Geplaatst:23 okt 2006 08:53 - Gewijzigd: 23 okt 2006 08:53

COLUMN: Ofer

Het kan wel even tussendoor, zegt een vriendelijke medewerker achter de balie. Ik sta daar met m’n computerkast in m’n armen en voel me als een vader die met zijn kind op het spreekuur van de dokter komt. Ik moet de machine op de balie zetten en de operatie kan beginnen. Fluitje van een cent, stelt helemaal niks voor. Een verdubbeling van het interne geheugen. Dat is het. Ik knik braaf, vraagt wat het kosten moet en dat valt niet tegen. Of de Hewlett-Packard er ook echt sneller van zal worden? Reken maar, is het antwoord.

Ik knik tevreden. Het vooruitzicht dat ik straks niet meer in angst hoef te wachten bij het opstarten, geeft vlinders in m’n buik. Want een ervaring uit het verleden ligt nog vers in m’n geheugen. Die zwarte nacht dat het systeem dienst weigerde. Het was zo tegen de klok van twaalf uur, na een avond hard werken, dat de machine vanzelf afsloeg. En vervolgens was het uit met de pret. Het monster is nooit meer opgestart. Alles kwijt.

De jongen van de computerwinkel draait met wat handige bewegingen de kast open. Een doolhof aan draden, schakelingen, chips en wat niet al komt bloot te liggen. En vooral: stof. „Die mag wel eens een keertje doorgeblazen worden”, mompelt hij terwijl hij wat kabeltjes lostrekt en andere snoertjes aandrukt.

Ik zwijg. In deze hightechoperatiekamer past geen loos gebabbel. Hier ligt het binnenste bloot van de machine waarop zo ongeveer alle voor mij belangrijke schrijfsels zijn opgeslagen. Waar ze liggen? Misschien op dat ene chipje, daar onder die dikke stofvlok. Of nee, natuurlijk niet, het staat allemaal op de harde schrijf. „Daar”, wijst de technicus met de punt van de schroevendraaier.

Ik zie in gedachten die honderden A4’tjes, allemaal in een klein glimmend schijfje gepropt. Ik herinner me ineens die oudere collega die aan het einde van de dag maar niet kon geloven dat al z’n werk goed opgeborgen was als hij de computer afsloot. Het was voor hem iedere dag weer een sprong in het duister. Ik begrijp hem. Nu pas.

De operatie is klaar. Er is geheugen bijgeprikt, zoals het heet. Een miezerig plastic schijfje dat ergens in de buik van de computer is aangebracht. Testen? „Als u het wilt”, zegt de medewerker bereidwillig. Er wordt stroom aangekoppeld en met de buik nog open begint het spul te draaien. Een langgerekte piep, dat klinkt niet goed. De jongen kijkt peinzend in het stoffige binnenste van de computer. De stroom moet er even af, hier nog wat drukken, daar even blazen. Nee, ’t ziet er niet ernstig uit, geen paniek. Ik vertrouw het niet, klamp me vast aan het zekere optreden van de winkelbediende. Dan wordt een nieuwe poging gedaan. Een korte piep, het beeldscherm licht op, klaar is Kees.

Ik moet straks de kast wel even uitzuigen, adviseert hij. Gewoon de stofzuiger erbij en voorzichtig het stof wegslurpen. Blijkbaar kijk ik nogal wazig, want de medewerker voegt er filosofisch aan toe: „Ja meneer, ging het bij mensen ook maar zo simpel. Niks therapie, niks psychiaters, gewoon even de stofzuiger erdoor.”

Terwijl ik thuis het stof wegzuig, blijft die opmerking door m’n hoofd malen. We zijn diep gezonken. Want wat is eigenlijk de overeenkomst tussen het brein van een mens en zo’n domme machine?

OFER