Petra Jongeneel - 17 nov 2006 10:49 - Gewijzigd: 17 nov 2006 10:49

Mariska moet drie keer per dag een spuitje

Drie keer per dag spuit ze insuline. Om haar bloedglucosewaarden op peil te houden. Soms heeft Mariska Francke (16) uit Capelle aan den IJssel daardoor een dipje. Toch blijft ze nuchter. „Iedereen heeft wel wat. De één heeft piekhaar, puistjes of jampotglazen. Ik heb diabetes.”

Ruim 800.000 mensen lijden aan diabetes. Speciaal voor hen werd dinsdag de Wereld Diabetesdag gehouden. Diverse Nederlandse apotheken sprongen hierop in. Tot en met 8 december kunnen bezoekers daar gratis een bloedsuikertest doen om te kijken of zij suikerziekte hebben.

Mariska weet niet beter. Vanaf haar tweede jaar heeft zij diabetes. „Ik dronk veel, huilde veel en had enorm rode billetjes.” Haar ouders vertrouwden dit niet. Na een bezoek aan de huisarts en het ziekenhuis krijgen ze de uitslag: diabetes. Vanaf dat moment krijgt Mariska twee keer per dag een spuitje insuline.

Vanaf haar negende jaar spuit Mariska zelf. „M’n moeder beloofde me 50 gulden als ik zelf zou spuiten. Ondanks dat ik het zelf heel eng vond -jezelf prikken is geen pretje- deed ik het toch. Het aanbod was erg aantrekkelijk. Daarbij is het handig dat ik daarin niet meer van m’n moeder afhankelijk ben.”

Naast drie keer spuiten checkt Mariska dagelijks haar bloedsuikers. „Soms ben ik heel chagrijnig, misselijk en heb ik hoofdpijn. Dit kan wijzen op een hoge bloedsuikerspiegel. Dan moet ik gelijk wat insuline bijspuiten. Een andere keer krijg ik een enorm hongergevoel en koude handen. Dan heb ik weer te weinig glucose in m’n bloed. Een flesje AA-drink helpt dan al.”

Vorig jaar was Mariska haar ziekte helemaal beu. „Ik werd erg opstandig. Ik wilde gewoon normaal zijn. Niet telkens dat gespuit. Na een gesprek met de psycholoog besefte ik dat ik het gewoon moest accepteren. Als ik gewoon elke dag spuit, heb ik er het minste last van.”

Mariska zit ondertussen ook in een jongerenpanel, Young Voices. Samen met een tiental andere jongeren geeft zij informatie over haar ziekte op presentatieavonden. „Het is leuk om anderen te vertellen wat de ziekte inhoudt. We zijn gewoon normaal, alleen we spuiten.”

Op school weten de docenten en klasgenoten van de klachten. Lachend: „Soms gebruik ik het als smoes. Dan heb ik gewoon zin in eten tijdens de les. De meeste leraars pikken dat.”