Gerald Harbers -  6 mrt 2007 18:33 - Gewijzigd: 6 mrt 2007 18:33

Samen lachen en bijna huilen

In groep vijf werden Marianne Meeuwsen (17) uit Krabbendijke en Marion van Manen (16) uit Sommelsdijk vriendinnen. Het begon allemaal toen ze naast elkaar in de klas kwamen te zitten. Na zeven jaar verhuisde Marion, de vriendschap bleef bestaan.

Start: Marianne: „We zaten altijd al bij elkaar in de klas, in groep vijf kwamen we naast elkaar te zitten.” Marion: „Na de eerste dag klikte het direct tussen ons.”

Activiteiten: Marianne: „We bellen elke week minstens een halfuur met elkaar. Ook msn’en we regelmatig met elkaar. Hoe lang? Per week minimaal een uur. En we sms’en. In de vakanties komen we vaak bij elkaar.” Marion: „Soms spreken we af in Goes. Dan drinken we eerst uitgebreid koffie en daarna gaan we winkelen of zwemmen. En als ik naar familie in Krabbendijke ga, loop ik altijd even naar Marianne. Andersom gebeurt dat ook.”

Hoogtepunt: Marianne: „Het derde leerjaar van het voortgezet onderwijs. In de eerste en de tweede zaten we in verschillende klassen. In de derde trokken we enorm veel met elkaar op. We deden alles samen, tot huiswerk maken toe.” Lachend: „Daar kwam meestal weinig van.”

Marion: „Leuk was ook dat we afgelopen zomer samen op kamp zijn geweest.”

Dieptepunt: Marianne: „De verhuizing van Marion, zij vertrok vanuit Krabbendijke naar Sommelsdijk. Dat was echt erg. We konden allebei wel bijna janken, dat is trouwens niet gebeurd hoor.” Marion: „Ik weet nog goed hoe sip we allebei keken op de dag dat ik vertrok. Gelukkig is de vriendschap gebleven.”

Positieve karaktereigenschap van de ander: Marianne: „Die heeft Marion zeker. Ze is eerlijk, ik kan goed met haar praten omdat ze me altijd begrijpt en ze is vaak vrolijk.”

Marion: „Marianne is heel spontaan. Ik kan haar alles vertellen, ik kan haar vertrouwen en ze snapt altijd wat ik bedoel.”

Negatieve karaktereigenschap van de ander: Marianne: „Marion schiet altijd in de lach als mij iets vervelends overkomt. Ik weet nog dat ik jaren geleden eens keihard onderuitging in een bocht. Het deed pijn, maar Marion bleef lachen. Uiteindelijk schoot ik ook in de lach.”

Marion: „Marianne is bijna altijd te laat. Vroeger kwamen we vaak te laat op school. We misten regelmatig de trein als we in Goes gingen winkelen. Maar goed, het geeft niet. We kunnen altijd lachen met elkaar.”

Lees meer in het dossier Vriendschap.