De binnenkant in beeld
Kleurenfoto’s maakt Herma Kleibeuker (24) niet met haar toestel. Niemand hoeft te glimlachen voor de lens. Het apparaat kijkt er toch dwars doorheen. Kleibeuker is radiodiagnostisch laborant in het IJsselland Ziekenhuis in Capelle aan den IJssel.
Tumoren, botbreuken en poliepen. Kleibeuker ziet een heleboel ellende tijdens haar werk. Toch is het volgens haar een fantastische baan. „Met dit werk kun je mensen helpen. Door het probleem zo goed mogelijk in beeld te brengen kan een arts de beste beslissing nemen over de behandeling.”
Kleibeuker ziet het als een uitdaging om het probleem zo goed mogelijk in beeld te brengen. „Het mooist is natuurlijk een gebroken arm of been zo te fotograferen dat een arts in één oogopslag kan zien wat er mis is.” Ook de afwisseling is leuk aan haar werk. „De ene dag sta ik in een röntgenkamer, waar ik met name alle onderdelen van het skelet fotografeer. Een volgende dag maak ik CT-scans of doe ik samen met de radioloog maag- en darmonderzoeken. Regelmatig moet ik ook voor de EHBO-afdeling foto’s maken. Daar komen de mensen die met spoed moeten worden geholpen.”
Het werken op de EHBO geeft volgens Kleibeuker een speciale voldoening. „Bij een ongeval moet alles snel-snel, iedereen staat om je heen en de arts wil zo snel mogelijk zien wat er aan de hand is. Op zo’n moment kun je niet even aan iemand die bij wijze van spreken in gruzelementen ligt, vragen of-ie zijn arm of been zo wil leggen dat ik een paar mooie foto’s kan maken. Als het toch lukt om een goed plaatje te maken, geeft dat een kick.”
Gebroken heup
Een decaan op haar middelbare school attendeerde Kleibeuker op de baan. „Het trok me eerst niet. De hele dag röntgenfoto’s maken, dat leek me niks. Na een meeloopdag kwam ik erachter dat er veel meer kanten aan dit beroep zitten.”
Tijdens een driejarige duale opleiding in de Isala klinieken in Zwolle leerde Kleibeuker het vak. „De opleiding begint met de vakken anatomie (hoe de mens er vanbinnen uitziet), pathologie (ziekteleer) en röntgentechniek (de werking van straling en apparatuur). Ook leerde ik goede foto’s maken. Het gaat erom botten of organen zo duidelijk mogelijk in beeld te brengen, zodat de arts de juiste diagnose kan stellen. De foto mag dus niet te donker, te licht of te vaag zijn.
In de praktijk begin je met iets simpels als een gekneusde onderarm en eindig je bij een gebroken heup. Alles moet minstens twee keer vanuit verschillende hoeken worden gefotografeerd. Die foto’s moeten loodrecht ten opzichte van elkaar zijn gemaakt. Bijvoorbeeld van de voorkant en de zijkant, zodat een arts een goed overzicht heeft.”
Niet altijd gaat alles goed. „Toen ik aan iemand in bed vroeg om op te staan, bleek die persoon geen benen te hebben.”
Goed kunnen improviseren is een van de belangrijkste eigenschappen die iemand moet hebben om radiodiagnostisch laborant te worden, stelt Kleibeuker. „Lang niet altijd kun je foto’s maken onder ideale omstandigheden; toch moeten de foto’s goed zijn. Ook moet je onregelmatig willen werken. Vaak ga ik in het weekend of tijdens de feestdagen aan de slag.”
Nauwkeurigheid is een vereiste voor het vak. „Patiënten moeten aan zo min mogelijk straling worden blootgesteld. En ik moet er altijd voor zorgen dat het goede lichaamsdeel er in de juiste richting op staat. Zodat de arts kan zien wat er aan de hand is. Ik vraag ook altijd welk lichaamsdeel pijn doet. Zo voorkom ik dat een patiënt achteraf zegt pijn te hebben in bijvoorbeeld de andere arm dan die ik op de foto gezet heb.”
Knuffel
Elke patiënt moet anders worden benaderd, is de ervaring van Kleibeuker. „Als ik een foto van een kind moet maken, verzin ik er een heel verhaal bij. Ik vertel over mijn fototoestel, dat zo groot is dat ik het niet kan tillen en daarom aan het plafond hangt. Als ze een knuffel hebben, maak ik daar eerst even een plaatje van en dan is het kind zelf aan de beurt.”
Kleibeuker moet af en toe kordaat optreden. „Als een kind een arm of been heeft gebroken, wil het vaak niet dat ik het zere lichaamsdeel goed leg voor de foto. Logisch natuurlijk. Maar de bewuste plek moet wel in beeld worden gebracht voor de foto. Soms is dat even niet leuk, vooral niet als kinderen in paniek zijn door pijn en door angst voor het onbekende.”
Soms schrikt Kleibeuker van wat ze ziet. „Laatst zag ik bij een patiënt allemaal uitzaaiingen. Ik mag daar niets over zeggen, de patiënt zou alleen maar in paniek raken omdat ik niet verder kan helpen. De behandelend arts vertelt wat er aan de hand is en wat eraan kan worden gedaan.”
Op zulke moeilijke momenten put Kleibeuker steun uit het geloof. „God bestuurt alles en ik kan zo’n patiënt ook in het gebed bij Hem brengen. Ik ben niet bij het ziekenhuis aangenomen om het Evangelie te brengen, maar ik sla het niet af als er de mogelijkheid is. Wanneer mensen soms geen uitweg zien in hun ziekte en veel pijn hebben en je komt tijdens een onderzoek daarover in gesprek, dan mag ik een wegwijzer zijn.”
Opleidingen
Er zijn twee mogelijkheden om radiodiagnostisch laborant te worden.
- De vierjarige dagopleiding hbo-mbrt (medische beeldvormende en radiotherapeutische technieken).
- De driejarige duale opleiding op hbo-niveau in een ziekenhuis, waarbij werken en leren worden gecombineerd.
- Voor beide opleidingswegen geldt als toegangseis minimaal een havodiploma, met bij voorkeur Engels, wiskunde en natuurkunde in het pakket.
Kijk voor meer informatie op www.nvrl.nl.
Er zijn nog geen reacties geplaatst.