Gerald Harbers - 20 nov 2006 09:36 - Gewijzigd: 20 nov 2006 09:36

In dienst van de politie

Stevie (17): Als het kan, kom ik bij een vechtpartij tussenbeide

Het miezert, natte stenen weerspiegelen het licht van etalages. Honderden mensen slenteren deze donderdagavond door het winkelcentrum van Venlo. Een fietser zigzagt door het publiek. Tot hij op politiejunioren Ali Gömüz (18) en Stevie Snels (17) stuit.

De twee houden de jongen staande. „Goedenavond, zou je willen afstappen en verder lopen?” vraagt Ali. De fietser knikt en kijkt benauwd. Stevie en Ali lopen verder. De fietser kijkt verwonderd. Krijgt hij geen boete?

Politiejunioren delen geen boetes uit. Stevie: „Dat mogen we niet. In feite zijn we gewone burgers, alleen in dienst van de politie.” Ali: „Ons werk heeft als doel het contact tussen politie en jongeren te verbeteren.”

Om dat te bereiken is de politie Limburg-Noord deze maand gestart met een proef. Twee avonden per week kan iedereen via de website van het korps chatten met de politiejunioren. Ali: „We krijgen vragen over wie we zijn, welke hobby’s we hebben en waarom we dit werk doen.” Stevie: „Jongeren moeten eerst vertrouwen in ons krijgen voordat ze gevoelige zaken vertellen.”

De in totaal acht junioren gaan ook regelmatig in tweetallen de straat op. Stevie: „Elke donderdagavond -koopavond- loopt er wel een team door het centrum.” Ali: „We spreken dan hangjongeren aan. Nee we sturen ze niet weg, we laten weten dat we er zijn.”

Voordat de twee deze avond op pad gaan, kleden ze zich om in bureau De Commandant. Het uniform bestaat uit een donkerblauwe broek en een rood jack waarop ”Politiejunior” staat. Behalve dat hebben beiden een mobilofoon en een mobieltje bij zich. Ali: „Met de mobilofoon kunnen we collega’s oproepen als er wat aan de hand is.” Stevie: „En soms worden wij opgeroepen om in gesprek te gaan met een groep hangjongeren die vervelend dreigt te gaan doen.”

Verdedigingstechnieken
De twee zijn geen onbekenden in Venlo. Regelmatig worden beiden deze avond begroet. Soms met een knik of glimlach, soms met een schouderklop of omhelzing. Stevie: „Omdat we jong zijn, kennen we veel jongeren. Van school, uit de buurt en via de vrienden.”

De twee zijn sinds anderhalf jaar politiejunior. Ali: „Ik heb gesolliciteerd nadat ik een advertentie in de krant zag staan. Werken bij de politie was voor mij altijd al een droom. Agent zijn leek me spannend, met veel avonturen en zo.” Stevie: „Van de vijftig aanmeldingen uit die eerste ronde zijn uiteindelijk vijf mensen aangenomen.”

Voordat de junioren de straat op gingen, kregen ze een korte introductie. Stevie: „Die duurde een paar avonden. We leerden hoe we mensen moeten aanspreken, onze mobilofoons gebruiken en we hebben een paar verdedigingstechnieken geoefend.”

Stevie kan zich haar eerste surveillance nog goed herinneren. „Mensen keken ons raar aan, maar reageerden positief. Jongeren wilden weten waarom we dit doen, wat we verdienen en hoe zij óók politiejunior kunnen worden.”

Niet iedereen kan politiejunior worden. Ali: „Je mag geen strafblad hebben. Het is een beetje gek als je zelf een misdrijf hebt gepleegd en je werkt bij de politie.” Stevie: „Je moet tussen de 16 en 23 jaar oud zijn. En je moet stevig in je schoenen staan. Het is, vooral in het begin, moeilijk om een wildvreemde aan te spreken als hij iets verkeerds doet.”

Vechtpartij
De twee verdienen het minimumjeugdloon. Ali: „Ik doe dit werk niet voor het geld. Ik heb zelfs nog nooit gepind van de rekening waar m’n loon op binnenkomt.” Stevie: „We doen dit werk omdat het leuk is. Het is afwisselend. Van tevoren weet je nooit wat je gaat meemaken.” Ali: „Alleen het tijdstip waarop ons werk begint is zeker.”

Behalve op koopavonden worden de junioren regelmatig onder meer op vrijdagavond ingezet bij een discotheek in Venlo. Stevie: „Daar hangen altijd groepen jongeren rond. Soms is er een vechtpartij. Wat ik dan doe? Als het kan, kom ik tussenbeide. Is het te heftig, dan roep ik de collega’s erbij. Gelukkig heb ik nog nooit een klap gehad, die zal ik vast nog wel krijgen.”