Geplaatst:25 jan 2007 17:24 - Gewijzigd: 25 jan 2007 17:24

Hannah Neele (12)

De soldaat…

Ik ben een soldaat van 20 jaar jong.
Ik leef in een loopgraaf een jaar.
Ik ben een toeschouwer.
Ik kijk naar wat er allemaal gebeurt om me heen.
Ik zie hoe teamgenoten dode makkers naar binnen slepen.
Ik zie het wel, maar het doet me niets!
Ik kan er niets aan doen ik heb het te vaak gezien.
Ik hoor het geratel van de geweren.
Ik hoor dit nu al weken lang.
Ik kan niets doen zolang de moffen blijven schieten.
Ik kijk om me heen,
Ik zie overal doden.
Ik kijk om me heen,
Ik zie maar een paar levenden.
Ik vind het niet erg.
Ik ben het gewend.
Ik kan mezelf daardoor wel tegen het hoofd slaan,
Ik doe het niet.
Ik heb toch niets gedaan?!
Ik haat de moffen onderhand!
Ik mag dit niet denken.
Ik doe het toch.
Ik kan niet anders.
Ik denk aan mijn lieve moeder,
Ik zie haar voor me,
Ik hoor de waarschuwende toon in haar stem.
Ik denk aan mijn vriendin,
Ik mis haar verschrikkelijk!
Ik voel opeens iets langs mijn hoofd suizen,
Ik kijk en zie dat het een kogel was.
Ik dank God dat de kogel niemand heeft geraakt.
Ik voel ineens iets in mijn arm,
Ik word naar,
Ik zie niets meer alles is zwart,
Ik stort in elkaar,
Ik ben geen ik meer.
Vanaf dit moment ben ik:
De onbekende gesneuvelde soldaat van 20 jaar.