Geplaatst: 5 mrt 2007 10:03 - Gewijzigd: 5 mrt 2007 10:03

COLUMN MAX: Sjans

Hij is een paar maanden open, de nieuwe supermarkt. Reclame maken doen we niet, dus de naam laat ik achterwege. Dat de hoofdkleuren van de winkelketen groen en paars zijn, moet ik er wél bij vertellen, want dat feit heeft een functie.

Zoals meer mensen doen, halen wij één keer in de zoveel weken een afgeladen kar met boodschappen om even vooruit te kunnen met de houdbare waren. Voor de verse spullen ga je dan af en toe met de fiets terug en op dat moment kun je volstaan met een winkelmandje.

Geen idee hoe vaak ik al met een paars mandje door de winkel liep voordat ik het ontdekte: er hangt een bord. Boven de stapels mandjes, hoog aan het plafond. Daarop staat een tekst die ik voor ’t gemak even parafraseer. Wanneer je -nog of opnieuw- single bent en op zoek, moet je met een paarse mand door de winkel lopen en de groene laten staan. Meer kans op sjans, zogezegd.

Ik dacht dat ik droomde, maar het bord hangt er echt. Jammer dat ik de keren dat ik paars door de winkel moet hebben geschuifeld, weinig merkte van extra aandacht voor mijn persoontje. Gemiste kans…

„Op zodanige wijze aandacht van iemand krijgen dat duidelijk te kennen wordt gegeven dat intiemere kennismaking gewenst wordt”, is de definitie van het woord sjans. Je loopt met je mandje van het ontbijtspek via de karnemelk naar de paprika’s en verder langs de bruine bollen naar de oude kaas en schreeuwt: „Hé, hallo, ik loop hier in m’n piere-eentje en ik heb grote behoefte aan aanspraak. Pluk me! Ik ben helemaal toe aan intiemere kennismaking.”

Mijn vrouw geloofde m’n verhaal niet meteen, zei dat ik me moest vergissen. Maar bij een volgende gelegenheid ontdekte ze dat ik niet bazelde. Op dat moment zagen we ook tal van klanten achteloos met een paars mandje rondstappen. Of eh…

Een komische aanblik: een statige dame die we uit de kerk kennen, met een paarse mand aan haar arm. Tachtig-plus, ingetogen gezicht, gouden brilletje, poedelbontkraagje en een authentieke beugeltas. Type queen Elizabeth. Op het oog niet meteen de meest aangewezen kandidaat voor een leuke scharrel.

Je stelt je voor hoe dat gaat tussen twee dragers van gelijke kleur, ervan uitgaande dat de jager dezelfde kleur voert als de prooi. Of kun je als groentje ook toeslaan bij een paarse? „Hallo, ik heb winterpeen. Als jij uien pakt, gaan we samen de winkel uit om bij jou thuis hutspot te maken.” Een ouderwetse prak met een intieme kennismaking als toetje.

Wie bedenkt zo’n plan en hoe desperaat moet je zijn om met een paarse mand sjansend door een supermarkt te hollen? Vroeger heette iemand met dergelijke bedoelingen een hunkerbunker en dat gold niet als compliment. Dat mensen tegenwoordig via een datingsite contact zoeken, daarbij kan ik me met enige moeite iets voorstellen, maar met een winkelmandje demonstratief naar een lief gaan lopen hengelen, sorry.

De bedrijfsleider laat weten dat er in de afgelopen maanden langs deze weg in elk geval één duurzaam stelletje is ontstaan, in dat geval twee mannen. En dat -inderdaad- de meeste mensen niet door hebben wat er aan de hand is als ze een mand pakken van de paarse stapel.

Het zijn de geneugten van de eenentwintigste eeuw waaraan ik nog niet helemaal gewend ben. Meer kans op sjans? Ik ga voor groen.