Gert de Looze -  2 okt 2006 16:13 - Gewijzigd: 2 okt 2006 16:13

„Een harp kan ook heel gemeen klinken”

Na het winnen van een lading prijzen, staat Lavinia Meijer (23) voor een nieuwe uitdaging. De harpiste mag haar opwachting maken in belangrijke concertzalen in binnen- en buitenland. Om het publiek te veroveren met haar instrument. Woensdag doet ze de Kleine Zaal in het Amsterdamse Concertgebouw aan.

Lavinia’s passie voor muziek en voor de harp komt eigenlijk vanuit het niets op. „Ik ben opgegroeid in een niet-muzikale familie. Mijn ouders hebben mij samen met mijn broer geadopteerd uit Zuid-Korea. Hoe het met de muzikaliteit van mijn biologische ouders is gesteld, weet ik niet. Mijn broer speelde in elk geval doedelzak.

Op mijn achtste wilde ik een instrument uitkiezen om te bespelen. Mijn oog viel op de harp. Ik vond het een mysterieus en verfijnd instrument. Al die snaren, 47 stuks, spraken mij aan. Toen ik mijn ouders vertelde dat ik harp wilde leren spelen, vroegen ze of ik niet iets kleiner kon uitkiezen. Een instrument dat ik onder mijn arm mee kon nemen, zoals een dwarsfluit. We spraken af een jaar te wachten om te kijken of ik bij mijn keus bleef. Dit was het geval. Op mijn negende ben ik naar de muziekschool in Bennekom gegaan.”

In de begintijd studeerde Meijer niet meer dan andere leeftijdsgenoten. „Vaak een half uur per week, vlak voor de les. Na tweeënhalf jaar stuurde een invaller van de muziekschool mij naar het Utrechts Conservatorium. Ik kwam in de Jong Talentklas. Daar worden kinderen begeleid totdat ze oud genoeg zijn om aan de echte conservatoriumopleiding te beginnen.

Vanaf mijn elfde reisde ik zes jaar lang elke week een keer naar Utrecht voor harp- en theorielessen. Om mijn gymnasiumopleiding met het harpspelen te kunnen combineren, stond ik elke ochtend om vijf uur op om te studeren, ’s avonds lag ik weer vroeg in bed. Dagelijks speelde ik minstens twee uur harp.

Vanaf mijn dertiende nam ik regelmatig deel aan concoursen. Ik won verschillende prijzen, waarna veel concerten volgden. Ik merkte dat ik het leuk vond om op te treden, om via de muziek met mensen te communiceren. Daarom besloot ik rond mijn vijftiende door te gaan met de harp.

De harp is als het ware een verlengstuk van mijzelf. Een direct instrument, dat dicht bij de menselijke stem staat, vind ik. Je maakt klank, dynamiek en kleur met je vingers. De pedalen zijn enkel nodig om verschillende toonhoogtes te kunnen creëren.”

Dit is een samenvatting. Lees het hele artikel maandag in het katern Talent van het Reformatorisch Dagblad.