Geplaatst:22 jan 2007 15:27 - Gewijzigd: 22 jan 2007 15:27

Dichter op de muur

Het spat van de muur af. In de Utrechtse St. Janshovenstraat staat een levensgroot gedicht op de muur. Formaat koeienletter. „Ik vind dit enig”, zegt Hanny Daniëls van nummer 209. „Het fleurt de saaie boel hier een beetje op.”

Daniëls: „Overal om me heen is het muur, muur, muur, ik moet omhoogkijken om een beetje lucht te zien. Zo’n onverwacht gedicht op een huis, dat is nou een cadeautje van in de stad wonen. Prachtig toch, dat er iemand creatief is en op het idee komt om een gedicht op de muur te schrijven.”

Vanuit haar woonkamer -minstens 30 meter afstand- leest Daniëls het vers voor:

zo werd het ochtend
het werd licht
de zon kwam op
en we keken uit
over de achtertuinen
van de stad
het was zomer
onmiskenbaar zomer

De familie Daniëls was wel verbaasd toen er op een ochtend ineens een schilder in de weer was met een grote roller. „Langzaam verscheen er een enorm geel, gekarteld vierkant midden op de muur. Geen idee waar ’t voor was. We dachten dat de hele muur geel geverfd werd, maar het bleef bij dat vlak. Nog niet af, dacht ik. Maar de volgende dag stond er iemand letters op te schilderen. Mam, het is kunst, riepen m’n kinderen. We hebben het gedicht in een paar dagen tijd zien ontstaan.”

Feestelijke opening
Enkele dagen later viel er bij de familie een brief in de bus. Afzender: Stichting Zijschrift. De zeven dames van deze stichting bleken initiatiefnemer te zijn van het muurgedicht en nodigden de hele buurt uit voor een feestelijke opening. „Beste buurtbewoners”, kopt de brief die Daniëls inmiddels uit een lade heeft opgediept. „Onze naam is Zijschrift. Wij zijn een groep van zeven vrouwen en schrijven gezamenlijk poëzie. Wij zijn heel blij met deze zonnige muren. We hopen dat u met ons meegeniet. Binnenkort kunt u een uitnodiging verwachten voor de officiële onthulling van de muren, om met elkaar een drankje te drinken op meer poëzie in de stad.”

„Nou, die officiële onthulling is er dus nooit gekomen”, zegt Daniëls. Meteen na het aanbrengen van het gedicht stond haar buurman op de stoep met een protestbrief. „Of ik ook wilde tekenen. Als enige heb ik geweigerd. Maar de rest van de buurt vond het gedicht vreselijk. Vooral de neerlandici die hier in het blok wonen. Zij vinden het niet literair genoeg. Mijn buurvrouw heeft zelfs haar eetkamertafel versleept, zodat ze niet meer op de muur uitkijkt.”

Na lang gesteggel tussen de buurtbewoners en de gemeente Utrecht werd besloten tot een compromis: het plaatsen van klimop. Langzaam moet de muurplant de zomer van Zijschrift aan het zicht onttrekken.

„Volgens mij is het een soort die wel héél langzaam groeit”, zegt overbuurman Jochem Tims. Vanuit zijn woonkamer op één hoog kijkt hij recht op het pompeuze gedicht. „En trouwens, de dames van Zijschrift hebben de taak om de begroeiing te verzorgen”, voegt hij er veelbetekenend aan toe. Het armetierige sliertje klimop onder aan de muur lijkt te verraden dat hier duchtig wordt gesnoeid…

Lees het hele artikel in de bijlage Talent van het Reformatorisch Dagblad van maandag 22 januari of klik hier.