Geplaatst:11 okt 2006 08:39 - Gewijzigd: 11 okt 2006 08:39

Keuze huwelijkspartner

Jongeren kunnen worstelen met de vraag of de keuze van hun huwelijkspartner in Gods gunst is. Een huwelijk in de Heere, dát is in Gods gunst. Eerst bekering, dan verkering. De eis ligt er dat bekering, de dienst aan God, boven alles gaat. Daarom zei Luther, toen hij commentaar kreeg omdat hij met een voormalige non ging trouwen: „Trouwen doe je niet zonder God!”

Hij ging dus niet zomaar trouwen, maar had naar Gods wil gevraagd. Dat moet niet alleen bij die gelegenheid, maar dat behoort je hele leven te stempelen.

Een Chinese predikant kreeg eens de vraag om te bidden om de oplossing van een bepaalde onenigheid. „Nee”, zei hij, „dit is niet los verkrijgbaar!”

Vraag je af: Wil God dat ik trouw? En wil Hij dat ik met déze man of déze vrouw trouw? Of is dat helemaal je eigen beslissing? De overtuiging moet rijpen dat de weg die je gaat, Gods weg is. Gods gunst kan ook nooit rusten op een zondige weg. Hebben we in de verkeringstijd samen gebeden, gelezen en gepraat? Die vraag geldt natuurlijk ook de huwelijkstijd.

Wat is het aangrijpend als je een weduwe of weduwnaar hoort zeggen niets te weten van wat de eeuwige bestemming van de overledene is, omdat er nooit echt over de wezenlijke zaken gesproken werd. Openheid en eenheid zijn zo belangrijk. Waarom zou je als man en vrouw niet om de beurt hardop bidden? Dan kijk je elkaar in het hart.

Man en vrouw moeten dan principieel wel op hetzelfde fundament staan. Er kunnen diepe gevoelens van liefde voor een andersdenkende ontstaan, maar dan geldt toch wat Christus zegt: „Wie vader of moeder (en dus ook: man of vrouw) liefheeft boven Mij, is Mijns niet waardig - kan Mijn discipel niet zijn.” Als de ander niet in het spoor van Gods Woord wil gaan, hoe zou dat dan in Zijn gunst kunnen zijn?

Wat is een goed huwelijk? Dat is een huwelijk als drievoudig snoer, waarbij de Heere de eerste plaats inneemt. In een huwelijk moet je echter ook heel praktisch investeren. Neem tijd voor elkaar.

Op het seminarie dat ik tijdens mijn opleiding bezocht, werden wij daarop gewezen. Dat is geen overbodige luxe, want predikanten zijn vaak ’s avonds weg. Zorg ervoor dat je niet vaker dan één keer per week later dan elf uur ’s avonds thuis komt, kregen we als advies mee.

Het is zo belangrijk dat man en vrouw samen de dag besluiten, samen dingen bespreken. Vertrouwd met elkaar worden. Het gevaar is wel dat zij zo op elkaar ingespeeld raken, dat ze aan een half woord genoeg hebben en het daar dan ook bij laten.

Drukte is een groot gevaar voor een huwelijk. Toen een vriend van me predikant werd, zei zijn bevestiger: „Ga er één keer per maand met je vrouw een dag tussenuit.”

En als het geen hele dag lukt, ga dan een keer een eind wandelen! Maar ja, als mijn vrouw dit leest… De praktijk is weerbarstig.

Een vrouw kan haar man dan op een wijze manier leiden, terwijl ze toch Bijbels de leiding aan haar man overlaat. ’k Heb het meegemaakt dat een man met een eenvoudig beroep trouwde met een vrouw die in opleiding ver boven hem uitstak. Zou dat goed gaan? vroeg ik me af.

Het werd een uitstekend huwelijk, juist doordat de vrouw haar door God gegeven plaats wist. Het was haar een voorrecht die plaats als huisvrouw in te nemen.

De man als hoofd, dat is het beeld van Christus, Die Zich overgaf voor Zijn bruid. Als we dat in het oog houden, is gehoorzamen echt niet moeilijk.

Garderen, ds. W. Pieters