Geplaatst: 5 okt 2006 12:10 - Gewijzigd: 5 okt 2006 12:10

Vergezichten

Vlees is taboe

Chinezen zijn gek op lekker eten en dat geldt ook voor de inwoners van Baotou, de stad in de provincie Binnen-Mongolië waarin ik woon, en zeker te weten ook voor mijn familie. Door de week nemen we nog wel eens genoegen met een bakje rijst of noedels, maar in het weekend -en zeker als er dan visite is- wordt er uitgebreid gekookt.

De laatste weken heerst er in de keuken echter grote crisis. Bijna niemand durft tegenwoordig nog een gerecht met vlees te maken. Dat komt door de gekkekoeienziekte die hier een paar maanden geleden heerste, waarna niemand meer rundvlees eet. Een paar weken geleden was er de varkenspest en sindsdien eet niemand meer varkensvlees. En sinds vorige week heerst de vogelgriep en durft niemand meer kip te eten.

Noodgedwongen is bijna iedereen vegetariër geworden. Gelukkig is er nog wel steeds vis. In de Gele Rivier, die vlak langs Baotou stroomt, wemelt het ervan, ondanks het troebele water.

Mijn moeder is een kei in het klaarmaken van heerlijke visschotels. Maar mijn grootvader is er nog wel het beste in. Hij maakt een waar kunstwerk van iedere visschotel en weet ook recepten voor allerlei speciale sausjes die perfect bij elke vissoort passen. Hij is altijd vrachtwagenchauffeur geweest, maar zou als kok in de beste restaurants kunnen werken. Persoonlijk vind ik het daarom nog niet zo erg dat we de komende tijd geen vlees meer zullen eten.
China, Li Xiaonan (15)

Verzetsleger van de Heer
„Ik heb een tijd in het Verzetsleger van de Heer gezeten. Op een dag was er een enorm rumoer in het dorp. We wisten het: de rebellen! Iedereen rende weg, maar lang niet iedereen kon op tijd de bossen in duiken. Mijn vader werd gepakt. Toen ik naar hem terugging, namen ze ook mij gevangen en namen me mee.

Ik weet nog altijd niet wat er met mijn moeder is gebeurd. Ik heb nooit meer iets van haar gehoord. Samen met andere jongens moest ik een training tot soldaat volgen. We werden veel geslagen. We trokken voortdurend rond, voornamelijk in Sudan. Op die manier waren we veel moeilijker te vinden voor het regeringsleger. Het was erg moeilijk om te ontsnappen. Ik heb het wel geprobeerd, maar het lukte niet.

Ik vond het moeilijk om te vechten en mensen te moeten doden. Ik kon mijn medeburgers niet doden. Ik was altijd bang in situaties terecht te komen waarin ik dat moest doen. Soldaten heb ik wel moeten doden, met mijn bajonet.

Uiteindelijk werd ik door het regeringsleger bevrijd. Ik heb veel nachtmerries gehad en probeer alles te verwerken door er veel over te praten.”
Uganda, Peter (16) (geen foto beschikbaar)