Geplaatst:25 nov 2006 09:04 - Gewijzigd: 25 nov 2006 09:04

Keihard leven

Jimmy (21) slaapt liever in het gevang dan op straat

Warme appeltaart en felle zon. Daaraan denkt Jimmy Ramanand (21) uit Rotterdam als het „crisis” is. Jimmy hoort bij de groeiende groep dakloze jongeren die regelmatig bij het Leger des Heils aankloppen.

„Het jaar 2007 wordt het jaar van de vooruitgang. Dieper dan nu kan ik niet zinken. Ik heb niks. Geen huis en geen geld. Ja, de kleren die ik draag zijn van mij. Mijn ring en mobieltje liggen bij een pandjesbaas. Ik kreeg er geld voor dat ik hard nodig had. Als ik binnen dertig dagen dat geld terugbreng, krijg ik de spullen terug. Anders ben ik ze kwijt.

Het hele verhaal is begonnen toen ik een jaar of zeven was. We woonden in Rotterdam. Samen met m’n moeder en zus ben ik naar een blijf-van-mijn-lijfhuis in Leeuwarden vertrokken. M’n vader was van de vroege ochtend tot de late avond aan de drank en werd regelmatig agressief.

Vier, vijf jaar later gingen we naar Groningen, omdat het met m’n zus niet goed ging. Wat precies? Dat hou ik liever privé. In Groningen konden we onze draai niet vinden, dus trokken we naar Utrecht. Uiteindelijk zijn we weer in Leeuwarden terechtgekomen.

Inmiddels had ik vier middelbare scholen versleten, rookte ik regelmatig een jointje en was ik onder toezicht gesteld. Ik moest in een tehuis wonen. Hoe dat komt? Ja, je bent jong, denkt niet na en doet verkeerde dingen als je rondhangt op straat. Nu zie ik soms jochies van 16, 17 jaar ook zo stoer doen. Dan word ik kwaad en zeg ik dat ze naar school moeten.

Na Leeuwarden ben ik naar Rotterdam getrokken. Ik heb geprobeerd bij m’n vader te wonen. Hij dronk nog steeds en regelmatig ontstond er wrijving. Ik werd op straat gezet. Na een paar nachten kon ik terecht in een opvanghuis voor dakloze jongeren. Ik moest werk zoeken. Dat lukte. Ik heb verschillende banen gehad. Onder meer bij Burger King en als uitbener in een slachterij. Uiteindelijk ben ik uit het tehuis gezet omdat ik per ongeluk skunk (softdrugs, GH) in mijn jaszak had laten zitten. Ik had het moeten afgeven aan de leiding, dan was er geen vuiltje aan de lucht geweest.

Ik wacht nu al een paar maanden op een huurhuisje van de gemeente. Ik probeer zo vaak mogelijk bij m’n vader te slapen. Dat is niet altijd mogelijk door de ruzies. Dan zit ik op straat, in het opvanghuis kan ik niet meer terecht.

Overnachten op straat is het beroerdste wat er is. Slapen lukt niet. Na een uurtje word ik vanzelf weer wakker. Om de nacht door te komen, blijf ik zo lang mogelijk in een coffeeshop zitten -die zijn tot twee uur ’s nachts open en het is er warm en droog. Daarna duurt het nog maar vijf uur tot het weer licht wordt.

Afgelopen weekend heb ik 48 uur niet geslapen. Dan word je behoorlijk wanhopig. Mezelf in de gevangenis laten opsluiten zie ik dan als een serieuze optie. Daar is een bed en goed eten. Ik heb er eerder gezeten omdat ik een aantal boetes -wegens zwartrijden- niet had betaald. Natuurlijk, in de gevangenis is een mens z’n vrijheid kwijt, maar denk niet dat je op straat vrij bent. Het is een keihard leven. Je bent voortdurend aan het overleven. Altijd is het geld op. Dat sloopt je.

Uiteindelijk heb ik het afgelopen weekend wat geld gemaakt door een paar fietsen van een junk te kopen en te verkopen. Ik weet dat ze waarschijnlijk gestolen zijn en dat het niet goed is. Maar wat moet ik dan? Kijk, degene van wie de fiets gestolen is lijdt weinig schade, doordat de fiets verzekerd is. Ik heb geen eten en geen bed als ik geen doekoe (geld, GH) heb.

Na twee dagen had ik voldoende geld om voor één nacht een hotelkamer te nemen. Dat kostte me 32 euro. Ik ben toen om negen uur naar bed gegaan en werd pas de volgende dag om één uur ’s middags wakker.

Gemiddeld rook ik twee joints per dag, dat kost me ongeveer 5 euro. Misschien is het stom. Maar iedereen rookt dat toch? Ik las dat 70 procent van de Nederlanders af en toe een joint neemt en het mag van de overheid. Waarom zou ik het niet doen? Ik zie het niet als een verlaging van de drempel naar harddrugs. Als je daaraan begint, dan is het einde zoek, dan ben je binnen no-time kapot. Ik drink ook niet. Het is te duur en de combinatie met een joint zou niet goed zijn voor m’n hoofd. Dan word ik gek omdat beide drugs elkaar versterken.

Alles gaat goed komen. Dat weet ik zeker. M’n moeder krijgt deze maand een eigen huisje. Dan kan ik bij haar intrekken. Een ik sta zelf hoog op de lijst voor een eigen woning. Als ik een eigen dak boven m’n hoofd heb, komt alles goed. Ik rust dan een maandje uit om m’n conditie weer op peil te krijgen -ik weeg nu nog maar 54 kilo- en zoek een vaste baan. Daar wil ik maximaal vijf jaar werken om dan met een eigen zaakje te beginnen. Iets in de horeca, dat is m’n droom.”

Buiten de boot
Een deel van de dak- en thuisloze jongeren in de leeftijd van 18 tot 23 jaar valt in Rotterdam buiten de boot. Dat zegt Gert Kraaijveld, manager zorg van het Leger des Heils in Rotterdam. Maatschappelijke instellingen in de Maasstad mogen sinds 1 januari geen jongeren jonger dan 23 jaar meer opnemen. De gemeente wil hen zo weghouden van de problematiek van oudere dak- en thuislozen en voorkomen dat ze jarenlang gebruikmaken van deze voorzieningen.

Rotterdam heeft speciaal voor dakloze jongeren in de leeftijd van 18 tot 23 jaar een aantal instellingen geopend. Onder meer door strenge handhaving van de regels -niet blowen- wordt een deel van de jongeren buiten de deur gezet. Gert Kraaijveld: „Zij vallen buiten de boot, omdat wij ze ook niet mogen opnemen. Er zijn nu 27 jongeren tot 23 jaar die niet terechtkunnen bij de gemeentelijke opvang en ook niet bij ons mogen blijven. De groep ongeregistreerde jongeren is waarschijnlijk nog veel groter; zij melden zich niet bij ons omdat ze weten dat het geen zin heeft bij ons aan te kloppen.”

Het Leger des Heils heeft het probleem van deze groep bij de gemeente Rotterdam aangekaart. Kraaijveld: „We hebben aangeboden een noodopvang van maximaal vier weken voor de jongeren te realiseren om ze zo van de straat te houden. Het is nu wachten op een antwoord van de gemeente.”