Jacomijn Hoekman - 22 dec 2006 10:04 - Gewijzigd: 22 dec 2006 10:04

„Waar is mijn vork ook alweer gebleven?!”

Jeroen Meijer (15) uit Apeldoorn is sinds zijn geboorte blind. Samen met zijn oom organiseerde hij deze week een diner in het donker. „Ziende mensen moeten ervaren hoe het is om blind te zijn.”

Het idee voor de maaltijd ontstond op een familiefeest. Daarna stapten Jeroen en zijn oom naar restaurant Het nieuws van Apeldoorn, omdat ze daar voor 45 mensen het etentje wilden houden. In de Stentor/Apeldoornse Courant zetten ze een advertentie om mensen uit te nodigen om mee te eten. Jeroen: „Een dag na de advertentie waren we al volgeboekt. Er reageerden zo veel mensen dat we de hele week vol hadden kunnen plannen met etentjes.”

Het was nog een heel karwei om het restaurant helemaal donker te krijgen, vindt Jeroen. „Een bevriende kennis heeft uiteindelijk alles dichtgetapet en met plastic afgeplakt.”

Van tevoren stelde hij met zijn oom het menu samen. Drie soorten: een wildgerecht, een vleesgerecht met soep en een visgerecht. Alle drie met een grand dessert als toetje. „Zo konden de mensen kiezen wat ze lekker vonden.”

Jeroen denkt dat de aanwezigen het zeker de moeite waard vonden. Hij heeft tenminste heel positieve reacties gekregen. Zelf is hij ook erg enthousiast over het diner. „Mensen zullen nu zeker anders gaan denken over blind zijn. Hun beeldvorming zal veranderen.”

Volgens Jeroen wisten de genodigden onder het eten soms niet meer wat ze moesten doen. „Dan riepen ze: Waar is mijn vork ook alweer gebleven?!” Ook het vlees snijden ging niet vanzelf. Zie maar eens een biefstukje in hapklare brokken te snijden als je niet eens kunt zien waarin je aan het snijden bent. Jeroen: „Het is uiteindelijk wel goed gekomen hoor. Zelfs de rommel viel nog mee. We hadden gedacht dat het erger zou zijn.”

Jeroen en zijn oom hadden er bewust voor gekozen het de uitgenodigde mensen niet makkelijker te maken. Alles moest op de tast en niets van het eten was voorgesneden. „Ik moet het toch ook altijd zo doen.” Niet dat hij daar nog veel moeite mee heeft. „Voor mij is het gewoonte.”

Dat het etentje letterlijk en figuurlijk goed in de smaak viel, bleek toen het spontaan een uur uitliep. „Het was eigenlijk de bedoeling dat we om tien uur al zouden stoppen, maar om elf uur was het nog niet afgelopen.”