Geplaatst:29 jan 2007 09:33 - Gewijzigd: 29 jan 2007 09:33

COLUMN OFER: Onomkeerbaar

Het is op een donderdagmiddag in december. Ik zit te internetten en plotseling valt de verbinding weg. Dat kan gebeuren, geen reden tot paniek. Maar als het meer dan een uur duurt, vind ik dat het tijd wordt maatregelen te nemen. Ik bel met de servicedesk van mijn internetprovider in de veronderstelling dat er een storing is. Niet dus. „Meneer, u bent met onmiddellijke ingang afgesloten. Uw account is bevroren.”

Dat is schrikken. Maar goed, wat bevroren is, kan ook weer ontdooien, zeg ik in volstrekte onschuld tegen de man aan de andere kan van de lijn. Fout. Hij blijft uiterst vormelijk en deelt in formulierentaal mee dat het proces „onomkeerbaar” is. Dat woord gebruikt hij. „Administratief gezien bestaat u niet meer en dat kunnen wij helaas niet terugdraaien.”

Ik begin te grinniken. Want wie heeft er dan wel opdracht gegeven tot die afsluiting? Het blijft een poosje stil aan de andere kant van de lijn en dan komt er een vals lachje. „Sja meneer, u hebt sinds juli uw abonnementskosten niet meer betaald. Dus wat wilt u? We kunnen natuurlijk niet van de lucht leven…”

Niet betaald? Ik tover een rekening tevoorschijn en lees venijnig voor dat het laatste abonnementsgeld twee weken geleden is afgeschreven. Automatische incasso.

„Momentje alstublieft.” Ik word in de wacht gezet voor 10 eurocent per minuut.

Na een wachttijd van veertien minuten is de toon van de medewerker volstrekt anders. „Zo meneer, dat was een heel gezoek. Maar ik ben er uit.” Dat klinkt goed. „Dus ik heb vanavond weer inter-(is0(

net?”, probeer ik hoopvol. „Nee, internet hebt u voorlopig niet meer”, zegt hij bijna enthousiast. „Daar gaat het ook niet om. Het gaat erom dat ik heb uitgevonden dat er bij ons een administratieve fout is gemaakt waardoor uw account is bevroren en dus is geblokkeerd.”(is2m(

Verbijsterd vraag ik hoe lang het gaat duren. „We gaan nu een nieuwe account aanmaken en dan duurt het zeven dagen. Zeven daagjes maar”, ratelt hij verder. Ik stem toe -wat moet ik anders?- en een kwartier later is de account aangevraagd.

Dertien telefoontjes met de internetprovider later is me duidelijk geworden dat het geen zeven dagen, maar misschien wel vijf weken gaat duren voor ik weer internet heb. „Uw lijn wordt eerst gesloopt en dan wordt er weer een nieuw signaal geïnstalleerd”, zegt de achtste man die ik aan de telefoon krijg. Ik ontplof. Hoe durven ze zoiets te doen? Altijd netjes op tijd betaald, vele jaren lang en dan dit. „U kunt zolang inbellen, meneer. Dan moet u eventjes een extern modem kopen en dan…”

Na het dertiende telefoontje is de maat vol. Ik zeg met onmiddellijke ingang alle contacten met mijn provider op. „We zullen het noteren, meneer, maar u moet het nog wel schriftelijk bevestigen. En dan hoop ik maar dat u niet weer aan een contractsperiode van een jaar vastzit”, aarzelt hij. Hij hoort blijkbaar dat ik adem haal om een volgende tirade te beginnen en drukt die direct de kop in. „Nee, natuurlijk niet, meneer, dat regelen we, het is uiteindelijk onze schuld.”

Twee weken later komt er een brief. Van mijn vroegere internetprovider. „We zijn blij met uw aanvraag voor een nieuwe adsl-verbinding en zullen er alles aan doen die zo snel mogelijk te realiseren.”

OFER