas nu wéér langs zou komen, zou dat heel curieus zijn. Op dat moment schuifelen in de massa vanuit tegengestelde richting twee vrouwen m’n beeld binnen: één in kakelgroen.

Dat geloofje niet! Ik roep. De leesclub reüneert ter plekke. Grappig. Zij kocht Bernlef onderwijl. Zou je dit organiseren zonder horloge en mobiel, het zou nooit slagen, spontaan gebeurt het. Zonder groen jasje was het trouwens ook nooit gelukt. „Big city, you’re so pretty.”