Petra Jongeneel - 15 jan 2007 08:51 - Gewijzigd: 15 jan 2007 10:40

De hele vakantie strijken en slaan

Ze sloegen en streken er vrijdagavond aardig op los. Dat mocht ook wel na een hele kerstvakantie intensief studeren. Servaas Jessen (16), Emmy Storms (18) en Richard Dols (20) deden mee aan een project van een van de betere muziekgroepen: Het Nationaal Jeugd Orkest (NJO). Gisteren sloten ze hun tournee ter ere van het vijftigjarig jubileum af met een zesde concert.

Richard Dols (20), Munstergeleen

Instrument: Slagwerk

„Mijn favoriete slagwerk? Dat heb ik niet. Zowel kleine trom, pauken als triangel zijn leuk. Dat laatste vinden mensen vaak maar een simpel instrument. Het tegendeel is waar. Als ik tien keer een tik geef op een triangel, kan ik tienmaal een ander geluid laten horen. Zie dan maar eens telkens dezelfde klank te maken. Daarbij is het geluid van een triangel vaak indringender dan bijvoorbeeld de donkere klank van de grote trom. Als je met de triangel een foutje maakt, hoor je dat dus goed.

Ik was acht jaar toen ik slagwerker werd. Mijn vader speelde toen al als slagwerker bij de fanfare. Het leuke vind ik eraan dat je diverse instrumenten leert bespelen. Zo kun je met een trom iets dreigends weergeven, of juist het tempo bepalen tijdens een mars. Een triangel is juist weer sprankelend.

Het lastige aan het bespelen van een slaginstrument is dat je een vaste hand moet hebben. Als ik zenuwachtig ben, lukt het me niet gelijkmatig te slaan.

Of ik wel eens een blunder heb gemaakt? Haha, jazeker. Ik bespeelde een keer de buisklokken tijdens een openluchtconcert. Dit is een slaginstrument dat bestaat uit een serie holle buizen van verschillende lengtes. De buizen hangen in een raamwerk en worden aan de bovenkant met een hamer aangeslagen. Terwijl ik sloeg, brak het touwtje waaraan de buis was opgehangen. Een enorme knal en daar lag-ie, op straat.”

Naam: Servaas Jessen (16), Amersfoort

Instrument: Contrabas

„Het is overweldigend dat we met tien contrabassen in het Nationaal Jeugd Orkest speelden. We voerden de Tweede Symfonie van Mahler uit. Na de inzet van de violen begint min of meer de solo van de bassen en celli. Het stuk is boeiend omdat het veel zachte noten heeft, maar heel hard eindigt met alle koperblazers, die volop meetoeteren.

Ik speel nu drie jaar contrabas en zeven jaar dwarsfluit. De overstap naar bas deed ik omdat m’n zus een jaar langer dan ik fluit speelde. Zij was overal beter in. En ik had gewoon zin in het bespelen van een begeleidingsinstrument in plaats van een solo-instrument.

Contrabas wordt vaak geassocieerd met jazzmuziek. Natuurlijk kun je er goed lichte muziek mee spelen. Maar ik wilde er per se klassieke muziek mee maken. Dat vind ik gewoon mooier.

Mijn contrabasleraar, Stotijn, heeft me warm gemaakt om mee te spelen in dit orkest. Zijn dochter Christianne zingt daarin als mezzosopraan. Dus ging ik auditie doen voor het NJO. Dat was best spannend. Ik speelde een gedeelte van het orkestrepertoire en een stuk van Beethoven voor de aanvoerder van de strijkers en de orkestmanager. Diezelfde dag was ik aangenomen. En dat als jongste lid van het orkest. De meeste mensen zijn tussen de 20 en de 30 jaar en zitten op het conservatorium. Ik niet. Dus ik vind het wel stoer in dit orkest mee te spelen.”

Naam: Emmy Storms (18), Katwijk aan Zee

Instrument: Viool

„Nog nooit ben ik tijdens een kerstvakantie zo intensief met muziek bezig geweest. De hele vakantie heeft het NJO gerepeteerd, dan weer met strijkers en blazers apart, dan weer alleen met de eerste violen waarbij ik speel en tot slot natuurlijk tutti: met het totale orkest. Magnifiek om met zo’n 123 mensen de Tweede Symfonie van Mahler te spelen. En dan ook nog te bedenken dat er honderd koorleden meezingen. Het grappige aan dit stuk is dat er ook nog een klein orkestje meespeelt dat tijdens het concert niet zichtbaar is. Als ons orkest plotseling inhoudt, hoort het publiek vanachter een deur een ander orkest verder spelen. Dat is zo’n leuk effect. Of: als wij mooie, gedragen loopjes spelen, horen mensen vanuit het niets een doordringende mars erdoorheen.

Vanaf m’n vijfde speel ik viool. Ik vond het prima dat m’n ouders dit voor me uitkozen. Ik liet me gewillig door m’n vader meeslepen naar allerlei lessen en optredens. Op dit moment doe ik het conservatorium. Eigenlijk moet ik vier uur per dag studeren, maar dat houd ik niet vol. Het is helemaal niet gezellig om in m’n eentje te studeren en voor niemand te spelen.

Eigenlijk wil ik alle soorten muziek spelen en alle kanten van de viool ontdekken. Ik oriënteer me nu op Indiase klassieke muziek. Daarbij zet je de viool met de krul op de grond, op z’n kop dus. En dan spelen maar.”