Dure vakanties
Een pijnlijk punt voor veel jongelui: hoeveel geld geef je uit aan je vakantie? Dat is trouwens ook een vraag voor ouderen die meelezen. Laat iedereen maar meedenken en meerekenen. Of hebben we er helemaal geen pijn aan als onze vakantie meer dan 1000 euro kost? Calvijn maakte overigens onderscheid in de kosten die zijn gemeenteleden mochten maken bij bruiloften en dergelijke en stelde dit afhankelijk van het inkomen. Dat is zeker een goede en Bijbelse regel: dan denk je in percentages. Tienden gaf men aan de dienst des Heeren.
Niet graag stel ik ter discussie dat we in de vakantie ergens heengaan. Ik heb met mijn gezin tien jaar midden in Rotterdam gewoond en dan wil je je kinderen toch echt wel graag ook eens iets anders laten zien dan steen, beton en hondenpoep. Maar waar we ons op moeten bezinnen, is het bedrag dat we ervoor willen en mogen neertellen.
Iedereen die de advertenties ziet, weet dat deze bedragen hoog kunnen oplopen. Ze willen onze jongelui wel meetronen naar verre werelddelen met reizen die het bedrag van 1000 euro ver overstijgen. Is dat verantwoord als we een normaal inkomen hebben? Hoe groot is het deel van ons inkomen dat we uitgeven aan goede doelen? Of horen we nog bij die jongeren die thuis de hand ophouden voor het kerkgeld, en hun eigen geld uitgeven voor duur vermaak?
Er is iets grondig mis in ons leven als we meer geld uitgeven aan ontspanning en vakantie dan aan de dienst van God. In onze kerken wordt regelmatig gecollecteerd, zowel voor eigen gemeenten -die toch ook niet armlastig zouden moeten zijn met zo veel bemiddelde leden- als voor allerlei nood in de wereld, die door hulpverlening en zendingswerk onder jood en heiden mag plaatsvinden. Als 10.000 vakanties eens 100 euro goedkoper waren, dan kon er 100.000 euro meer worden uitgegeven aan een goed doel. En er zijn heel wat vakanties waar méér afkan.
Zeker, er zullen ook mensen zijn die geen geld hebben voor dure vakanties en ook niet voor royale giften voor goede doelen. Ze geven overigens percentagegewijs nog het meeste, maar dat weet God. Als we een groot gezin hebben, of er deel van uitmaken, dan mag daar ook door verdienende jongeren een bijdrage aan gegeven worden. Vroeger moest je meehelpen en legde je je eerste verdiensten in de handen van je vader of moeder. Misschien zijn er nog wel die dat doen. Als het hard nodig is, is dat zeker geen schande. Schande is het wel als we de nood, soms heel dichtbij, niet zien en ons geld over de balk smijten in een uitgaansgelegenheid of op onverantwoord dure vakanties.
Er is nog steeds een trend van steeds verder, steeds langer en steeds duurder bij sommigen, die nog wakker moeten worden ten aanzien van hun verplichting van het geven in de dienst des Heeren. Wil je heel concreet je uitgaven voor allerlei goede doelen eens op een rij zetten en optellen en daarnaast je uitgaven voor vakantie en ander vermaak? Ik weet zeker dat er iets grondig mis is als er hiertussen geen evenwicht is.
Beter zou het overigens zijn als de balans ver doorsloeg naar liefdadigheid. Weet dat de apostel Paulus schrijft, en het is Gods Woord: „En dit zeg ik: Die spaarzamelijk zaait, zal ook spaarzamelijk maaien; en die in zegeningen zaait, zal ook in zegeningen maaien. Een iegelijk doe, gelijk hij in zijn hart voorneemt; niet uit droefheid, of uit nooddwang; want God heeft een blijmoedigen gever lief” (2 Korinthe 9:6-7).
Ds. C. J. Meeuse, Goes
Er zijn nog geen reacties geplaatst.