Petra Jongeneel - 11 nov 2006 14:26 - Gewijzigd: 11 nov 2006 14:26

Winst uit verlies

Pauline (16) berust in Gods wil na overlijden moeder

Waarom nam God mijn moeder weg? Die vraag houdt Pauline van den Brink (16) uit Renswoude kort na het overlijden van haar moeder sterk bezig. Later volgt er een enorme kentering. „God heeft de weg zo geleid dat ik Hem via het sterven van mijn moeder heb leren kennen.”

Een biddende moeder. Pauline lacht bedachtzaam als ze herinneringen ophaalt aan haar moeder, die vier jaar geleden aan kanker overleed. „Ze was altijd voor ons als kinderen in gebed; aanhoudend bad ze of haar hele gezin tot bekering zou komen. Psalmenzingend was ze altijd in huis bezig. Ik merkte dat ze dicht bij de Heere leefde en dat graag wilde doorgeven.”

Na een periode van diverse lichamelijke klachten en artsenbezoeken krijgt Paulines moeder vijf jaar geleden de confronterende boodschap: „U heeft kanker met uitzaaiingen in het hele lichaam.” De schok is groot.

Volgens menselijke berekeningen betekenen chemokuren en bestralingen een levensverlenging van korte duur. Daar wil Paulines moeder echter niets van weten. „Ze legde zich bij de situatie neer. Gods wil is goed, wat er ook gebeurt. Vanuit die gedachte leefde ze.”

Pauline, dan elf jaar oud, kan zich niet veel meer van die periode herinneren. Toch was ze zich er wel van bewust dat haar moeder zou gaan sterven. „Ik wist dat het moment zou komen, maar hoe lang het zou duren, was afwachten.”

Een halfjaar lang is Paulines moeder ziek. „Ik aanvaardde het. Het werd bijna normaal. Ik was natuurlijk nog klein. Toch bleef ik ondanks alles hopen op een wonder. Ze leefde immers nog.”

Gevecht
Op 19 juli 2002 sterft Paulines moeder. Te midden van haar man en kinderen blaast ze de laatste adem uit. „Mijn hoop op een wonder viel toen weg.”

De gebeurtenissen in de dagen erna gaan totaal langs Pauline heen. Het gemis wordt daarna pas voelbaar. En daarbij ook de „boosheid naar God. Mijn moeder kón sterven, dat was een troost. Maar mijn vader bleef wél met tien kinderen achter. Hoe kon Hij zoiets doen? Bestond Hij wel? Ik was jaloers op mijn oudere broers en zussen. Bij hen zag ik berusting, terwijl ik in gevecht was met God.”

De periode na de begrafenis ziet Pauline als een Godswonder. „Mijn broers en zussen konden mij er niet van overtuigen om alles over te geven. Dat kon alleen de Heilige Geest. Hij liet mij zien dat alleen in Zijn kracht troost ligt. Ik kon uiteindelijk niet anders dan me overgeven aan Gods wil en m’n gevecht opgeven.

Ook voelde ik mijn zonden. Niet alleen mijn zonden van boosheid tegen God - als je dat zonden kunt noemen. Ik riep Hem niet ter verantwoording, maar ik begreep Zijn weg niet. Daar worstelde ik mee. Maar heel mijn leven werd radicaal omgekeerd, want ik ging beseffen: Wie zijn zonden belijdt en laat, die zal vergeving krijgen. Het deed me ook denken aan het gebed van mijn moeder om de bekering van haar kinderen. Het gebed van een rechtvaardige vermag zo veel.”

Doorgaan
Langzaamaan pakt Pauline de draad van het leven weer op. „Je moet door. Maar je mág ook doorgaan. Met Gods hulp en wil kan het ook.”

Na de zomervakantie gaat Pauline naar een nieuwe school, het Van Lodensteincollege in Amersfoort. „Als anderen mij naar mijn moeder vroegen, voelden ze zich vaak rot als ik hun vertelde dat ik geen moeder meer had. Zelf vond ik zulke vragen niet erg. Ik gaf gewoon eerlijk aan dat mijn moeder niet meer leefde.”

Pauline praat ook veel met haar broers en zussen. „Zij maakten hetzelfde mee. Dat roept herkenning op.” Ook met een enkele vriendin deelt Pauline de verwerking van het sterven van haar moeder. „Meeleven is fijn. Vanuit de klas waar ik indertijd in zat, kreeg ik ook veel condoleancekaartjes en brieven.”

Bijna drie jaar later krijgt Paulines vader een nieuwe relatie. „Dat doe je toch niet, dacht ik. Niemand kan mama’s plek vervangen.” In de anderhalf jaar die volgt, heeft het gezin tijd nodig haar goed te leren kennen. „Ze blijkt uiteindelijk een heel aardige vrouw, die ons graag wil begrijpen. Ze zal mijn moeder nooit worden, maar wil wél als een moeder voor me zijn.”

Deze zomer is Paulines vader getrouwd, waarop een verhuizing volgde. Of Pauline haar moeder nog steeds mist? „Ik kan niet echt momenten aanwijzen waarop ik zeg: Wat zou het fijn zijn als ze er nu even bij was. Ze is nu voor altijd gelukkig. Het is goed zo. Ook voor mij persoonlijk. Gods wegen zijn wonderlijk.”

Informatie
De Nederlandse Patiënten Vereniging (NPV) organiseert vandaag in Veenendaal een themadag over rouw- en verliesverwerking. De dag is bedoeld voor leden van de NPV-jongerenbeweging Way of Life en alle andere in het thema geïnteresseerde christelijke jongeren tot en met 25 jaar. De jongerendag wordt gecombineerd met een dag voor vrijwilligers van de NPV-afdelingen vrijwillige (terminale) thuishulp. Bovendien gaat een jaar na de oprichting van Way of Life de jongerensite online (www.npvzorg.nl/jongeren).