Geplaatst:27 dec 2006 13:29 - Gewijzigd: 27 dec 2006 13:29

Een belegerde vesting

Sommigen zeggen dat een pastorie een glazen huis is. Het is waar: veel van wat er gebeurt, wordt door de mensen bekeken. In Rotterdam-Zuid woonden we naast de kerk, in Nunspeet ook. Inderdaad zien de mensen dan veel van je. Ik heb er eigenlijk nooit last van gehad. We hebben niet veel te verbergen. En laten we niet vergeten: er is er Eén Die alles ziet. Van mij, van jullie en van iedereen.

Maar om op dat glazen huis terug te komen: in Rotterdam-Zuid leek het soms ook wel op een vesting. Niet alleen omdat het kerkgebouw naast ons tegen het vandalisme door een ijzeren hekwerk met stalen punten beveiligd werd. Ook omdat we in de loop van de tien jaren dat we er woonden, enkele aanvallen hebben moeten verduren.

Eerst bleef het bij een dreiging. In de nacht van zaterdag op zondag werd ik rond twaalf uur opgebeld door iemand die grof vloekte en dreigde die nacht kerk en pastorie in brand te komen steken. Ik heb de politie gebeld en gevraagd om een extra rondje om de kerk te rijden. Ook hebben we gebeden om Gods beschermende engelenwacht.

Het is bij die bedreiging gebleven. Wat verder ging het eens bij de jaarwisseling. Jongelui trokken, op weg naar het Zuidplein, over het Mijnsherenplein en de pastorie was een herkenbaar gebouw. Dus werden er nogal wat rotjes op de stoep en op het balkon gegooid.

Daarachter sliep nu juist een baby en ik dacht in mijn dwaasheid dat het misschien goed zou zijn om die jongelui te vragen dat kind met rust te laten. Nou, dat hebben we geweten! Nooit hebben we zo veel vuurwerk, rotjes, bommetjes en wat er nog meer is, naar ons toegegooid gekregen. De brievenbus was zelfs een opening om het spul in huis te gooien!

De jaren erna bleven we bij de jaarwisseling altijd zo stil alsof er niemand thuis was. Alleen timmerde ik de brievenbus bij voorbaat dicht en haalden we de matten uit de hal weg. Alle gordijnen werden gesloten. Niemand beleefde bij de hardste knallen enig genoegen aan boze pastoriebewoners. Zelf zat ik dan stil op mijn kamer te werken aan de Nieuwjaarspreek. Nee, dan niet in een glazen huis, maar in een belegerde vesting.

Later hebben we nog wel eens meegemaakt dat iemand ’s nachts de deur in wilde trappen en er kinderen huilend door huis liepen. Maar ik heb geleerd ’s nachts voor niemand meer open te doen. Eenmaal, en dat was ook in Rotterdam-Zuid, heb ik namelijk nog eens dom het raampje van de deur opengedaan. Mijn vrouw had me nog gewaarschuwd me niet te vertonen, maar eigenwijs meende ik het beter te weten.

Nou, ook dat heb ik geweten! De man op de stoep was dronken. Hij stond te roepen of God ook thuis was en bleef maar bellen. Ik heb hem gezegd dat hij de volgende ochtend terug mocht komen. Ik zag nog dat hij wat de grond wroette, maar verwachtte geen kwaad. Net lag ik in bed, of ik hoorde een rinkelend geluid en een geweldige herrie in de kamer. Toen ik beneden kwam was er een grote ruit ingegooid; er lag een grote basaltsteen in de kamer, een fauteuil was beschadigd, een lamp was stuk en pijpen van ons orgel waren beschadigd!

Je leert ervan. We moeten ons niet onnodig bloot geven aan de vijand. Een echt veilige vesting is er alleen in Christus. Hem moeten we zoeken, niet alleen bij de jaarwisseling. Die in de schuilplaats des Allerhoogsten is gezeten, die zal vernachten in de schaduw des Almachtigen (Psalm 91:1).

Goes, ds. C. J. Meeuse