Geplaatst:24 jan 2007 08:39 - Gewijzigd: 23 jan 2007 16:43

Waardeloos of onwaardig

„Ik voel me waardeloos.” Dat heb ik al verschillende keren iemand in een depressieve toestand horen zeggen. Sommige jongeren hebben gevoelens van waardeloosheid. Ik ben bang dat het daarbij gaat om een strik waarin je verward zit en die je gevoelens van wanhoop geven.

Een depressie is eigenlijk alleen maar te begrijpen door iemand die het meegemaakt heeft. Dat is dan ook een van de moeilijkheden waar zo iemand mee zit: je voelt je door niemand begrepen. Mensen denken je te begrijpen, maar zij zitten niet in jouw put. Ik heb daarom het verwijt wel eens te horen gekregen: „Dominee, u begrijpt me niet!” Meestal geef ik dat dan ook maar toe, maar ik laat me toch niet afwijzen. Liever zeg ik: „Als ik zelf ook zo in de put zat, kon ik je vast niet helpen; dan was ik net zo moedeloos en zou ik ook niet meer zien dan een zwart gat als ik aan de toekomst dacht.”

Veel verder dan instemming met het onbegrip en toegeven dat maar weinig mensen het echt begrijpen, ga ik niet. Ik probeer dan meestal te vertellen waarom ik niet zo moedeloos ben, ook niet voor de persoon in kwestie. Zijn er trouwens wel waardeloze mensen? Zeker niet! God kan ons leren ons leven op waarde te schatten. Beter is het om de waarde van je leven te beseffen en je onwaardigheid voor God.

Het kan wel zijn dat iemand zich waardeloos voelt. Als er verschrikkelijke dingen in je jonge leven gebeurd zijn, of als je lange tijd veracht en vertrapt bent door mensen in je omgeving, dan voel je je leven misschien wel als een last voor jezelf en voor anderen. Je voelt je overbodig, ja erger, vuil en verachtelijk. Slechte gedachten kunnen opkomen en de duivel wil er wel garen bij spinnen. Die gemene leugenaar wil wel helpen op weg naar de wanhoop. Maar hij is inderdaad een leugenaar.

Die slechte gedachten moet je bij God brengen. Hij kan je wel uit de put halen. Hij leert ons dat we mensen zijn, en daarom waardevol en niet waardeloos. Hij schiep de mens naar Zijn beeld. Daarom heeft een mensenleven oneindig meer waarde dan een dierenleven. We hebben een ziel, geschapen voor de eeuwigheid! We zijn geschapen om onze Schepper te loven en te dienen. Nu we van God afgevallen zijn, zijn we toch mensen gebleven met een ziel, niet waardeloos, maar onwaardig. Als God ons leert, leert Hij ons dat we zondaar zijn en daarom Zijn liefde onwaardig.

En voor wie wilde God nu Zijn Zoon in deze wereld zenden? Niet voor duivelen, maar voor onwaardige mensen. „Want waarlijk, Hij neemt de engelen niet aan, maar Hij neemt het zaad Abrahams aan” (Hebreeën 2:16). Dat heeft geen sterveling verdiend, maar dat heeft Christus verdiend. Hij wilde voor onwaardige zondaren de dood ingaan om hen zalig te kunnen maken. Hij vindt ze dus niet waardeloos; Hij stortte Zijn bloed om Zijn volk zalig te maken van al hun zonden. Zijn offer heeft oneindige waarde. Daardoor kan de grootste, vuilste, oudste zondaar nog vergeving krijgen.

Als jij nu tobt met gevoelens van waardeloosheid, vraag dan eens licht over de waarde die God aan een mensenleven hecht. Om de grote waarde ervan mogen wij dan ook niet aborteren of euthanasie plegen. Het is dus een strik van de duivel om je te laten geloven dat je leven waardeloos is. God wil dat je de zonden haat, belijdt en daarvoor vergeving zoekt omdat Hij ons leven zijn waarde geeft.

Goes, ds. C. J. Meeuse