Gerald Harbers -  6 okt 2006 22:13 - Gewijzigd: 6 okt 2006 22:13

Tweede Kamer toneel van tieners

Jongeren in discussie met ministers bij Nationaal Jeugddebat 2006

DEN HAAG - Kistjes, sneakers en spijkerbroeken. Rondslingerende aantekeningenbriefjes met ”Hoi” erop. Kamerleden die met hun mobieltje foto’s maken van de ministers. Het gaat er vreemd aan toe in de vergaderzaal van de Tweede Kamer.

Nationaal Jeugddebat.

De 150 blauwe draaistoelen zijn deze maandagmiddag bezet door de deelnemers aan het Nationaal Jeugddebat 2006, georganiseerd door de Nationale Jeugdraad.

...kistjes, sneakers en schoenen...

Achterin zit Yvo (16), met een rood T-shirt over zijn trui. „Ik ben lid van de rode fractie, de andere partijen zijn geel, groen en blauw. Iedere fractie presenteert een plan en debatteert daarover met een minister.”

Yvo kan niet zomaar meedoen aan het debat. „Via school heb ik me opgegeven bij de voorrondes. Ik hoorde bij de beste twaalf van de provincie Gelderland. Die mogen vanmiddag debatteren. Vooraf moest ik, samen met alle andere deelnemers, in totaal vier dagen trainingen volgen. Wat ik daar geleerd heb? Bijvoorbeeld hoe het hier in Den Haag werkt en hoe we moeten debatteren.”

Fractie blauw is als eerste aan de beurt. Zij presenteren voor minister De Geus (Sociale Zaken en Werkgelegenheid) het plan om voor werkloze jongeren een speciale site met banen te lanceren. De Geus: „Maar er zijn al verschillende websites waar óók jongeren een baan kunnen zoeken. Een extra website zou alleen maar meer geld kosten.”

Een woordvoerder van blauw: „Maar de overheid kan bezuinigen als alle jongeren een baan hebben. Ze hangen dan niet meer rond op straat en kunnen dus geen verkeerde dingen uithalen, zoals fietsen jatten.”

Tof mens
„Hé, hoe gaat het met je verkering met die Marokkaan? Je mag geen broek meer aan en je moet zeker een hoofddoekje dragen.” Drie meisjes, in gele shirts, verdringen zich achter de microfoon. Het debat met minister Verdonk (Vreemdelingenzaken en Integratie) begint origineel.

Opeens knalt de verontwaardigde stem van een ander meisje uit de luidsprekers. „Kijk, dit gebeurt nou elke dag. Er leven veel vooroordelen tussen islamitische en niet-islamitische jongeren. Daar moeten we iets aan doen. Daarom willen wij dat u een multicultureel promotieteam instelt.”

Verdonk noemt het plan goed, maar heeft haar vragen. „Jullie spreken over islamitisch en niet-islamitisch, ik zou willen spreken over autochtoon en allochtoon. En hebben jullie al concrete activiteiten in gedachten?”

De fractie moet overleggen. De minister nipt eens van haar thee en loopt de zaal in. Een jongen vraagt om een handtekening. Verdonk lacht en moet daarna tientallen T-shirts signeren. Marjolijn toont trots de krabbel die ze heeft veroverd. „Ze is een tof mens. Waarom? Ze heeft iets met jongeren. Zij is de enige die de zaal inloopt; lekker spontaan.”

...Verdonk signeert...

Het overleg is voorbij. Een woordvoerder van geel: „Minister, als u ons plan zo goed vindt, wie zijn wij dan om nee te zeggen?” Verdonk lacht. „Ik ben niet gewend dat een Kamerlid mij zo veel stroop om de mond smeert. Daar word ik argwanend van. Hoeveel kost het plan?” „Sléchts 100.000 euro”, klinkt het antwoord.

Kamervoorzitter Frans Weisglas (VVD)

Wat vindt u van het debat?

„Het is leuk werk om te doen.”

Zijn er in debatteren verschillen tussen politici en jongeren?

„Absoluut. Jongeren zijn dankbaarder. Ze zeggen netjes dank u wel als een minister met een voorstel instemt. Politici zouden dat ook wel mogen doen. Zij willen vrijwel altijd nog meer toezeggingen. Voor mij is het plezierig om zo’n debat te leiden. Maar, ik moet nu gaan. De volgende ronde begint.”