Petra Jongeneel - 24 feb 2007 23:29 - Gewijzigd: 24 feb 2007 23:29

Opeens voorgoed verdwenen

Hanna (18) zocht vijf weken lang mee naar vermiste zus

Ze was haar enige zus. Een zus met wie Hanna speelde, ruziede en kletste. Van de ene op de andere dag verdween ze. Voorgoed. Sybine Jansons’ sterfdatum is tot op de dag van vandaag onbekend. Op haar grafsteen staat: „Geboren 19 juni 1985, vermist sinds 19 januari 1999, levenloos gevonden op 24 februari 1999.” Zaterdag acht jaar geleden.

De vensterbank van haar Zwolse studentenkamer is voor Hanna (18) een speciaal plekje. Ter herinnering aan haar destijds drie jaar oudere zus. Een portretfoto van een vrolijk ogende tiener, een plaat van de twee zusjes tijdens een vakantie en een afbeelding van een schilderij dat klasgenootjes van de destijds vermiste scholiere maakten. Hanna, met zachte stem: „Ik denk elke dag aan Sybine. Het is gruwelijk wat zij heeft moeten doormaken.” Hanna heeft haar verhaal nog nooit aan de media verteld. Voor Magneet maakt ze een uitzondering. Het gesprek vindt plaats in verband met de dag van de internationale ontvoeringen, vrijdag. „Misschien raakt dat wat ik meemaakte ook anderen.”

Hanna Jansons

Hanna kan zich de dag van de vermissing nog goed herinneren. Ze was toen bijna elf jaar. Met haar moeder ging ze uit school winkelen in Utrecht. Sybine had die dag les op het Revius Lyceum in Doorn. Toen Hanna met haar moeder rond halfzes thuiskwam, was Sybine nog niet gearriveerd. Telefoontjes naar vriendinnen en klasgenootjes gaven geen duidelijkheid.

Moeder Jansons besloot de route van huis naar school per auto te rijden, vader Jansons pakte de fiets. Hanna bleef thuis en hield de wacht bij de telefoon. Er viel echter geen spoor van Sybine te bekennen. Daarop schakelden de ouders van Hanna de politie in. Samen met mensen uit het dorp kamden ze nog dezelfde avond het bos uit waar Sybine elke dag per fiets langsreed. Zonder resultaat.

„En dan is het bedtijd. Maar hoe moest ik slapen, terwijl mijn zus weg was? Helemaal alleen, in de kou. Dat is vreselijk. Ik had telkens in m’n hoofd dat Sybine met de fiets was gevallen en ergens op een donker paadje lag met een gebroken been. Het was donker, dus logisch dat ze moeilijk was te vinden. Toen ik wakker werd, dacht ik dat ik nog droomde. Ik kon niet geloven dat Sybine echt weg was.”

Vies schuurtje
De dagen verstreken. Sybines fiets en rugzak werden gevonden in het Doornse bos. Haar fiets was verstopt onder takken. Dat zei al genoeg. Iemand had haar meegenomen. Hanna bleef echter een en al hoop. „Misschien werd ze ergens in een vies, nat schuurtje gevangen gehouden. Aan ergere dingen durfde ik niet te denken. Die gebeuren alleen in films. Dacht ik.”

Hanna vroeg haar vader hoe lang iemand zonder water of eten kon leven. „In m’n hoofd rekende ik uit hoe het ongeveer met Sybine gesteld zou zijn. Ik was dag en nacht met haar bezig. Ging de bel, dan stond Sybine voor de deur. Rinkelde de telefoon, dan was het Sybine aan de andere kant van de lijn.”

Een groot onderzoeksteam van de politie werd op de zaak gezet. Dagelijks kwamen de agenten verslag doen. „Ik wilde -hoe jong ik ook was- alles weten. Zo ging ik samen met m’n vader naar het bewuste bos, waar we in de sneeuw bevroren sporen vonden die mogelijk van Sybines fiets waren. Het gaf me een goed gevoel dat ík die ontdekt had, zo hielp ik daadwerkelijk mee.”

Vijf weken lang was Sybine spoorloos. Voor Hanna en haar ouders een afschuwelijke tijd van angst en onzekerheid. Totdat op woensdagavond 24 februari de politie met de bewuste boodschap kwam: We hebben een lichaam gevonden in de vaart bij Breukelen. Alles wijst erop dat dit Sybine is. Hanna: „Op dat moment verging mijn wereld. Alle hoop was weg.”

Vooral als Hanna hoort wat Sybine allemaal heeft moeten meemaken, krijgt ze het te kwaad. „Dat Sybine seksueel misbruikt is, vind ik het meest heftige. Dat is gewoon zo” -even hapert Hanna- „zo oneervol, zo afschuwelijk.” Tegenover Sybine wilde ik er niet voor weglopen. Ik wilde alles tot in detail horen. Ik moest zo dicht mogelijk bij haar pijn komen. Ze was immers m’n zus.”

De begrafenis ging als een roes aan Hanna voorbij. „Het was ontzettend druk. Ik kon geen traan laten.”

Achttien jaar cel
Toen begon een nieuwe periode van onzekerheid: Wie was de dader? Acht maanden later werd Martin C. (nu 44) gegrepen. „Ik voelde geen wrok, maar wel heel veel onbegrip. Hoe kon hij dit mijn zus aandoen? Hij bleef in de rechtszaal ontkennen. Toch zei hij dat hij meeleefde met het slachtoffer en de nabestaanden. Echt een zinnetje dat ingefluisterd is door z’n advocaat, dacht ik toen.” Martin C. kreeg achttien jaar cel en tbs met dwangverpleging opgelegd.

Een halfjaar later verhuisde het gezin naar Overijssel. „We wilden altijd al meer op het platteland wonen. Dit was het goede moment. Nu ik naar de hogere school zou gaan, wilde ik niet elke dag langs de bewuste plek fietsen.”

Ondertussen, acht jaar later, woont Hanna op kamers. Ze is ze een vrolijke, volwassen meid. Althans, zo ziet de omgeving haar. „Dat wat ik heb meegemaakt, weten veel mensen niet. Ik doe gewoon de dingen die bij mijn leeftijd passen. Ik wil niet dat er in mijn leven nog meer kapotgaat dan al is gebeurd.” Nog voelt ze soms de angst. „Als ik een auto alleen zie staan, ben ik bang.”

Door de dood van haar zus is Hanna meer gaan nadenken. „Mensen doen elkaar onrecht aan, dat doet God niet. Ik ben van dichtbij geconfronteerd met de dood. Maar er is leven na de dood. Ik geloof dat Sybine in de hemel is, dat troost mij.” Hanna wijst naar de tekst op een foto van Sybines graf. En leest voor: „De mus en zwaluw vindt een woning. Haar jongen zijn in veiligheid. Mij is een schuilplaats toebereid. In het paleis van U mijn Koning.”

Hanna staat open voor reacties. Mail naar magneet@refdag.nl.