Geplaatst:15 nov 2006 10:21 - Gewijzigd: 15 nov 2006 10:21

Kauwgum op catechisatie

Toen de kerkenraadsleden en hun vrouwen eens op visite kwamen, sjouwde ik een aantal stoelen uit de kerk mijn huis binnen. Raad eens wat ik aan mijn vingers voelde kleven, toen ik zo’n stapel in mijn handen hand? Juist: kauwgum.

Ik hoefde niet te vragen hoe dat daar gekomen was. Ik weet nog van vroeger, toen ik voor de klas stond, hoeveel middelbare scholieren de gewoonte hebben om hun kaken irritant in beweging te houden door voortdurend op kleefspul te kauwen. Zijn ze het zat, dan wordt het onder een stoel of tafeltje geplakt, als het al niet op de grond terechtkomt om mee te gaan reizen onder iemands schoen en overal een kleverige afdruk achter te laten, of zich in de vloerbedekking vast te hechten, tot groot ongenoegen van wie zindelijkheid bemint.

Ieder weldenkend scholier of catechisant kan daarom bedenken dat er op scholen en in kerken verboden worden uitgevaardigd tegen dat kleefspul. Zou men nog iets verder doordenken, dan zou ook de gedachte kunnen rijzen die mij eens op bijzondere wijze onder de aandacht werd gebracht.

In Apeldoorn is er eens per jaar een zogenaamd ”kerkenpad” voor leerlingen van middelbare scholen. Ze krijgen dan gelegenheid om in klassenverband een aantal kerkgebouwen te bezoeken, waarbij iets verteld wordt over wat men daar doet. Ik heb het altijd fijn gevonden om op die manier jaarlijks aan -meestal onkerkelijke- leerlingen iets te vertellen over de Bijbel en over ons geloof in God. Er was dan gelegenheid om met hen te spreken over Bijbelse normen en zo bijvoorbeeld ook over de waarde die we hechten aan het menselijk leven in het algemeen, maar ook aan het huwelijksleven en aan een seksuele moraal. Ik kon ze vertellen hoe we over de sportverdwazing dachten, maar ook over het hele amusementsgebeuren, en dat in het licht van het doel van ons leven: God dienen naar Zijn Woord.

Je probeert dan ook iets van de liefde te tonen die er is in de ware godsdienst en te vertellen hoe er vergeving voor zondaren is bij Christus en hoe een zondig leven vernieuwd kan worden door de kracht van Gods genade. Daarbij was er gelegenheid om vragen te stellen en daarvan werd meestal ruimschoots gebruikgemaakt. Het waren gewoon ongekunstelde ontmoetingen met jongelui die meestal niets van de godsdienst wisten. Wat heeft dit nu met kauwgum te maken, zal iedereen denken.

Ik moest eraan denken omdat een docent van zo’n groep leerlingen eens vooraf naar me toe kwam met een verontschuldiging. Hij zei: „Dominee, ik moet u bij voorbaat excuses aanbieden voor het onfatsoenlijke gedrag van veel van mijn leerlingen. Er zijn er bij die zich heel onfatsoenlijk gedragen.” Toen ik hem vroeg waaraan hij dacht, antwoordde hij: „Er zijn er wel bij die tegen u praten met kauwgum in hun mond.” Kennelijk was dit voor hem een summum van onfatsoen.

Wel, daar kunnen wij ook van leren. Ik heb hier tenminste van geleerd. Maar het blijft waar: er zijn veel belangrijker dingen. Van harte hoop ik dat die jongelui meer geleerd hebben van wat ik hun mocht vertellen over de dienst des Heeren. En van harte hoop ik ook dat onze catechisanten veel meer leren dan alleen zich fatsoenlijk te gedragen. Wat is het een wondere gave van de Heere als we iedere week bij elkaar mogen komen om over de belangrijkste dingen van ons leven te spreken! Hij zal het zegenen, zoals Hij dat alle eeuwen door gedaan heeft.

Goes, ds. C. J. Meeuse