Mariska Dijkstra-Wolters -  6 okt 2006 10:13 - Gewijzigd: 6 okt 2006 22:13

Een rustige plek om te bidden

Twaalf verdiepingen hoog is de flat waarin Sarineke Nentjes (20) woont. Net als de flat voor haar en de flat achter haar. De Groningse Aquamarijnstraat is vooral geliefd bij leden van de studentenvereniging CSFR. „Bijna alle leden wonen in deze wijk. Dat is ideaal. ’s Avonds hoef ik nooit ver te fietsen.”

De parkeerplaats voor de flat is zo goed als leeg. Hoewel een bord meldt dat de bewoners geacht worden hun fiets in de eigen berging te stallen, wemelt het er van de barrels. Sarineke: „’s Ochtends word ik vaak wakker van de huisbaas die bewoners erop wijst dat ze geen huisvuil op de galerij mogen laten staan en dat ze hun fietsen in de schuur moeten zetten. Hij let daar strak op.”

De studente biologie deelt het appartement op de eerste verdieping met een andere student en een studente. „Nee, we kenden elkaar voor onze studie nog niet. Maar het klikt gelukkig erg goed. Dat is fijn.”

Wie bij haar op bezoek wil, kan pas naar boven komen als een van de bewoners de deur beneden heeft geopend. Een veilig idee? „Op zich wel, we hebben eigenlijk nooit mensen voor de deur hangen die hier niet horen. Overigens drukt bijna iedereen zomaar de deur open als er iemand beneden staat. Zonder te luisteren wie het is. Helemaal waterdicht is het dus niet.”

Haar eigen kamer bevindt zich aan de straatkant, twee vierkanten folie voor het raam tegen pottenkijkers, rode gordijnen erachter. Binnen witte wanden, versierd met veel kaarten en foto’s. Een muziekstandaard met werken voor viool van Mozart en Massenet. „Ik speel graag even als ik thuiskom, om alles van me af te zetten.” Het bureau is niet groter dan een gemiddelde boekenplank. „Maar ik zit toch altijd met m’n laptop op schoot.”

Het is een net geheel, in tegenstelling tot hoe veel andere studentenappartementen eruit zien. Sarineke: „Bij sommige mensen is het echt ranzig thuis. Daar zou ik niet van een bord durven eten.”

Toen ze zo’n tweeënhalfjaar geleden na haar vwo-opleiding aan de Pieter Zandt biologie wilde gaan studeren, koos ze bewust voor Groningen. „Ik woonde in IJsselmuiden: Utrecht of Groningen maakt dan qua reistijd niet zo veel uit. Alleen is in Utrecht bijna geen kamer te krijgen. En de kamers zijn daar ook nog eens schreeuwend duur. Bovendien hoorde ik over de universiteit in Groningen goede verhalen.”

Haar studie bevalt goed, hoewel de colleges over planten en schimmels niet echt haar interesse hebben. „Ik ga voor de menselijke kant. Grotere dieren vind ik ook mooi.”

Wat haar een beetje tegenvalt, zijn de lange dagen die ze maakt. „Veel studenten volgen een paar uur college in de week en doen veel aan zelfstudie. Bij biologie wordt een groot deel gevuld door practica: onderzoeken doen in een laboratorium. Vaak ben ik daar pas om vijf uur ’s middags mee klaar. Dan lijkt het wel alsof ik nog op het voortgezet onderwijs zit. Maar aan de andere kant ben ik vaak wel klaar als ik thuiskom. Alles wat ik moet leren, leer ik in de praktijk.”

Ze kan met veel smaak over haar onderzoeken vertellen. Het ontleden van wormen, duiven of ratten bijvoorbeeld. Met het observeren van deze laatste diertjes had ze eerst wat meer moeite. „We moesten ze vloeistof inspuiten om te kijken wat dat deed met hun eetgedrag.”

Sarineke heeft niet echt moeten wennen aan haar leven op kamers. „Ik geniet er wel van. Ik heb vijf broertjes en vijf zusjes. Sliep altijd met m’n zus op een kamer. Ik kan het prima met haar vinden, maar ik merk dat ik het nu ook fijn vind om een plekje helemaal voor mezelf te hebben. Hier kan ik echt tot rust komen.”

De gebedskalender van stichting Open Doors boven haar bed spreekt voor zich. „Ja, het is ook heerlijk om een plek te hebben waar je rustig kunt bidden.”

Dat ze zich in Groningen echt thuis voelt, heeft ook te maken met haar lidmaatschap van de CSFR. „Als ik geen lid van een studentenvereniging was geweest, had ik me hier erg eenzaam gevoeld.”

Vaak gaat ze naar Bijbelkringen en andere activiteiten. Onlangs is ze verkozen als ”Studentikoos”. „Je moet daarbij niet denken aan iemand die op een negatieve manier van het studentenleven geniet. Nee, ik ben juist gekozen omdat ik me samen met de andere leden van mijn genootschap wil inzetten voor meer vriendelijkheid en echte aandacht voor elkaar op de vereniging.”

Het opgaan in een studentenvereniging heeft volgens haar ook nadelen. „Met de andere studenten van biologie heb ik eigenlijk weinig contact. Terwijl ik besef dat ik juist als christen voor hen iets zou kunnen betekenen.”