Geplaatst:20 nov 2006 09:33 - Gewijzigd: 20 nov 2006 09:33

COLUMN OFER: Mp3-speler

Altijd gedacht dat ik aardig mee kon komen met de nieuwste technische ontwikkelingen. Internetten, e-mailen, bellen via internet; ik kan het allemaal. Ben ook niet vies van nieuwe snufjes. Integendeel zelfs.

Familieleden en vrienden waren verrast toen er zelfs een mailtje vanuit het vliegtuig verzonden bleek te kunnen worden. Dat hadden ze nog niet eerder meegemaakt.

Maar dan ontdek ik op een goeie dag dat m’n mobiele telefoon nog meer kan dan ik al vreesde. Want natuurlijk gaat het bij zo’n apparaatje allang niet meer alleen om bellen en sms’en. Met een beetje gsm kun je tegenwoordig ook internetten, mailen, chatten, foto’s maken, kleine videofilmpjes opnemen en je agenda beheren. Voor een paar tientjes extra kan het kastje ook nog omgetoverd worden tot een navigatiesysteem voor onderweg. De wereld in je broekzak.

Maar daarmee is de koek nog niet op, ontdek ik. M’n nieuwe mobieltje -gratis bij een abonnement- beschikt ook over een mp-3-speler. Natuurlijk heb ik daar wel eens van gehoord, maar daar heb ik niets aan, aan zo’n muziekapparaat. Denk ik.

Totdat vrienden me vragen waarom ik op vakantie toch altijd nog cd’s en cassettebandjes meeneem. Hopeloos ouderwets, dat kan dus echt niet meer, zo wordt me toegevoegd. Ik kijk wat schaapachtig en vraag hoe je dan muziek moet meenemen. „Op je telefoon natuurlijk”, wordt me meegedeeld met een grenzeloze meewarigheid.

Ik probeer m’n imago nog te beschermen. „Ja hoor”, meesmuil ik. „Op je telefoon. Natuurlijk, dat ik daar nooit aan gedacht heb.” Maar zo gemakkelijk kom ik er niet mee weg. Ik moet m’n telefoon afgeven. Met rappe vingers worden de menu’s doorgelopen. En ja hoor, ik heb een mp3-speler. En wat voor een. „Een hele goeie”, prijst de behulpzame vriend. „Ik zal wel eens wat mooie muziek voor je overzetten.”

Dus snel wat cd’s in de computer, een paar nummers van de cd op de harde schijf van de computer branden en dan via een kabeltje de gsm met de computer verbinden. Even wat toetsen indrukken en binnen een paar minuten staan de eerste muzieknummers in m’n telefoon. Ik ben verbluft, houd mezelf groot en maak de foute opmerking dat de kwaliteit van de muziek dan wel om te huilen zal zijn. Met een vloeiende beweging wordt een oortelefoon aan het mobieltje gekoppeld en krijg ik twee dopjes in m’n oren geduwd. Ik luister en lever de wapens in. Dit is niet goed, dit is subliem.

En dus zit ik een kleine weeklater op het balkon van een hotel in een vergelegen land te genieten van Bach.

En van orgelmuziek van een niet nader te noemen organist.

Even later rol ik, friemelend aan het apparaat, zomaar binnen bij een zingende gemeente. Psalm 42 op hele noten.

De klap op de vuurpijl komt als ik allang weer thuis ben en in geuren en kleuren verslag doe van m’n mp3-belevenissen bij mensen die ik wat technisch vernuft betreft niet al te hoog aansla. „Wist je dat dan niet?” is hun verbaasde reactie. Ik begin te blozen. „Jullie kennen die mogelijkheid al?” vraag ik kleintjes. „O ja, hoor”, roepen ze in koor. „We zullen je voor een volgende keer wel wat links mailen waar je voor de vakantie preken kunt downloaden via internet. Want dat gedoe met bandjes op zondag kan echt niet meer.”

OFER