Gerald Harbers -  5 mrt 2007 10:03 - Gewijzigd: 5 mrt 2007 10:03

Tranen op de piste

Prijswinnaar Marcel Vuijk (15): Vallen doet geen pijn

ZOETERMEER - Buiten schijnt de zon. Binnen, op de skipiste in Zoetermeer, ligt sneeuw. Marcel Vuijk (15) uit Hendrik-Ido-Ambacht suist keer op keer op zijn ski’s over de witte laag naar beneden. Meestal gaat dat goed.

„Enorm gaaf dat ik gewonnen heb, dat had ik niet verwacht”, is de eerste reactie van Marcel wanneer hij hoort dat hij winnaar is van de wedstrijd die Magneet samen met SnowWorld organiseerde. Vele tientallen mailtjes kwamen er binnen na een oproep om een originele reden te verzinnen om met twee anderen een middagje te gaan skiën.

Marcel schreef dat hij afgelopen voorjaarsvakantie samen met z’n ouders en broers voor niks 600 kilometer naar Duitsland had gereden. „We zouden een week gaan skiën, maar er viel alleen maar regen en het was een mistige bende. Daarom zou ik graag alsnog op de latten willen staan.”

Samen met broer Rene (17) en beste vriend Bart van der Heide (16), ook uit Hendrik-Ido-Ambacht, staat Marcel deze woensdagmiddag op de piste. Ze luisteren naar skidocente Nancy Erents, die instructies geeft over remmen tijdens het skiën. „Maak met je ski’s een punt. Zet beide handen op je knieën en duw naar beneden.”

Zijwaarts klimmen de drie, die samen met enkele andere jongeren les hebben, omhoog. Rene moet boven aan het hellinkje echter keren, omdat hij anders niet naar beneden kan. De ski’s lijken een eigen leven te gaan leiden. Voor hij het weet, glijdt Rene naar beneden. Hij houdt zich nog net staande door een groepsgenote beet te pakken. Gelach is het gevolg.

Twee afdalingen later is het tijd voor het bochtenwerk. Erents: „Zet je ski’s in een punt en leun met je rechterkant naar buiten. Je glijdt dan vanzelf naar links.” Marcel slalomt probleemloos tussen de pionnen naar beneden. „Het is niet zo moeilijk, het gaat vanzelf.” Bij Bart sneuvelt echter een pion, hij skiet er overheen.

Alleen voor gevorderden
De thermometer op de grote baan staat op -7 graden. „Alleen voor gevorderden”, waarschuwt een bord. Na een uurtje les willen de jongens zich wagen aan een afdaling op de langste piste. Rene: „We gaan er gewoon van af, we merken vanzelf of het goed gaat.”

De drie sluiten aan bij de rij voor de lift. Rene klemt z’n stokken onder een arm. Kijkt of z’n ski’s recht in het spoor gaan en grijpt een stang die voorbijkomt. Alleen het sissende geluid van z’n ski’s die over de sneeuw glijden, is nog te horen als hij naar boven wordt gesleept.

„Moet je kijken, buiten schijnt de zon.” Bart kijkt uit enkele ramen boven aan de piste die een weids uitzicht op de polder bieden. Marcel maakt zich er niet druk om. Hij kijkt naar beneden. Even twijfelt hij. Dan zet hij zich af en suist hij naar beneden. Zigzaggend gaat hij over de witte vlakte. Onderaan steekt hij z’n armen in een overwinningsgebaar omhoog. „Dat was gaaf. Heb je die wind gevoeld?” Bart knikt: „Koud hè, ik heb tranen in m’n ogen.”

Het drietal heeft de smaak te pakken. Opnieuw maken ze een ritje met de lift. De drie zetten zich bovenaan tegelijk af. Rene gaat door de knieën om vaart te winnen. Hij stuurt aan op een bult. Z’n ski’s gaan even omhoog en Rene komt los van de grond. Met een plof raakt hij de sneeuw. Hij wankelt, maar weet zich op de been te houden. Sneeuw stuift op als hij remt.

Marcel maakt tijdens de tweede afdaling op een andere manier kennis met de sneeuw. Hij suist over de piste tot aan het eind, waar hij remt. Z’n ski’s kruisen elkaar. Hij probeert zich zwaaiend met de armen op de been te houden. Helaas, met een plof valt hij op zijn rechterzijde in de sneeuw. Bart en Rene lachen. Marcel: „Het doet geen pijn. Zullen we nog een afdaling maken? Kijken wie het hardst kan.”