Van onze verslaggever - 11 jan 2007 13:02 - Gewijzigd: 11 jan 2007 13:02

„Dit is pas een mooie zee”

KATWIJK - Een zuidwesterstorm raast over Nederland. Een Katwijkse oud-visser denkt terug aan huizenhoge golven op zee. „Bij windkracht 11 was het spannend. Dan was je bang.”

Het stormt, giert en brult langs de Katwijkse vloedlijn. Onstuimige golven met woeste schuimkoppen breken stuk op het strand. Fijn zand jaagt langs het water. „Het is hier net een maanlandschap. Je weet niet wat je ziet”, zegt een vrouw.

Cornelis de Mol, gestoken in een blauw jack, laat zijn viervoeter uit. De oud-visser moet op dagen als deze wel eens terugdenken aan hevige stormen op de Noordzee. Stormen waarin collega’s het leven lieten.

In eethuisje Paviljoen Zuid, bij het gebouwtje van de reddingsbrigade, blikt Kees Zuyderduyn over de woeste zee. Van deze zuidwester ligt hij niet wakker. Bij een noordwesterstorm heeft de eettent veel meer last. „Dan kan het zand anderhalve meter voor het raam komen te liggen.”

De oud-visser herinnert zich hoe jaren geleden een opvarende van de Katwijk 162 overboord sloeg. Wonderwel overleefde de visser het ongeval. „Hij werd door een golf weer op het dek gesmeten.” Zelf voer Zuyderduyn, op de KW 116, in de buurt. Die kotter liep toen averij op. Hij herinnert zich dat bij een andere zware storm de ramen van de brug werden stukgeslagen.

Klaas van der Plas, ook oud-visser, kan erover meepraten. „Bij windkracht 11, 12 zie je het verschil tussen zee en lucht niet meer.” Bang zegt hij niet te zijn geweest. „Je wist niet beter.”

Bij harde stormen beval de schipper om met de bemanning naar de stuurhut te komen. „Voor IJmuiden kon het met die gevaarlijke zeeën heel gevaarlijk zijn. Dan moesten we met z’n allen op de brug”, zegt Zuyderduyn. Vanuit zijn woning kan hij de zee zien. Die fascineert altijd weer.

De zuidwester van donderdag valt alles mee, zeggen diverse Katwijkers. Arie (45), zwarte muts op, heeft net een rondje met de hond langs de zee achter de rug. „Het kan stukken erger. We maken wel mee dat het zand met hopen op de boulevard ligt.”

Pedro Guyt, kelner bij het pal aan zee gelegen restaurant De Zwaan, kan genieten van de storm. „Die golven zijn prachtig. Dit is nog eens wat anders dan een glad zeetje.” Zijn auto parkeert Guyt niet naast het restaurant. „Die wordt bij een flinke storm gezandstraald.”

Bij diverse mensen komt de watersnoodramp uit 1953 ter sprake. De eigenaar van De Zwaan, P. Boonstoppel, maakt zich „nooit zo druk” bij een storm. Hij moet een beetje grinniken om „ramptoeristen” die vragen of zijn zaak er na een zware storm nog staat. Boonstoppel komt met een ingelijste foto aangelopen. Erop een beeld van De Zwaan na de watersnoodramp van 1953. Tot voor het restaurant zijn complete stukken duin weggeslagen.