Petra Jongeneel - 16 mrt 2007 14:58 - Gewijzigd: 16 mrt 2007 14:58

Als het leven onleefbaar lijkt

Lydia (22): God heeft me bewaard, ik verlang nu niet meer naar de dood

Ze draagt de littekens van een moeilijk leven met zich mee. Lydia (22) kreeg te maken met geweld en seksueel misbruik. Ze leek geen andere uitweg te zien dan de dood. Toch liep haar leven anders dan gedacht. „God heeft me bewaard. Ik kan het op geen andere manier zien. Nu zie ik elke dag als Zijn geschenk.”

Ze staat helemaal achter het besluit haar verhaal met Magneet te delen. Toch heeft het Lydia van tevoren een slapeloze nacht gekost. „Ik dacht dat ik over die periode heen was. En dat ben ik ook. Maar als ik diep nadenk over die moeilijke tijd, ervaar ik die nare gevoelens opnieuw.”

Lydia, die opgroeide in een reformatorisch gezin, was altijd een onopvallend meisje. Stilletjes ging ze haar weg. Met haar broertjes en zusjes had ze een band en ondervond ze dezelfde problemen. „Wij waren veelal bang voor onze vader. Zijn stok stond altijd om het hoekje van de deur. En hij bleef niet ongebruikt.”

Waardeloos en vies
Eenmaal op het voortgezet onderwijs ging het mis. Lydia meed elk contact met schoolgenoten en spijbelde steeds meer. „Ik heb uren bij een snelwegviaduct gezeten. „Zal ik mezelf naar beneden laten rollen?” ging het dan door me heen. Een leven zoals ik in die tijd had, zag ik niet meer zitten.”

Op dringend advies van school werd Lydia tegen de wil van haar ouders in een pleeggezin geplaatst. Daar ontstonden nieuwe problemen. De vader van het gezin zocht toenadering en Lydia werd het slachtoffer van seksueel misbruik. „Er moest wel iets heel erg mis met mij zijn, dacht ik toen. M’n leven was één grote rotzooi. Ik voelde mezelf waardeloos en vies. Bijbellezen en bidden deed ik niet meer. God was zo ontzaglijk ver weg.”

Ondanks alles haalde Lydia „net aan” haar vwo-diploma en verhuisde naar een studentenkamer elders in het land. „Ik ben tien keer naar college gegaan. Toen kapte ik ermee. Ik durfde niet onder de mensen te zijn. Ik schreef brieven naar allerlei mensen dat het erg goed met me ging en dat ik al diverse studiepunten had gehaald. Ondertussen zakte ik steeds verder weg. Ik was bang dat mensen ’s nachts mijn kamer binnen zouden komen en durfde niet alleen te zijn. Dus ging ik zwerven en sliep op stations of op Schiphol.”

Een goede kennis met wie Lydia telefonisch contact had, zorgde ervoor dat ze werd opgenomen in een psychiatrische instelling. Daar liep ze na de eerste dag weg. „Spoorwerkers hebben mij van de rails gehaald. Ze ontdekten me -dat kan ik nu zeggen- net op tijd.”

Ommekeer
Terug in de psychiatrische instelling ontmoette Lydia een meisje met soortgelijke problemen. Samen beraamden ze een plan om het „leven achter zich te laten.” Samen prikten ze een datum waarop ze de opgespaarde pillen zouden innemen. „Ik was koud vanbinnen. Het deed me niks. Ik was ervan doordrongen dat het slecht met me zou aflopen. Want God zei me niks. Ik bad niet en ik ging niet meer naar de kerk. Ik kon voor mijn gevoel niet anders. Ik wilde weg uit het leven.”

De ommekeer volgde nadat Lydia’s groepsgenoot een dag eerder dan „gepland” de pillen innam. „Ik schrok vreselijk. Opeens drong het tot me door dat de dood definitief is. Ik voelde me ook heel schuldig. Ik had nog de mogelijkheid om tot mezelf te komen. Voor m’n gevoel was ik aan de dood ontsprongen. Ik kreeg nog een nieuwe kans. De dood van mijn groepsgenoot raakte me vreselijk. Was ze nu in de hel of juist in de hemel? vroeg ik me af. Ik kwam er na het lezen van diverse boekjes niet uit. De een zegt dit, de ander dat. Wat ik wel weet, is dat God mij voor de dood heeft bewaard. En daar ben ik Hem intens dankbaar voor. Elke dag zie ik als Zijn geschenk.”

Lydia knapte op, ging samen met een vriendin op kamers en vervolgde haar studie. Tegenwoordig ontmoet ze „op vaste momenten” haar ouders. „Ik voel er niks bij, maar het is goed. Ze zijn toch mijn vader en mijn moeder.”

Ondertussen gaat Lydia weer trouw naar de kerk. „Ik vind preken over God als Vader of over liefde moeilijk. Als het daarover gaat, zou ik de kerk wel uit willen rennen. Maar in het gebed vind ik troost. Ik hoef het niet alleen te redden.”

Lydia heet in werkelijkheid anders.

Zelfmoorden
Het aantal zelfmoorden blijft stijgen. Dat blijkt uit een onderzoek van het Trimbos-instituut. In Nederland doen jaarlijks 94.000 mensen een poging tot zelfmoord. Het gaat in de meeste gevallen om jonge vrouwen in de leeftijd van 15 tot 44 jaar.

De christelijke hulpverleningsinstantie Eleos biedt een aantal handreikingen aan mensen voor wie het leven onleefbaar lijkt.

- Leg je gevoelens en gedachten voor aan God.

- Deel je (verwarrende) gevoelens en gedachten met iemand die je vertrouwt. Denk niet dat je zeurt. Mensen in je omgeving kunnen soms boos of angstig reageren als je met hen wilt praten over jouw gedachten. Bedenk dat ze dat doen omdat ze zelf bang zijn of zich onmachtig voelen. Ze zijn niet boos op jou.

- Ook al denk je dat het niets meer uithaalt, zoek professionele hulp. Als je onder behandeling bent, neem dan contact op met je hulpverlener. Zo niet, neem contact op met je huisarts. Je gevoelens en gedachten kunnen voortkomen uit een depressie, en daar is wat aan te doen.

- Zorg dat je een ’activiteitenplan’ klaar hebt liggen voor moeilijke momenten (bijvoorbeeld avonden).

- Als je jezelf niet vertrouwt: vraag of er iemand bij je wil blijven.

- Bedenk: zelfmoord lijkt vaak het allerlaatste redmiddel om van je wanhopige gevoel af te komen. Maar je kunt daarvoor ook andere manieren kiezen. Een instelling als Eleos kan je daarbij helpen. Vrijwel altijd geven jongeren achteraf aan blij te zijn met hulp.

Meer informatie: www.eleos.nl.